آیا کسی بازی‌های پارالمپیک را می‌بیند؟

تا زمانی که المپیک در جریان است همه اخبار و گزارش‌ها معطوف به کاروان المپیک است. پس از پایان المپیک نیز همه به دنبال بررسی ناکامی ها، موفقیت و مسائل پس از این رویداد بزرگ هستند. این دل مشغولی‌ها و هیاهو و هیجان باعث می‌شود تا فراموش کنیم بازی‌های پارالمپیک هم وجود دارد و باید بزودی کاروان رشته‌های مختلف پارالمپیک هم عازم بزرگترین میدان مسابقه بین المللی شوند. از سعدی علیه الرحمه نقل است که روایت می‌کند: «پادشاهی پارسایی را دید و گفت هیچت از ما یاد آید گفت بلی وقتی خدا را فراموش می‌کنم». ما اساسا زمانی به سراغ ورزشکاران پارالمپیکی می‌رویم که با المپیکی‌ها کاری نداشته باشیم.

شعارسال: شب گذشته، پس از گذشت ۱۷ روز پر تلاطم، بازی‌های المپیک توکیو به ایستگاه آخر رسید. اکنون نوبت مسابقات پارالمپیک فرا رسیده تا ورزشکاران رشته‌های مختلف جهان با یکدیگر به رقابت بپردازند. در این میان پرسش مهم آن است که اساسا چرا همیشه مسابقات پارالمپیک و پاراآسیایی پس از المپیک و آسیایی برگزار می‌شود؟

شاید همین امر اجحاف بزرگی در حق پارالمپیکی‌های دنیا باشد. تا زمانی که المپیک برگزار نشده همه در باره این رویداد بزرگ سخن به میان می‌آورند و آنگاه که این مسابقات خاتمه می‌یابد، صحبت از ناکامی ها، شکست ها، مدال آوری و کارنامه مسابقات المپیک است. در هر دو صورت خبری از پارالمپیکی‌ها نیست. به گونه‌ای از غیرت و توان المپیکی‌ها سخن گفته می‌شود که گویی از پیش از اعزام مدالشان را به گردن آویخته اند. با کسب هر سهمیه المپیکی ساعت‌ها برنامه و مستند ساخته می‌شود. اینکه قرار است چه بپوشند و چه کسانی رژه بروند و ... به طور کلی همه چیز المپیک بیش از اندازه حساس و مهم تلقی می‌شود.

آن همه تبلیغات برای المپیک در حالی صورت می‌گیرد که از زمان برگزاری مسابقات پاراآسیایی و یا پارالمپیک ورزشکاران کشورمان نتایج درخشانی کسب کرده و با موفقیت تمام در این رویداد‌ها حاضر شده و افتخارات بیشتری نیز در مقایسه با همتایان خود بدست آورده اند.

اکنون المپیک پایان یافته، اما کماکان موفقیت‌ها و ناکامی‌های این رویداد زیر ذره بین قرار دارد. گویا فراموش کرده ایم کاروان دیگری در حال اعزام است. آیا واقعا نگاهمان به المپیک و پارالمپیک یکسان است؟

چه ایرادی دارد این مسئله را مطرح کنیم که مسئولان برگزاری یکبار مسابقات پارا را در ابتدا برگزار کنند، شاید عدالت و توجه بیشتری نسبت به ورزشکاران جانباز و معلول معطوف شود. ورزشکارانی که با کمترین ادعا و انتظار بیشترین موفقیت‌ها را بدست می‌آورند.

مسابقات پارالمپیک توکیو فرصت مغتنمی است تا نشان دهیم که میان المپیک و پارالمپیک تفاوتی نیست و هر دو نزد ما یکسان هستند.