شعار سال : خبر کوتاه بود و جانگداز:

کمتر روزی است که اخبار مربوط به عملیات بمب گذاری و کشته شدن مردم بی گناه افغانستان را نشنویم.

کشتن سه زن خبرنگار، کشتن زنان وکیل، خانه نشین شدن زنان شاغل در شبکه تلویزیونی انعکاس و. حوادث تلخی است که پیوسته تکرار می‌شوند و البته در هیاهوی اخبار جهانی محو می‌شوند.

کشته شدن مردم افغانستان در کنار خودرو‌های بمب گذاری شده – اگر چه تکرار می‌شود - بسیار کمرنگ‌تر از خبر کشته شدن خاشقچی، خبرنگار سعودی، بازتاب دارد.

ظاهرا صدای بمب‌هایی که در افغانستان مردم بی دفاع را نشانه می‌گیرند، شنیده نمی‌شود. صدای ضجه‌های مادرانی که اجساد فرزند خود را از زیر آوار‌های پس از بمباران، جمع می‌کنند، صدای گریه کودکانی که برای بازگشت پدر، چشمشان به در خیره مانده است و صدای ناله دانش آموزانی که با کیف و کتاب، یک لحظه روی هوا می‌روند، شنیده نمی‌شود.

رسانه آزاد افغانستان (نی) اعلام کرده است در یک سال ۱۱ خبرنگار افغانستانی کشته و ۵۰ خبرنگار مجبور به ترک کشور شدند. عدم امنیت، علت اصلی مهاجرت‌های گسترده جوانان افغانستان به کشور‌های همسایه است.

اصلی‌ترین نیاز انسان، نیاز به امنیت است. در کشوری که صدای بمباران و گلوله، صدایی است که قطع نمی‌شود، در جایی که مسیر مدرسه مین گذاری می‌شود و پیوسته سایه جنگ بر زندگی سایه افکنده است، امنیت حاصل نمی‌شود. کودکان در چنین جامعه‌ای به آرامش نمی‌رسند و راه توسعه در این جامعه، آرزوی ناکامی است که بر دل جوانان می‌ماند.

دانش آموزان کابل که خونشان سنگفرش خیابان را رنگین کرد، به جای زنگ مدرسه، صدای بمب کلاسشان را تعطیل کرد و کتاب و دفترهایشان به ورق پاره‌هایی خون آلود مبدل گشت. دانش آموزانی که زنده مانده اند، اگرچه یاد همکلاسی‌های خود را زنده نگه می‌دارند، اما صحنه‌های دلخراش این فاجعه انسانی را هرگز فراموش نخواهند کرد.

در این سرزمین، تلخ‌ترین خاطرات و تلخ‌ترین زندگی نامه‌ها نوشته خواهند شد. تاریخ این سرزمین، سرگذشت ناتمام مردمی است که آرزوهایشان زیر باران جنگ‌های داخلی، ناکام مانده است. تاریخ این سرزمین‌ها بوی بمب و باروت می‌دهد.

صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف) این حمله را وحشت انگیز خواند و از طرف‌های در گیر در افغانستان خواست که به حقوق بشر بین المللی و قوانین انسان دوستانه پای بند باشند. ظاهرا صدای یونیسف ضعیف‌تر از آن است که شنیده شود.

اعلام یک روز عزای عمومی در افغانستان، حداقل کاری است که می‌تواند نشانه همدردی با خانواده‌های داغدار باشد.

برای کشته شدگان بی دفاع افغانستان، به جز چند تسلیت و ابراز همدردی، هیچ بازخوردی دیده نمی‌شود. نه اثری هنری خلق می‌شود و نه بیانیه‌ای صادر می‌شود. نه واکنش قاطعانه‌ای از نهاد‌های بین المللی دیده می‌شود.

کودکان افغانستان، مثل تمام همسالان خود پر از آرزو‌های کودکانه هستند. آنان صلح، امنیت و جامعه‌ای بدون خشونت می‌خواهند. نشاط، بازی و تحصیل را در یک محیط آرام آرزو دارند. آرزوهایشان اگر چه کوچک است، اما تامین آن‌ها سالهاست میسر نشده است.

صدای این کودکان، رساترین صدایی است که به گوش جان می‌شنویم. صدایی که سیاستمداران نمی‌شنوند.


شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات، برگرفته از صدای معلم، تاریخ انتشار: ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۰، کد خبر: ۲۰۹۶۳، www.sedayemoallem.ir