شعار سال: اختصاص سهم ۹۰ درصدی به تیم میزبان یک اقدام حرفه‌ای است که «باید» در فوتبال ایران هم صورت بگیرد. به‌طور مثال در ایتالیا دو تیم میلان و اینتر مشترکا از استادیوم سن‌سیرو به‌عنوان ورزشگاه خانگی‌شان استفاده می‌کنند. به این ترتیب هنگام برگزاری دربی میلان، ۹۰ درصد سکوهای سن‌سیرو به تیمی می‌رسد که میزبان است. این موضوع ساده و پیش پا افتاده، یکی از مواردی است که به دلایل نامعلوم در فوتبال ایران رعایت نمی‌شود. امسال بعد از حدود نیم‌قرن قرار شد بالاخره ورزشگاه آزادی برای شهرآورد پایتخت آرایش ۹۰ به ۱۰ پیدا کند، اما باز هم در لحظه آخر همه چیز ملغی شد؛ آنچه بنا به ادعای سازمان لیگ، با اعمال نظر نیروی انتظامی و مخالفت باشگاه استقلال به‌عنوان تیم میزبان رخ داده است.

به راستی چرا مدیران فوتبال ما حتی قادر به انجام کار به این راحتی هم نیستند و نمی‌توانند شکل و شمایل مهم‌ترین بازی باشگاهی کشور را اندکی حرفه‌ای‌تر کنند؟ ممکن است استدلال نهادهای مقاومت‌کننده این باشد که بخشیدن فقط ۱۰ درصد از سکوهای آزادی به هواداران پرسپولیس یا استقلال و پشت در ماندن احتمالی تعداد زیادی از آنها می‌تواند مشکل امنیتی داشته باشد؛ اما مگر در این سال‌ها چنین ایده‌ای به دفعات با حضور هواداران تراکتورسازی در تهران تکرار نشده است؟ واقعا چرا هر کار آسانی را برای خودمان اینقدر سخت می‌کنیم؟ اینکه دیگر خصوصی‌سازی پرسپولیس و استقلال نیست که با هزار دلیل من‌درآوردی ممنوعش کنیم. تا کی قرار است با این هراس و پرهیزهای افراطی و غیرمنطقی، موجبات درجا زدن فوتبال ایران را فراهم کنیم؟

این ماجرا اما یک نکته بسیار کلیدی دارد. توجه کنید لطفا؛ اگر استقلال دوشنبه هفته گذشته موفق به حذف السد قطر می‌شد، در نیمه‌نهایی باید به مصاف پرسپولیس می‎‌رفت. در این صورت دهم مهر و یکم آبان باید دو دربی آسیایی برگزار می‌شد؛ دربی اول به میزبانی استقلال و دومی به میزبانی پرسپولیس. در این صورت بنا بر قوانین کنفدراسیون فوتبال آسیا، باید این دو دربی با شرایط میزبانی و میهمانی واقعی برگزار می‌شد. یعنی هر تیمی میزبان بود ۹۰ درصد سکوها را در اختیار می‌گرفت و گل‌های زده تیم میهمان هم ارزش مضاعف پیدا می‌کرد. حالا سوال اینجا است که اگر استقلال صعود می‌کرد، آیا مدیران ایرانی «جرات» داشتند با استنکاف از کنفدراسیون، سکوهای دربی را به‌صورت نصف- نصف تقسیم کنند؟ مطمئن باشید که این‌طور نیست و در آن صورت ما دهم مهر یک دربی ۹۰ به ۱۰ تمام و کمال می‌داشتیم. واقعا چرا فاصله اجرا یا عدم اجرای یک قانون در فوتبال ایران، باید پیروزی یک تیم در یک مسابقه باشد؟ چطور اگر ما ناچار می‌شدیم، دهم مهر دربی را ۹۰ به ۱۰ برگزار می‌کردیم، اما حالا که مختاریم نمی‌توانیم پنج روز جلوتر همین کار را انجام بدهیم؟

تجربه نشان می‌دهد ما تا «مجبور» نباشیم، هیچ کاری را انجام نمی‌دهیم. طلبکاران پرسپولیس و استقلال ۳۰ سال تمام دنبال حق و حقوق‌شان دویدند و نتیجه نگرفتند، اما تا AFC باشگاه‌ها را به تسویه بدهی‌ها مکلف کرد، سرخابی‌ها دنبال طلبکاران افتادند که بیایید پول بگیرید رضایت بدهید! خنده‌دار است که فدراسیون در تمام طول این سال‌ها از هیچ‌کدام از قوای قهری‌اش برای احقاق حقوق طلبکاران استفاده نکرد، اما بعد از اجبار کنفدراسیون به نمایندگی از باشگاه‌ها جلو افتاد تا از این جماعت تخفیف بگیرد. اجرای قانون ۹۰ به ۱۰ هم همین‌طور است و گویا تا روزی که یک دربی آسیایی یا شبیه آن پیش نیاید و آقایان مجبور به پیاده‌سازی این عرف بین‌المللی نشوند، چنین کاری انجام نخواهند داد. یقین داشته باشید که سایر مسائل و ضوابط حرفه‌ای همچون آزادسازی ورود خانواده‌ها به ورزشگاه، واگذاری حقیقی باشگاه‌ها یا احداث استادیوم اختصاصی برای آنها هم فقط در صورت اجبار ممکن است در فوتبال ایران رخ بدهد؛ همان‌طور که وقتی ما را مجبور کردند بازی ایران و کره را در ایام سوگواری برگزار کنیم، این کار را کردیم و بعد دیدیم هیچ اتفاق بدی نیفتاد و مردم بهتر از همیشه شئون فرهنگی و مذهبی را رعایت کردند. آیا هر اصلاحی باید اجباری باشد، وگرنه خودمان قدم از قدم بر نمی‌داریم؟

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه دنیای اقتصاد، تاریخ انتشار 2 مهر 97، شماره: 3443492