نخستین کلاس‌ها در دو دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی در دو وضعیت فیزیکی متفاوت بودند. در دانشکده کشاورزی صندلی‌ها با انضباطی شبه نظامی به زمین چسبیده بودند ولیکن در دانشکده منابع طبیعی کلاسی بزرگ بر پشت بام را انتخاب کردم که صندلی‌ها در آن هنوز آزاد بودند.


با ورود به این کلاس با صندلی‌های نچسبیده به زمین، از دانشجویان خواستم صندلی‌ها را دایره وار بچینند. برق حیرانی و شادی همزمان، از چشمان دانشجویان جهید.


دانشجویان جوان تا به حال تجربه نشستن برابر و حلقه وار در کلاس را نداشتند. آرامشی نادر بر فضای کلاس خود نمائی می‌کرد و گل لبخند رضایت بر لب‌های دانشجویان جوان شکوفا شده بود.
خود را معرفی کردم و خواستم آنان نیز به معرفی خود بپردازند. به دنبال آن انتظارشان از درس را یک به یک جویا شدم.


پس‌از آن موضوع درس را مطرح نمودم و آنان را به ارائه ذهنیت و دیدگاهشان در باره موضوع آن جلسه کلاس تشویق کردم. در آغاز با مقاومت و سکوتی مودبانه مواجه گشتم به نحوی که با سرعتی باور نکردنی کلاس به کانونی برای گفتمان پیرامون موضوع درسی تبدیل گشت؛ لذا بر اساس و متناسب با آگاهی موجود دانشجویان، محتوای درس را ارائه نمودم. استقبال از این شیوه اداره کلاس شایان بود و در نیمسال‌های بعدی تحصیلی، بر تعداد دانشجویان دانشکده‌های دیگر به این درس عمومی افزوده می‌شد.


در پاسخ به پرسش یکی از همکاران مسئول در دانشگاه نسبت به چرائی استفاده از این شیوه تدریس، به شیوه ترویج شریعت اسلام توسط پیامبر (ص) در حلقه هائی که جایگاه حضرت برابر با سایرین بود اشاره کردم.


همچنین روش ابداعی معلم شهیر و فقید برزیلی "پائولو فریره" و ابتکار شیوه گفتمانی وی در ایجاد حلقه‌های یادگیری را در دهه ۱۹۶۰میلادی و روش‌دیالوگ توسط روانشناس امریکائی "کارل راجرز" در کتاب "آزادی در یادگیری Freedom to Learn" را مطرح نمودم.


همچنین به یادگیری مبتنی بر تجربه (Experiential Learning) و سیکل یادگیری دکتر دیوید کلب که در دهه دوم ۱۹۸۰ ارائه شده بود اشاره نمودم.


در هر حال، استقبال کم سابقه و اشتیاق دانشجویان به کار گروهی بمدت ۱۰ دقیقه پیرامون موضوع درسی در شروع هر کلاس مرا بیش از پیش به اثر بخشی روش مشارکتی "طرح مسئله و حل مسئله" (Problem posing & Problem solving) در امر آموزش دلگرم و مطمئن ساخت.