شعار سال: یکی از مجریان شبکه‌های خبری روز گذشته از من سوال می‌کرد با توجه به شرایط اقتصادی ایران آیا ایران توانمندی مقابله با آمریکا را دارد؟
بله باید قبول کرد که اوضاع اقتصادی مردم در ایران بسیار بد است، بدتر از اینکه بسیاری تصور می‌کنند، اما به قول معروف این روز‌ها تامین امنیت برای ایران از نان شب هم واجب‌تر شده است، چون اگر سرپناه امن وجود نداشته باشد شما حتی اگر توان مالی بالا هم داشته باشید آن لقمه نان را نمی‌توانید پیدا کنید تا بخرید و بخورید.

شاید بد نباشد برای توضیح این نکته به خاطره‌ای که امروزه در روستای ابیانه معروف است اشاره کنم، محله‌ای در این روستا است که به نام محله پرزره معروف است و هر کس به این روستا برود قطعا مجبور می‌باشد از محله پرزره که وسط این روستا است رد شود.

در این محل یک جوی آب رد می‌شود و معروف است زمان جنگ جهانی اول فردی در این روستا بسیار ثروتمند بود و کلی طلا داشت، قحطی آمده بود وهمه مردم آذوقه‌های خود را از دست انگلیسی‌ها پنهان می‌کردند.
این فرد یک کیسه سکه طلا با خود برد و در روستا گشت تا بلکه بتواند یک کیسه گندم بخرد تا چند صباحی شکم زن و بچه اش را سیر کند، اما هیچ کس حاضر نبود به او گندم بفروشد، به روستا‌های اطراف رفت باز هم هیچ کس حاضر نبود گندم خود را بفروشد، وی برگشت و وسط روستا ایستاد و همه سکه‌های خود را در مقابل چشم مردم در جوی آب ریخت و فریاد زد سکه‌ای که نتواند برای من یک دانه گندم فراهم کند به درد جوی آب می‌خورد، رفت خانه و در نهایت با بچه هایش به دلیل گشنگی مردند، از آن پس آن محله هم به نام پرزره معروف شد.
این روز‌ها غاصبان برای اشغال کشور‌ها از همان ابتدا از ابزار جنگ رسانه‌ای خود بهره می‌برند تا روحیه مردم را تخریب کنند و مردم به جایی برسند که به فکر مقاومت نباشند.

بعد به جنگ اقتصادی می‌پردازند تا مردم ناراضی شوند و تصور کنند که با ورود دشمن به خاک آن‌ها نان شان تامین می‌شود.

اما غافل از اینکه دشمن به دنبال چپاول ارزاق و دارایی آن‌ها است و با نشان دادن آن بهشت تبلیغاتی فقط می‌خواهد آن‌ها را گول بزند.
علیرغم همه بدبختی‌هایی که زمان جنگ جهانی اول بر اثر همان قحطی بر سر ایرانی‌ها آمده بود، زمان جنگ جهانی دوم انگلیسی‌ها از راه رسانه معروف خود بی بی سی آنقدر روی ذهن مردم ایران کار کردند که بسیاری مردم ایران تصور می‌کردند با ورود اشغالگران همه مشکلات اقتصادی شان حل خواهد شد و بسیاری با گونی‌های خالی صف کشیده بودند تا ارتش اشغالگر انگلیس بیاید و گونی‌های آن‌ها را پر کند.
پایان زندگی سیاسی رضا شاه هم که بر کسی پوشیده نیست.
شرایط جنگ رسانه‌ای به گونه‌ای بود که وقتی انگلیسی‌ها رضا شاه را با فقط پنج سرباز و یک سرجوخه از کار برکنار کردند حتی محافظان اش حاضر نبودند بر علیه آن‌ها مقاومت کنند و مردم فقط تماشاگر ماجرا بودند.

حال امروز برخی به یاد رضا شاه و کارهایش می‌افتند و از او تعریف و تمجید می‌کنند وکسی نمی‌گوید اگر اینگونه بود پس چرا مردم پشت او را خالی کردند؟

شاید بد نباشد درباره کاری که انگلیسی‌ها با رضاشاه کردند هم صحبت کنند.
چه رضاشاه را دوست داشته باشیم چه از او بدمان بیاید یک نکته بسیار مهم در این است که انگلیسی‌ها شاه ایران را در آن زمان برکنار کردند و دست نشانده خود (علیرغم اینکه پسر او بود) را به زور جای او گذاشتند.
بد نیست به این تجربه تاریخی با دید کسب تجربه نگاه کنیم.
همان زمان هم اشغالگران ایران همه ارزاق مردم را به سرقت بردند و دوباره قحطی سراغ ایرانی‌ها آمد و دورباره مردم ایران درگیر بدبختی و فلاکت شدند و تازه قرارداد‌های کذایی برای سرقت نفت ایران را بر ایرانی‌ها تحمیل کردند که تا به حال ایرانی‌ها تاوان همان قرارداد‌ها را پس می‌دهند.
ماجرای ملی کردن صنعت نفت توسط دکتر مصدق را که دیگر همه می‌دانند، اما شاید نکته‌ای که برخی ندانند این است که دعوای ایران با انگلیس و آمریکا از زمانی شروع شد که ایرانی‌ها تصمیم گرفتند اختیار ما یملک خود را در دست بگیرند و اولین تحریم‌های رسمی که بر علیه ملت ایران وضع شد همان زمان توسط انگلیس و آمریکا وضع شد و تا به حال همان تحریم‌ها سر جای خود هست، یعنی حتی بر از سرنگونی مصدق و بازگشت شاه به قدرت این تحریم‌ها رسما برداشته نشد بلکه اجرای آن‌ها تعلیق شد.
کما اینکه علیرغم سرنگونی و اعدام صدام حسین در عراق هنوز بسیاری از تحریم‌های شورای امنیت بر علیه عراق برداشته نشده و آمریکایی‌ها به بهانه‌های مختلف جلوی انعقاد جلسه رفع تحریم‌ها از بالاسر مردم عراق را می‌گیرند.

زمانی که آقای نوری المالکی نخست وزیر عراق بود نامه‌ای رسمی در این باره به شورای امنیت نوشت وبعد از بیش از یک دهه هنوز شورای امنیت این نامه را بررسی نکرده.

شاید برخی بگویند خوب چه فرقی به حال عراقی‌ها می‌کند، فعلا که تحریم‌ها اجرا نمی‌شود؟
باید گفت چرا هنوز اجرا می‌شود.
طبق همان تحریم‌ها درآمد حاصل از فروش نفت عراق در حسابی در ایالات متحده واریز می‌شود و بر اساس صلاحدید اشغالگر آمریکایی که توسط شورای امنیت به عنوان ناظر بر عراق تعیین شده هزینه می‌شود.
به این ترتیب امروزه چیزی حدود یکصد و بیست میلیارد دلار در این حساب بلوکه شده و علیرغم اینکه دولت آقای الکاظمی بسیار به آمریکایی‌ها نزدیک می‌باشد، اما در دیدار چند ماه پیش آقای الکاظمی و ترامپ، رییس جمهوری آمریکا قبول نکرد مبلغ پنج میلیارد دلار از این حساب را به دولت عراق بدهد تا حقوق‌های معوقه کارمندان را پرداخت کند، و الکاظمی که تصور می‌کرد به دلیل دوستی با آمریکایی‌ها می‌تواند با دست پر از آمریکا برگردد با دست خالی از آمریکا برگشت.
عراقی‌هایی هم که تصور می‌کردند با تحویل پست نخست وزیری به فردی که نزدیک به آمریکایی‌ها است مشکلاتشان حل خواهد شد امروزه نه فقط با مشکلات قبلی دست و پنجه نرم می‌کنند بلکه مشکلات جدیدی هم به مشکلاتشان افزوده شده.

به هر صورت باید توجه داشت آمریکایی‌ها و دشمنان ایران کلا فشار‌های اقتصادی خود را روی محور فشار بر ایران جهت کنار گذاشتن برنامه موشکی – نفوذ خود در منطقه و برنامه هسته‌ای متمرکز کرده اند؛ و هرچه تحریم اقتصادی بر علیه ملت ایران اعمال می‌کنند به این بهانه است که می‌خواهند ایران را پای میز مذاکره روی این سه محور بنشانند.

تجربه‌های دیگر کشور‌ها که نمونه بارز اش امروزه لیبی و عراق می‌باشند ثابت کرده که حتی در صورتی که ایران کل برنامه موشکی خود را کنار بگذارد و روابط خود با همه متحدین اش را قطع کند و برنامه موشکی را مانند سال ۲۰۰۴ پلمپ کند، باز هم آمریکایی‌ها مانند جریان برجام بهانه‌های دیگری را به میان خواهند کشید و به تعهدات خود عمل نخواهند کرد و هدف نهایی شان تضعیف ایران تا حدی که حمله و اشغال آن برایشان بی هزینه باشد است.
پس از آن هم شاید ملت ایران، آن‌هایی که زنده می‌مانند بتوانند آرزو کنند زندگی‌ای نزدیک به زندگی مردم لیبی و یا عراق و یا افغانستان و یا یمن و یا سوریه و یا ... داشته باشند.
بدیهی است تا زمانی که ایرانی‌ها قدرت بازدارندگی در اختیار داشته باشند شاید مجبور باشند با اوضاع بد اقتصادی سر و کله بزنند، اما حد اقل می‌دانند که جایی برای زندگی دارند.
طبق نظر کارشناسان اجتماعی اولویت نیاز‌های های انسان‌ها امنیت – سرپناه – بهداشت و غذا – پوشش – آموزش و تفریح و... می‌باشد.
یعنی باید توجه داشت همه نیاز‌های انسان‌ها بعد از امنیت قرار دارد و اگر امنیت نباشد هیچ کدام دیگر نیاز‌ها شاید تامین نگردد.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات، برگرفته از اسپوتنیک ایران، تاریخ انتشار: ۱۲ دی ۱۳۹۹، کد خبر: ۲۰۲۱۰۱۰۱۷۳۵۳۷۲۸، ir.sputniknews.com