عدم توازن نرخ بیکاری زنان و مردان: اولین سطح پدیده بیکاری چند سطحی مربوط به شکاف جنسیتی است. نرخ بیکاری مردان و زنان جمعیت ۱۵ ساله و بیشتر در سال ۱۳۹۸ به ترتیب ۹ و ۱۷/۵ درصد می‌باشد. در واقع نرخ بیکاری زنان در کل کشور حدود ۲ برابر مردان است. این شکاف عمیق نشان می‌دهد دولت در ۷ سال عمر خود توفیقی در کاهش عدم توازن نرخ بیکاری به لحاظ جنسیتی نداشته است.

عدم توازن نرخ بیکاری جوانان با کل کشور: دومین سطح پدیده بیکاری چند سطحی مربوط به شکاف سنی بیکاران است. نرخ بیکاری جمعیت ۱۵ ساله و بیشتر کل کشور در سال ۱۳۹۸ معادل ۱۰/۷ درصد گزارش شده است. این در حالی است که نرخ بیکاری جوانان ۲۴-۱۵ ساله کل کشور معادل ۲۶ درصد می‌باشد. چنانچه ملاحظه می‌گردد نرخ بیکاری جوانان با یک فاصله عمیقی از نرخ بیکاری کل کشور بالاتر است.

 عدم توازن نرخ بیکاری کل کشور با بیکاری تحصیلکرده‌های دانشگاهی: برآورد‌های مرکز آمار ایران از نرخ بیکاری تحصیلکرده‌های دانشگاهی کشور در سال ۱۳۹۸ حاکی از آن است که نرخ بیکاری این گروه به ۱۶/۷ درصد رسیده است. این در حالی است که نرخ بیکاری کشور در سال ۱۳۹۸ معادل ۱۰/۷ درصد اعلام شده است؛ بنابراین در اینجا نیز یک شکاف عمیق میان نرخ بیکاری تحصیلکرده‌های دانشگاهی با نرخ بیکاری کل کشور ملاحظه می‌شود.

 عدم توازن نرخ بیکاری در استان‌های کشور: سطح چهارم عدم توازن نرخ بیکاری در کشور مربوط به عدم توازن منطقه‌ای بیکاری است. آخرین برآورد‌های مرکز آمار ایران از نرخ بیکاری به تفکیک استان‌ها در سال ۱۳۹۸ نشان می‌دهد استان خراسان جنوبی با ۶/۹ درصد کمترین و کرمانشاه با ۱۵/۸ درصد بالاترین نرخ بیکاری را در میان استان‌های کشور تجربه کرده اند؛ لذا چنانچه ملاحظه می‌گردد دولت نتوانسته است به لحاظ توازن منطقه‌ای ایجاد اشتغال مسیر درستی را طی نماید.

سهم جمعیت بیکار تحصیل کرده دانشگاهی از کل بیکاران کشور در سال ۱۳۹۸ به حدود ۴۲ درصد رسیده است.‌ای کاش جناب نوبخت به نمایندگان محترم مجلس گفته بودند طی ۷ سال گذشته دولت در استفاده از این سرمایه عظیم انسانی برای توسعه کشور چه کرده است؟!

۱۳/خرداد۹۹