شعار سال: «بیمه نداریم؛ حقوق‌مان ساعتی است و حدود یک میلیون تومان است و در دوران کرونا در بسیاری از مدارس، عدم نیازِ ما را اعلام کرده‌اند». این‌ها را معلمان آزاد شاغل در بخش خصوصی می‌گویند؛ کسانی که به نوعی اولین قربانیان خصوصی‌سازی آموزش هستند.

این معلمان حقوق ساعتی وزارت کار را در پایان هر ماه به ازای ساعات تدریس می‌گیرند و بیمه ساعتی آن‌ها نیز به همین منوال به حساب تامین اجتماعی واریز می‌شود؛ با این حساب، این معلمان از منظر روابط کار و موقعیت شغلی، کارگرانِ زیرِ حداقل‌بگیر محسوب می‌شوند؛ چراکه در زمانه‌ای که حداقل دستمزد و مزایای کارگری حدود چهار میلیون تومان است، این کارگران در بسیاری از مدارس کشور، یک میلیون تومان یا حتی کمتر حقوق می‌گیرند!

مساله بعدی، فقدان امنیت شغلی و بی‌ثبات‌کاری گسترده‌ی معلمان غیررسمی است؛ در دوران کرونا، مدارس غیرانتفاعی کشور، معلم ورزش نمی‌خواهند؛ همچنین به بسیاری از کادر آموزشی در شاخه‌های دیگر، اعلام کرده‌اند فعلاً به شما نیازی نیست، بعداً کاری بود، خبرتان می‌کنیم.

بی‌ثبات‌کاری، این معلمان را از ابتدایی‌ترین حقوق و کمترین سطح از امنیت شغلی محروم کرده است؛ یکی از این معلمان می‌گوید: میزان امنیت شغلی ما از یک کارگر ساده شهرداری کمتر است؛ هر سال باید دنبال مدرسه‌ای بدویم که ما را بخواهد و با هزار منت، برای ما کلاس درس بگذارد!

معلمان غیررسمی، چه معلم آزاد باشند و شاغل در بخش خصوصی و چه معلم حق‌التدریس شاغل در بخش دولتی و چه معلم خرید خدمت یا همان به اصطلاح پیمانکاری، دستمزدشان از نصف حقوق معلمان رسمی نیز کمتر است؛ بیمه ثابتی ندارند و در نتیجه، امیدی به بازنشستگی در کار نیست؛ با کوچک‌ترین بحران و تزلزل نیز شغل خود را از دست می‌دهند؛ یک معلم خرید خدمتی که در استان یزد زندگی می‌کند؛ در این رابطه می‌گوید: روز معلم، روز ماست؛ ما که از حقوق اولیه خود محرومیم و هیچ کس صدای ما را نمی‌شنود؛ نه رتبه بندی نصیب ما می‌شود، نه افزایش حقوق و مزایا! ما معلمان غیررسمی، شهروند درجه دوم و سومِ نظام آموزشی کشور هستیم و این نظام کاست‌بندی‌شده، با عدالت هیچ همخوانی ندارد.

شعار سال؛ با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری کار ایران، تاریخ انتشار: ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۰، کد خبر: ۱۰۷۰۸۵۱، www.ilna.news