یکی از اسیب های جدی حوزه سیاسی ما صفت بسیار بد بزرگ کردن برخی از افراد و خارج دانستن انها از دایره نظارت های قانونی و عمومی است.نماینده مجلس را آنقدر پر و بال داده ایم و حاج خانم/حاج آقا به نافشان بسته ایم که هم ما و هم انها باورشان شده که تا ابد الدهر انسان های ممتاز و ویژه و تافته جدا بافته هستند. شرایطی که حتی ممکن است نظارت بر عملکرد خود را تاب نیاورده و حمل بر توهین نمایند. وضعیتی که مسلما دامن زننده به سلیقه گرایی ، مصلحت گرایی و گعده باوری خواهد شد. همه می دانیم که حجمی از نمایندگان در طی دوازده دور مجلس بعد از انقلاب اسلامی، وارد چرخه دلالی و بعضا فساد مالی حتی در دوره نمایندگی خود شده اند. چرا باید با ملاحظاتی بعضا نابجا چرخه نظارت و بازرسی کشور را محدود کرده و دامنه نظارتی خودمان را دچار خودسانسوری کنیم؟به روایت تاسف بار زیر دقت کنید. نظر شما در این خصوص چیست؟