موضوع فیلم دختری با کفش‌های کتانی (محصول ۱۳۷۷) که در دوره خود، فیلمی سنت شکن هم قلمداد می‌شد به آسیب شناسی روابط قبل از ازدواج در نوجوانی می‌پردازد و نقش والدین را در جهت دهی به این روابط و کنترل شرایط بررسی می‌کند. خانواده‌ای مانند خانواده تداعی که باعث فرار فرزندشان از خانه می‌شوند و یا خانوده آیدین که با نزدیکی به او کمکش می‌کنند. اما کفش‌های کتانی میرسلیم در مجلس هم به ضعف جامعه مدنی به کنترل و نظارت بر رفتار نمایندگان مجلسش اشاره دارد. موضوعی که در زمان حاضر نوعی سنت شکنی و بدعت قلمداد می‌شود و در ۲۰ سال آینده، امری عادی و الزامی خواهد شد. آیا نمایندگان ۲۰ سال آینده مجلس، جرات و جسارت اعمال سلیقه و کم تخصصی و ضعف در انجام وظایف اصلی خود (نظیر حجمی از نمایندگان فعلی مجلس) را دارند؟ آیا نظارت عمومی و نهاد‌های مدنی، نمایندگان را به حال خود رها خواهند کرد؟