شعار سال: وضعیت اقتصادی کشور تعریفی ندارد و قیمت ارز به شکل عجیبی در نوسان است. این شرایط روی همه حوزه‌های اجتماعی اثر گذاشته و ورزش هم مستثنی از آن نیست. دست بر قضا ورزش هزینه ارزی کمی هم ندارد. استفاده از ورزشکاران و مربیان خارجی و برگزاری اردوهای تدارکاتی بیرون از مرزهای کشور، از جمله مخارج عادی این حوزه تلقی می‌شود؛ هزینه‌هایی که حالا با چند برابر شدن قیمت دلار و یورو معلوم نیست چه عاقبتی پیدا خواهند کرد. شاید برخی مدیران ورزشی کشور امیدوار به دریافت ارز دولتی بودند تا بتوانند بخشی از هزینه‌های‌شان را جبران کنند، اما وخامت اوضاع چنان است که ورزش را از میدان دید و اولویت تصمیم‌سازان اقتصادی کشور به‌طور کامل خارج کرده است. دیروز معاون توسعه منابع و پشتیبانی وزارت ورزش با صراحت خبر از عدم تخصیص ارز دولتی به ورزش داده است.ژاله فرامرزیان می‌گوید: «تقاضای خود را ارائه و اهمیت مساله شرکت در رقابت‌های بین‌المللی را عنوان کرده‌ایم تا بتوانیم در حوزه ورزش از ارز دولتی استفاده کنیم و تیم‌های اصلی را پوشش بدهیم. با وجود بازگویی این اهمیت، عنوان شده که ورزش جزو اولویت‌های تعیین‌شده برای تخصیص ارز دولتی نیست. پنج مکاتبه با بانک مرکزی، شخص رئیس‌جمهور و دفتر ریاست‌جمهوری داشته‌ایم و این اهمیت را به آنها گفته‌ایم. حتی در این باره تقاضای برگزاری نشست و جلسه را کرده‌ و گفته‌ایم که اگر ارز دولتی نباشد، بخش عمده‌ای از اعزام‌ها و فعالیت‌ها منتفی می‌شود.» به این ترتیب همان‌طور که انتظار می‌رفت ورزش کشور در دوران سخت کنونی دچار دشواری‌های مضاعفی خواهد شد. اگر فقط فوتبال را ببینید، پی خواهید برد که تامین هزینه‌های مربیان و بازیکنانی مثل کی‌روش، برانکو، شفر، توشاک، گادوین منشا، بشار رسن، الحاجی گرو و... چقدر طاقت‌فرسا است و چه فشار وحشتناکی روی ارکان مدیریتی این حوزه وارد می‌کند.

پول‌هایی که هدر رفت

اینکه عدم تخصیص ارز دولتی به ورزش عادلانه و عاقلانه است یا نه، خودش یک بحث مفصل مجزا محسوب می‌شود، اما نکته اینجاست که اگر جلوی برخی سهل‌انگاری‌ها و دورریز ارز در این حوزه گرفته می‌شد، شاید شاهد اتفاقی مطلوب‌تر و اقتصادی‌تر از عدم تخصیص ارز دولتی می‌بودیم. به‌عنوان مثال می‌توانید به شاهکار مدیران پیشین استقلال رجوع کنید که به تازگی افشا شده است؛ آنجا که بازیکنی که حتی یک جلسه تمرین هم با آبی‌ها نداشته از دست این باشگاه به فیفا شکایت کرده است. یازالده گومز پینتو یک مهاجم پرتغالی است که بین دو نیم‌فصل لیگ هفدهم برای حضور در استقلال به ایران آمد، اما در تست‌های پزشکی رد شد و نهایتا به کشورش برگشت. با این وجود حالا گفته می‌شود ظاهرا دعوتنامه‌ای که برای او ارسال شده بیشتر حالت پیش‌قرارداد داشته و بار حقوقی برای باشگاه ایجاد کرده است. درحال‌حاضر از تلاش یازالده برای دریافت غرامت شش میلیارد تومانی سخن گفته می‌شود؛ آنچه واقعا در شرایط فعلی می‌تواند کار را برای باشگاه استقلال دشوار کند. این پرونده تداعی‌کننده شکایت آنتونی گولچ از پرسپولیسی‌ها است.

گولچ در ابتدای لیگ شانزدهم به پرسپولیس پیوست و حتی یک ثانیه هم برای این تیم بازی نکرد. او به میل و اراده خودش و بدون هماهنگی با باشگاه پرسپولیس ایران را ترک کرد و کاملا اینطور به‌نظر می‌رسید که این بار قرمزها برنده یک دعوای حقوقی بین‌المللی شده‌اند، اما در کمال تعجب گولچ شکایت کرد، پیروز شد و غرامت گرفت؛ چرا؟ چون گویا پرسپولیس در پرداخت قسط اول قرارداد این بازیکن دچار تاخیر چند روزه شده بود و این تاخیر، بهانه فسخ قرارداد و شکایت را به گولچ می‌داد! ببینید که سهل‌انگاری‌های کوچک و پیش پا افتاده چه بلایی بر سر باشگاه‌های ما می‌آورد. همین حالا خبر رسیده است که جابر انصاری با وجود عدم اعتماد کادرفنی به او، با بی‌خیالی مدیران استقلال در این تیم ماندنی شده و به این ترتیب حداقل تا نیم‌فصل فقط تمرین می‌کند و پول می‌گیرد، چون قرارداد رسمی دارد. عین همین اتفاق پارسال برای هرایر مگویان رخ داد و این مدافع ارمنی که دستمزد ارزی می‌گرفت و از سوی کادرفنی مازاد اعلام شده بود، بدون انجام بازی دستمزد دریافت کرد. حالا شما انصاف بدهید که آیا اصلاح این گاف‌های مدیریتی، سودمندتر از حذف یارانه ارزی برای حوزه ورزش و مخصوصا فوتبال نیست؟

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه دنیای اقتصاد، تاریخ انتشار 15 شهریور 97، شماره: 3436271