شعار سال: اعتیاد برای نسل ما همواره یک هیولای نفرت‌انگیز تصویر شده است؛ از همان زمانی که هفته به هفته منتظر می‌ماندیم تا سریال آیینه عبرت را ببینیم تا از سرنوست رنج‌آوری که پیش رویمان تصویر می‌شود، پندی بگیریم؛ از همان زمان از این هیولای خانمان‌برانداز، ترسناک و بی‌رحم هم می‌ترسیدیم. آن‌وقت‌ها یاد می‌گرفتیم که یک معتاد را باید از جامعه طرد کرد. باید میان او و جامعه‌اش حصاری کشید؛ چرا که مرضش مسری است. هرجا که باشد، هرجا که برود، با خودش این بلای خانمان‌برانداز را پیشکش می‌کند. پس هرجا که او هست نباید بود. همان وقت‌ها بود که زندان‌هایی ساخته می‌شد تا این مروجان نابودی، در میان هم‌مسلکان خود، دور از جامعه، به زندگی سراسر نکبت خود ادامه دهند، تا زمانی که برای همیشه یا گوشه زندان‌ها یا در گوشه‌ای پرت از حوالی شهر جان دهند. سال‌ها باید می‌گذشت تا بزرگ شویم، کتاب بخوانیم و بیاموزیم که اعتیاد نه یک هیولای ترسناک، که یک مرض قابل درمان است و معتاد بیماری است که می‌توان معالجه‌اش کرد و راهی باز کرد تا جزیی از جامعه خود باشد. سال‌ها باید می‌گذشت تا به مدد دانش روان‌کاوی و تلاش‌های خود معتادان، گام‌هایی ترسیم می‌شد برای رهایی از این بیماری فراگیر و کمپ‌هایی ساخته می‌شد برای بهبودی نه طردشدگی؛ تا شاهد بازگشت معتادنی به آغوش جامعه باشیم- که بیشتر شبیه معجزه است تا واقعیت. با این همه و با همه تلاش‌ها، ما همچنان در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که اعتیاد یکی از شاخصه‌های بحران اجتماعی است؛ شاخصه‌ای که دراین سال‌ها، نرخ سنی آن نیز در حال کاهش است؛ مرز سن و سال و جنسیت را در نوردیده است؛ زن، مرد، پیر و جوان و دردناک‌تر به دنیا آمدن نوزادان معتاد.

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت معلم ایرانی ، تاریخ انتشار ---- ، کدمطلب:20969،www.moallemirani.com