شعار سال: "نظامی‌ها کاندیدای ریاست جمهوری شوند یا نه؟ " مباحث کلاسیک زیادی در این باره وجود دارد: غلبه با کسانی است که می‌گویند نظامیان نباید در سیاست دخالت کنند و دلایل شان را نیز بار‌ها گفته اند. عده‌ای نیز به چند تجربه موفق جهانی درباره حضور نظامیان در سیاست -مانند کره جنوبی در سال‌های گذشته- اشاره می‌کنند و می‌گویند اتفاقاً در ایران نیز، چون به یکپارچگی قدرت برای برون رفت از مشکلات نیاز داریم، بهتر است نظامیان را به پاستور بفرستیم.

این که حق با کدام گروه است، بحثی است دامنه دار که مجال و مقال دیگری می‌طلبد؛ هر چند که شخصاً مخالف حضور نظامیان در سیاست هستم.

با این حال، می‌خواهم نکته‌ای را بیان کنم که به باورم، از بحث تکراری و البته مهم حضور یا عدم حضور نظامیان در سیاست مهم‌تر است: "قبول مسؤولیت".

به انتخاباتی که منجر به پیروزی محمود احمدی نژاد و حسن روحانی شد، نگاه کنید. از اولی اصولگرایان حمایت کردند و از دومی اصلاح طلبان.

مادام که عملکرد آن‌ها مطلوب این دو گروه بود، فخر می‌فروختند که این رئیس جمهور معرفی شده از طرف ماست. ولی وقتی ناکام می‌ماندند، همان حامیان دیروز، خود را کنار می‌کشیدند و انگار نه انگار که مردم به اعتبار آن‌ها به کاندیدای مورد نظرشان رأی داده اند! (وقتی می‌گویم اصلاح طلبان و اصولگرایان، منظورم احزاب، گروه ها، رهبران و اشخاص اصلی هر جریان است، نه رسانه‌ها که اساساً نقشی در "تعیین کاندیداها" ندارند و آن‌ها هم به اعتبار و اعتماد همان جریان‌ها و رهبران از کاندیدایی حمایت می‌کنند).

در واقع، جریان‌های سیاسی ایران "ابن الوقت"‌هایی شده اند که کسی را به مصدر قدرت می‌رسانند و از منافع این حضور بهره مند می‌شوند، ولی حاضر نیستند هزینه هایش را بپردازند؛ کمترین هزینه نیز "قبول مسؤولیت" است. بدین معنا که اگر فلان جریان سیاسی، حزب یا رهبر سیاسی، به مردم می‌گوید که به فلانی رأی دهید، پای مسؤولیت عملکرد او نیز بایستد.

این مسأله درباره نظامیانی که می‌خواهند وارد عرصه ریاست جمهوری هم شوند صادق است. اگر کسی با صبغه نظامی می‌خواهد رییس جمهور شود، چون «تمام اعتبارش را به واسطه لباس نظامی که بر تن دارد کسب کرده است» و «رأی دهندگان نیز بر این باورند که بخش سخت قدرت نیز از او حمایت خواهد کرد و دوگانگی نخواهیم داشت»،   لازم است هنگام انتخابات، هسته اصلی نظامی کشور مسؤولیت او را به عهده گیرد چرا که همان طور که گفته شد، مردم به اعتبار این که چنین فردی پشتوانه نظامیان را دارد به او رأی می‌دهند.
‌
نمی‌شود کسی که مردم برای دهه‌ها او را با لباس نظامی دیده اند و عناوین و درجه‌های نظامی دارد، یک شبه کت و شلوار بپوشد و مثل دیگر کاندیدا‌ها محسوب شود. چنین فردی اگر مطرح می‌شود یا حتی اگر رأی می‌آورد، از کیسه معنوی و اعتبار بخش نظامی کشور هزینه می‌کند؛ لذا فرماندهان ارشد نظامی، یا باید چنین فردی را از کاندیداتوری منع کنند یا از وی حمایت و مسؤولیت کار‌ها و سیاست هایش را در زمینه‌های مختلف به  ویژه اقتصادی و معیشتی بر عهده بگیرند.

به نظر می‌رسد وقت آن رسیده است که سنت انتخاباتی در ایران به سمت "مسؤولیت پذیری" برود و هر گروهی که کاندیدایی معرفی می‌کند در خوب و بد کاندیدایش، همراه او پاسخگوی مردم باشد. همچنین اگر کاندیدایی منتسب به جریان یا گروهی است، یا آن گروه و جریان باید غیرمرتبط بودنش را با وی اعلام کند یا این که اصل همراهی و مسؤولیت پذیری را درباره او نیز یپذیرد.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات، برگرفته از عصرایران، تاریخ انتشار: ۱۶ دی ۱۳۹۹، کد خبر: ۷۶۳۷۱۰، asriran.com