به مناسبت آنچه بر قلم دکتر عمادی و دکتر خنیفر در باب تربیت معلم رفت

نامه دکتر محمدی به جناب دکتر خنیفر در باب تربیت معلم و سیاست گذاری های مناسب در این حوزه در زیر آمده است.

برادرم جناب دکتر خنیفر

استاد تمام دانشگاه تهران

سلام
گمان می کنم بدیهی ترین شاخص کیفیت برای مدیریت های کلان و استراتژیک و در این مورد خاص مدیریت دانشگاه بس شریف فرهنگیان است که نباید آنجه در مدیریت های پیش از خودشان تدبیر شده است را یک سر کلیشه ای و فاقد مبنا، اثر و ارزش بدانند و با بکارگیری صفاتی اینچنین بر ان ها مهر ابطال بزنند. با استخدام شعارهای پر طمطراق و احضار اعداد و ارقام خارج از بافت زمانی و مکانی هم نمی توان این اصل بدیهی را دور زد و زیر پا گذاشت.
اینگونه چشم ها را بستن و تاختن را نمی توان در لوای ایده تربیت معلم "فاخر” هم توجیه کرد چون هدف وسیله را توجیه نمی کند. فرآیندی فاخر از حیث مدیریت لازم است تا برایندی ارزشمند بنام تربیت معلم "فاخر” را سبب سازی کند. با این روش و منش به چنین ایده ای حتی نزدیک هم نمی توان شد، چه رسد که متعاقب تحقق این ایده نوبت به تفاخر و کسب آبروی خدمتگراری به ملک و ملت برسد. اگر می شود، سخن من تمام است و بیانات شما نیز تام و تمام!! اما من برادرانه اندکی صبر و تامل را چاره کار و پیش نیاز دست یابی به چاره های کارساز برای تربیت معلم می دانم، تا زوایای پیدا و پنهان مساله و موضع درد شناخته شده باشد. زبان به احتیاط راندن و پیش از دستیابی به شناخت کافی از ابعاد مساله ای بس حساس و پیچیده برای ان نسخه نپیچیدن، نشانه مدیریت فاخر در خدمت ارمان تربیت معلم "فاخر” است. مدیریت فاخر هم اینده نگر و ارمانخواه است، هم در عین حال واقع نگر که عنان برنامه های اجرایی را یک سر بدست خیال و تخیل نسپرده و به اصلاح و تعالی در چارچوب های واقعی می اندیشد. به جای سیر در عرش، سری هم به فرش می زند و تلاش می کند حلقه وصل خلاق و مدبری برای اتصال این دو پهنه و صحنه به یکدیگر باشد.
من اگر چه به انچه برادر اندیشمندم دکتر عمادی درباره ایده برنامه یکصد ساله گفته اند کاری ندارم، اما یکی دیگر از نشانه های مدیریت فاخر را تاب آوری و تحمل نقدها می دانم. برای صاحب مسندی همچون مدیریت دانشگاه استراتژیک تربیت معلم کشور( فرهنگیان) ، اینگونه زبان از نیام بیرون کشیدن و کنش منتقدی که با طنز هم همراه است را رفتاری جانورانه( بوقلمون صفتانه)! توصیف کردن برخلاف ظاهرش نشان از توانمندی گوینده و قوت نظر او ندارد، بلکه مایه تاسف است. جامعه، بویژه جامعه فرهنگی، از کسی که بر چنین مسندی تکیه زده است انتظار خویشتن داری و خویشتن بانی بیشتری دارد.
من همچنین چون از ایده برنامه یکصد ساله برای تربیت معلم چیزی نمی دانم درباره ان چیزی نمی گویم. الا این که نمی دانم در کشوری که راهبردی ترین برنامه توسعه اش (سند چشم انداز) برای یک بازه ۲۰ ساله نوشته می شود و از سوی دیگر کشور حتی در اجرای برنامه های توسعه پنج ساله با توفیق قابل توجهی روبرو نیست و برخی از صاحبنظران شرایط کشور را شرایط "امتناع از برنامه” ارزیابی کرده اند، سخن از برنامه یکصد ساله راندن چه منطقی می تواند داشته باشد؟! طرفه انکه مهم ترین و نزدیک ترین نشانه امتناع مدیریت در کشور در حوزه ما نحن فیه، یعنی تربیت معلم قرار دارد و در بی اعتنایی به برنامه راهبردی ( ۱۰ ساله) مصوب هیات امناء دانشگاه فرهنگیان تجلی یافته است. در همین احوال سخن از برنامه یکصد ساله به میان اوردن دستکم مایه تعجب و موجب انگشت به دهان گزیدن گریز ناپذیر است!! فاعتبروا یا اولی الابصار
من بیش از این زحمت برای دست اندرکاران مدیریت دانشگاهی که ان را مولود دوم انقلاب اسلامی در عرصه اموزش عالی خوانده ام ایجاد نخواهم کرد و چشم براه اقدامات بایسته و گره گشای خادمان جدید این نهاد می مانم و توفیقات ان ها را بزرگ خواهم داشت. این مقدار هم برغم میل باطنی و برای احترام بدرخواست های موکد تعدادی از اصحاب نظر مزاحمت ایجاد شد.
خداوند موجبات اعلای مدبرانه تربیت معلم کشور و دانشگاه فرهنگیان را به برکت این ایام شادی و سرور آسمانی فراهم اورد و همه دلسوزان را از لطف و عنایت ویژه خود برخوردار نماید. انشاءالله
والسلام علی من التبع الهدی
مهرمحمدی
خادم سال ۹۲ تا ۹۶ دانشگاه فرهنگیان
۱۸/۱۲/۱۳۹۶