شعار سال: فرانکلین لوییس، مولوی‌پژوه و استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیکاگو، از دنیا رفت.

دکتر مهدی محبتی

آفتابا ترک این گلشن کنی تا که تحت الارض را روشن کنی؟
در میان ایران‌شناسان معاصر غرب به ویژه آمریکای شمالی، فرانکلین دین لوئیس یکی از معدود دلدادگانی بود که زبان و ادبیات فارسی را از جان و دل دوست داشت و مایه زندگی و سرمایه حیات روحی خود می‌دانست. نه عشق به شهرت و ثروت و قدرت، و نه خدمت به مطامع خاص استعماری و سویه تاریک شرق شناسی و ایران گرایی او را بدین وادی کشانده بود. بالاتر از همه و والاتر از همه اینها، دل داده بود و دلداده فرهنگ و ادب و زبان ایرانی بود و می‌کوشید در همه ساحت‌ها این در گران مایه مغفول را بشناسد و به جهانیان به ویژه هموطنان خویش و انگلیسی زبانان بشناساند؛ آن هم در زمانه‌ای که زبان و ادبیات و فرهنگ ایرانی دغدغه اصلی هیچ صاحب منصب و دولت مردی نیست و در هیچ یک از مراکز رسمی قدرت مدافعی دلسوخته و شیدا ندارد؛ و همچنین در میانه مدعیانی آن سوئی که بعضا از خواندن سطری و یا بیتی، به زبان فارسی، درست و دقیق و روشن، عاجزند و بر گوش و ذهن خلایق خود را ایران‌شناس و ادبیا‌ت‌پژوه شناسانده‌اند.

لوئیس حوزه مطالعاتی وسیعی داشت و می‌کوشید هرچه را می‌خواهد و دل می‌دهد؛ درست و دقیق و عمیق بشناسد و به متون اصلی و اولیه آن حوزه و موضوع مراجعه کند؛ نمونه را می‌توان به آثارش در مورد مولانا و اعقابش و... اشاره کرد که کمتر متن اصلی هست؛ که ندیده باشد و آثار مرتبط با آن‌ها را هم نخوانده باشد.. حتی نامه‌ها و اسناد و عکس‌ها و ...