شعار سال : سلام. لابی ها و تماس ها و تصاویر و گفته ها برای رای آوردن، و تبلیغات سینه به سینه!،  چهره به چهره،فشرده و گاهی خارج از انصاف و اخلاق، به هیچ وجه مرا متعجب نساخت، که اگر غیر از این بود،  جای درنگ و تامل داشت. اصرار عده ای بر این که چه کسی نخبه است و چه کسی نیست، یا این که خداوند تمام خصایل و دقایق و صفات نخبگی را در وجنات و سکنات و رفتار یکی گذاشته و آن هم، آقای ایکس است، این که هیات نظارت آدم نخبه می خواهد و در فرهنگ محاوره ای و زیبای فرهیختگان رسانه ای این شهر( هر ننه قمری ) که نمیشه بیاد بگه منم هستم، به من هم رای بدید، دعواها و بداخلاقی ها و سیاست بازی ها و به قول ظریفی، پدرسوختگی( منظورشان همان چاپچوله بازی خودمان ) است، تایکی رای بیاورد و برود جزء این هیات بشود! البته که این هیات فی نفسه مهم است، خیلی از هیات ها و انجمن ها و تشکیلات، مخصوصا نهادهای نظارتی، مهم هستند، اما این همه دعوا و دوز و کلک و تحقیر و ترغیب و مرغ همسایه غاز است و سیب سرخ برای دست چلاق خوبه و هکذا، برای چیست؟! عده ای آن طرف ماجرا را می خوانند، مثل این که این عده از همان اول به دلیل داشتن سواد شیشه ای، ( اون ورش پیدا! )، از همان روز ازل با کف بینی و کار با زیج و تخته و رمل و اسطرلاب و طالع سعد و نحس و مماس شدن جوزا بر حوت و جفت شدن اختری بر اختر دیگر یا طالع معکوس از محاسبه و تحلیل آسترونولوژیک حروف ابجد، همه چیز را می دانند و اون ور شیشه را خوانده اند! برای این که این عده در دل خود می خندند( به ریش حضرات ) که همه اش دروغ است! این همه نخبه، خروار خروار فرهیخته، این همه نانو تکنولوژی کجایش برای ما نان شد، درحالی که این عده سال هاست که نانوایی زده اند و نان رانت و مفت خوری خودشان را خیلی قشنگ به تنور می زنند و ما هم از چند کوچه آن طرف تر، گاهی بوی خوش نان را استشمام می کنیم،  اما چون برای این ها،  من و السلوی ست و برای ما هیهات مناالذله ! هنگامی این قضیه و معادله چند مجهولی را حل می کنیم که صداها و همهمه های هورا را مثل وزوز زنبور می شنویم! جالب است که این جماعت، همیشه پیروز این میدان مجازی و تبلیغاتی هستند که محدود به چارسوق محل خودشان است و جماعت فرهیخته ای که اصول سبزی شناسی و بادمجان دور قاب چینی و با قدرت بودن، یعنی تامین منافع شخصی را به عنوان یکی دو واحد درسی دانشگاهی خود پاس کرده اند و آن را به خوبی می دانند! پا را از فرزانگی و فرهیختگی بسی فراتر گذاشته، راه سماوات را در عربده کشی های مدرن و عاشقانه، درنوردیده و عنقریب است که بوی تند تخم مرغ گندیده و آمونیاک مریخ و عطارد را تحت عنوان دانش مدرن، در گستره زمین پراکنده سازند( دانشمندان بوی اکثر اجرام سماوی را چنین تجربه و ثبت کرده اند) و با مشت مشت عطر فرانسوی که به خود می پاشند، قصد دارند که این تعفن فرهیختگی خود را خوش بو جلوه دهند! واقعا این مملکت دارد به کجامی رود که قلم مرا این گونه گیج و منگ کرده و هرچه را که می داند و نمی داند، می نویسد و می گوید؟!  خدایا این کشور از سنگینی و وزانت نخبگی دارد خفه می شود، ما اگرنخواهیم به نرم سوییس و بلژیک و سوئد و آلمان برسیم، اگرنخواهیم به دموکراسی ممالک کافر و جنایت کار برسیم، اگر نخواهیم با بیمه و بی بیمه، یارانه بگیریم، باید چه کسی را ببینیم.آقا نخواستیم، انتخابات الکترومکانیک را می خواستیم چه کار، ما را چه به این همه انسان وزین و کاردانی که چند سرو گردن ازما بیشتر در دریای دانش فرورفته اند و آوازه مدیریت و کیاست و سیاست و فراستشان، همه این روزنگاشته های وطنی را به شمایل چهاربرگی رنگ و رو رفته ی سیاه و سپید کشانده اند و می خواهند بر نعش بی جان مطبوعات، نظارت هم بکنند.  اگربگوییم خر ما از کرگی دم نداشت، دست از سر کچل ما بر می دارید؟!

شعارسال، بااندکی اضافات و تلخیص برگرفته از فضای مجازی