شعار سال: اصلاح قوانینی که تطابقی با حرفه سینماگران، بخصوص کارگردانان و تهیه کنندگان ندارد، از جمله مطالبات این روزهای اصحاب سینماست. ابوالحسن داوودی، کارگردان سینما در اظهار نظری گفته بود«قوانین کهنه وزارت کار برای سینما مناسب نیست و بزرگ‌ترین مشکل ثبت اصناف سینمایی بویژه کانون کارگردانان در وزارت کار، کهنگی و عدم تطابق قوانین این وزارتخانه با حرفه ما است. علاوه برآنکه این قوانین حدود پنجاه سال است که تقریباً تغییر محسوسی نداشته و هنوز تلقی و تعاریف خشک و کهنه حزب توده‌ای در آن‌ها دیده می‌شود، هیچ گونه تعریفی از مناسبات نظام سینمایی هم در این قوانین وجود خارجی ندارد.»

ابوالحسن داوودی، در توضیح گفته‌های خود و این که «منظورش از این قوانین کهنه کدام قوانین است؟ می‌گوید: «عمده قوانینی که ما در حوزه سینما داریم همان مجموعه قوانین کارگری است که مبنایش مجمع‌های صنفی است. یعنی قرار است به شکلی کانون کارگردانان منحل شود و دوباره به شکل جدید یک مجمع یا انجمن صنفی تشکیل شود. کانون کارگردانانی که عمر 30 ساله دارد و توانسته تاکنون به حیاتش ادامه دهد و مشکلاتش را پشت سر گذاشته وهنوز کسی نتوانسته بگوید که فعالیتش غیرقانونی است.»

او ادامه داد: «این قوانین بیشتر به رابطه کارگر و کارفرما مربوط می‌شود و برای گروه‌هایی این قوانین مصداق دارد که می‌خواهند یک صنف کارگری و کارفرمایی تشکیل دهند و بیشتر محدود به همین روابط است. در حالی که ما در حرفه سینما بخصوص در حرفه کارگردانی ویژگی‌های پیچیده تری داریم که باید تعریف خودشان را داشته باشند وبا تعریف صرف روابط کارفرما و کارگری نمی‌توان آن ها را تعریف کرد.»

او در خصوص تدوین نظامنامه سینما افزود:« قبلاً هم این اتفاق افتاده است. از سالهای قبل دوستان تلاش کردند و چیزهای مختلفی را نوشتند اما به نظر می‌رسد این عزم و اراده در دولت و بخشی از مدیریت وزارت فرهنگ یا شورای عالی انقلاب فرهنگی خیلی وجود ندارد که بخواهند این مسأله را سروسامان دهند وگرنه خیلی زودتر از اینها مشکل خانه سینما و به تبع آن اصناف زیر مجموعه‌اش حل می‌شد. اگر قرار است ما یک شناخت نامه یا ثبت قانونی داشته باشیم باید هم در آن رابطه کاری رعایت شده باشد و هم رابطه فرهنگی و مؤلف و همه چیزهایی که ما با آن در ارتباطیم.دوستان هم تلاش کردند تا گرفتاری ثبت خانه حل شود. اما اگر این ثبت به شکل قانونی اتفاق نیفتد بعداً تبعاتش بیشتر خواهد شد. بیش از سی سال است از قبل از این‌که خانه سینما تشکیل شود ارتباطمان با وزارت فرهنگ، شورای فرهنگ عمومی و شورای عالی انقلاب فرهنگی بوده است. اینها وظیفه دارند بتوانند این تعامل را بین اصناف سینمایی و دولت و حاکمیت نگه دارند و وظیفه دارند این مسأله را حل کنند.حتی اگر نیاز است باید قانون آن تدوین و لایحه‌اش تقدیم مجلس شود. اگر این مشکل حل نشود و از مجرای متولیان فرهنگ پیگیری نشود، بعد از این خیلی از برداشت‌هایی که مدیران آینده در وظایف شان خواهند داشت برای ما مشکل ساز خواهد شد.»

قوانینی که اعضای خانه سینما و کانون کارگردانان با وجود پیگیری‌های بسیار یا در موردش اظهار بی‌اطلاعی کردند و یا آن را منوط به بحث‌های درون گروهی جلسات مجمع عمومی دانستند که موعد برگزاری‌اش نزدیک است.

این در حالی است که علیرضا رئیسیان، کارگردان سینما و رئیس سابق کانون کارگردانان سینمای ایران در این باره می‌گوید:«مگر مجمع باید تصمیم بگیرد؟ این مسأله در اساسنامه بر عهده شورای مرکزی است. دو تا مجمع گذاشتند و هیچ کس نیامد. این مسئولیت بر دوش شورای مرکزی است و باید بپذیرد. شش سال است که این مسأله در خانه سینما حل نشده است. نه صنفی منحل می‌شود و نه کسی می‌تواند آن را نابود کند. باعث تأسف است که تصمیمات غلط گرفته می‌شود و نمایندگان صنوف هم پاسخگو نیستند.»

رئیسیان درمورد مشکل قوانین وزارت کار می‌گوید:« برخی قوانین وزارت کار اگر نو هم باشند، برای تشکیلات هنرمندان دور از شأن آنهاست. تهیه کننده کارفرما نیست. او مسئولیت اجرای یک پروژه را دارد. ما به یک مصوبه از سوی هیأت دولت نیاز داریم تا سینما به عنوان یک صنعت در ایران به رسمیت شناخته شود. اگر این اتفاق بیفتد، تمام مشکلات ما حل می‌شود. در کجای دنیا یک فیلمساز یا نویسنده از نظر نظام صنفی کارگر محسوب می‌شود. بحث بار معنایی لغات است.»

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت روزنامه ایران، تاریخ انتشار 23 دی 97، کد مطلب: 497304، www.iran-newspaper.com