با اینکه آمار تصادفات رانندگی در کشورمان کاهش پیدا کرده و تعداد کشته‌ها ازحدود 28 هزار نفر در سال 84 به حدود 17 هزار نفر در سال 94 کاهش پیدا کرده ولی باز قابل توجه و تکان دهنده است. به عبارت دیگر در حال حاضر هر روز که از خواب بیدار می‌شویم حدود 50 نفر از هموطنان جان عزیز خود را از دست می‌دهند و حدود 100 تا 110 نفر دچار معلولیت (قطع عضو یا قطع نخاع) و از کار افتاده دائمی شده و حدود 600 نفر مجروح می‌شوند. این میزان تلفات واقعاً یک فاجعه ملی است.

معمولاً در رسانه‌ها فقط به تعداد موارد فوتی اشاره می‌شود و تعداد معلولان ذکر نمی‌شود در حالی که هزینه یک معلول به مراتب بیشتر از یک فوتی است.اگر میزان تلفات روزانه تصادفات رانندگی را با تلفات حادثه غم انگیز ساختمان پلاسکو مقایسه کنیم تقریباً بیش از دو و نیم برابر آن هر روز در جاده‌ها تلفات می‌دهیم.

نکته جالب توجه اینجاست که متأسفانه سازمان یا ارگانی که مسئول و جوابگوی این میزان تصادفات و تلفات ناشی از آن باشد هنوز در کشور وجود ندارد.

میزان هزینه تصادفات رانندگی حتی از هزینه جنگ تحمیلی 8ساله ایران و عراق نیز به مراتب بیشتر است.

آیا این میزان تلفات یک جنگ تمام عیار و یک فاجعه ملی نیست؟مگر جنگ باید شاخ و دم داشته باشد؟ آنهایی که در این جنگ کشته یا معلول و مجروح می‌شوند دشمن نیستند آنها هموطنان ما و انسان های بی‌گناهی هستند که همه مسئولان و مردم مقصر هستیم.

البته در تمام جنگ‌ها اهدافی وجود دارد که برای رسیدن به آن هزینه می‌شود ولی در این جنگ جاده‌ای عملاً سرمایه‌های ملی را به هدر می‌دهیم.

این جنگ طولانی‌ترین جنگ محسوب می‌شود یعنی از زمانی که خودروی اروپایی وارد کشورمان شد تا به حال در تمام جاده‌های کشور شبانه روز قربانی می گیرد و در حال حاضر کمتر خانواده ایرانی پیدا می‌شود که در این جنگ قربانی یا تلفات نداده باشند.

لذا زندگی کردن با این جنگ عادت شده و طبیعی تلقی می‌شود هنوز مسئولان مردم را از عمق فاجعه آگاه نکرده‌اند و حتی برخی از مسئولان مربوطه به غلط علت بالا بودن میزان تصادفات و تلفات ناشی از آن را به افزایش تعداد وسایل نقلیه و سفرها نسبت می‌دهند.در جواب آنها باید گفت که در کشورمان به ازای هر هزار نفر 300 خودرو وجود دارد ولی در کشورهای همتراز کشورمان به ازای هر هزار نفر 400 خودرو وجود دارد یا در کشور انگلستان 3 برابر بیشتر از ایران، خودرو وجود دارد ولی میزان تصادفات رانندگی آنها 32 برابر کمتر از ایران است.

اگر بخواهیم تصادفات رانندگی را از نظر اقتصادی بررسی کنیم با یک حساب سر انگشتی مشخص می‌شود که اگر تعداد فوتی 17هزار نفر و تعداد معلولان 40هزار نفر و تعداد مجروحان 220هزار نفر در سال را حساب کنیم و توجه کنیم ارزش هر انسان در سال 95 توسط سازمان‌های مربوطه یک میلیارد و 200 میلیون تومان تعیین شده است.

هزینه معلول بالغ بر هزینه یک فوتی بعلاوه هزینه درمان و نگهداری از آن در سال است . هزینه درمان مجروحان به‌طور متوسط هر مجروح دو میلیون تومان گزارش شده است.اگر این هزینه‌ها را جمع کنیم جمع هزینه فوتی‌ها و معلولان و مجروحان در سال حدود 70 هزار میلیارد تومان است..یعنی بیش از دو برابر یارانه نقدی است که دولت محترم هر سال به مردم پرداخت می‌کند. به این مقدار هزینه باید هزینه اشیای منهدم شده یا خسارت دیده مانند خودروها و جاده‌ها وهزینه‌های اداری که شامل هزینه‌های گروه امدادی و اورژانس و پلیس و کلانتری‌ها، دادسراها و دادگستری‌ها و شهرداری‌ها را نیز اضافه کرد.همچنین هزینه درد و غم و جراحات روحی و روانی بازماندگان و سایر هزینه‌های اجتماعی مانند از هم پاشیدن خانواده‌ها به دنبال از دست دادن نان آور خانواده، اعتیاد، فحشا، خشونت، دزدی و پرخاشگری ناشی از تصادفات را نیز اضافه کرد.

همچنین هزینه وقت مردم که در ترافیک تلف می‌شود و میزان سوختی که یک سرمایه ملی است به هدر می‌رود و آلودگی هوا و بیماری‌های قلبی عروقی، بیماری‌های ریوی و انواع سرطان‌ها و... ناشی از آن را نیز به هزینه قبلی باید اضافه کرد. در حالی که تمام کارشناسان معتقدند که با هزینه تصادفات رانندگی می‌توان سالی دو میلیون فرصت شغلی برای جوانان ایجاد کرد.

با اینکه در کشور معضل اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی بخصوص معضل بیکاری داریم ولی متأسفانه سرمایه‌های ملی را در جاده‌ها به هدر می‌دهیم بدون اینکه مسئولان یک فکر اساسی و یک برنامه جامع یا طرح ملی برای حل این معضل اجتماعی داشته باشند.

همانطور که کشورهای توسعه یافته موفق شده‌اند میزان تصادفات و تلفات خود را به حداقل ممکن برسانند و در حال حاضر سیاست‌ها و برنامه‌های خود را طوری تنظیم کرده‌اند که میزان تلفات خود را به صفر برسانند ولی متأسفانه ما با این میزان تلفات هنوز برنامه جامع و ملی برای کنترل آن در کشور نداریم ما نیز می‌توانیم با یک برنامه کوتاه مدت و میان مدت و دراز مدت میزان تصادفات رانندگی خود را به حداقل ممکن برسانیم و هزینه تصادفات را برای اشتغالزایی جوانان و توسعه و پیشرفت برنامه‌های اقتصادی کشور صرف کنیم.

تمام کارشناسان معتقدند که این آسیب‌ها قابل پیشگیری‌ است و نیازمند تلاش‌های هماهنگ و همه جانبه‌اند با توجه به اینکه دولت محترم در سال نمی‌تواند بیش از 700 هزار شغل در کشورایجاد کند اگر دولت همت کند و کنترل تصادفات رانندگی را یکی از اولویت‌های کاری خویش قرار دهد و یک برنامه جامع و منسجم داشته باشد می‌توان امیدوار شد که در چند سال آینده مشکل اشتغال جوانان نیزبه کلی حل شود.

وقتی مااز طریق تولید بیش از این نمی‌توانیم شغل ایجاد کنیم بهتر است با جلوگیری از هدر رفت سرمایه‌های ملی در کشور شغل ایجاد کنیم که شاید از این طریق شغل بیشتری ایجاد کرد.در حالی که این خسارت‌ها روزانه از طریق بیمه‌ها و شبکه‌های بهداشت و درمان کشور و همچنین از طریق بهزیستی‌ها و.... پرداخت می‌شود. برای اجرای این طرح نه تنها بودجه آنچنانی لازم نیست بلکه تمام سازمان ها و ارگان‌ها و نهاد‌ها و حتی مردم سود خواهند برد. متأسفانه این موضوع در دستور کار هیچ کدام از دولت‌ها و مسئولان تا به حال نبوده و نیست.

با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت سلامت نیوز، تاریخ انتشار: 18 بهمن 1395، کدخبر: 205460، www.salamatnews.com