اقتصاد ایران با خط فرمان فعلی، اقتصادی بیمار و دارای وابستگی غیرقابل انکار به دلار است. بیماری این اقتصاد زمانی تشدید شده که سیاسیون به طمع کسب منفعت اقدام به مدیریت و سیاستگذاری منجر به چپو در آن کرده اند. تا کی می‌توان با این فرمان و چنین افرادی، امری تخصصی نظیر اقتصاد را راهبری کرد؟ آیا هنوز هم آقایان می‌اندیشند که می‌توان دلار را تا ۲۵۰ تومان بالا برد و کسری بودجه را پوشش داد؟ داستان همین یک رقم پراید برایتان درس عبرت نشده است؟ دلار ۲۵۰ هزار تومانی، پراید دو میلیارد تومانی را به رختان خواهد زد. حتما حقوق را هم دو برابر می‌کنید و انتظار دارید مردم بشکلی هوازی از ذرات معلق تغذیه کنند؟ تا کی باید شاهد این جهالت کم تعهدی‌ها در گام دوم انقلاب آنهم در کشوری با داعیه داری تمدنی باشیم؟ آیا هنوز وقت کنار کشیدن و سپردن کار دست دهه پنجاهی‌ها و دهه شصتی‌های متخصص نرسیده است؟ صحبت‌های سیامک قاسمی، ارزش توجه دارد.