- چرایی وجود حاشیه ها در تشریفات دیدار مقامات ایرانی با مقامات روسی + توضیحات
- بستن تنگه هرمز به همین آسانی ها هم نیست برادر حسین
- برگزاری نشست دورهای شورای امنیت درباره قطعنامه ۲۲۳۱ و برجام ۲۸ آذر
- هشدار چین:ناتو از مرزهای جغرافیایی و حدود اختیارات خود تجاوز نکند
- پارلمان اروپا ارتباط مستقیم خود را با جمهوری اسلامی ایران «تا اطلاع ثانوی» قطع کرد
- نماینده مجلس: وزیر کشور و فرماندهی انتظامی، باید پاسخگوی رفتار لباسشخصیها باشند
- تصویب سومین قطعنامه ضد ایرانی توسط شورای حکام آژانس بینالمللی انرژی اتمی علیه ایران
- محمودوند و زیر سوال بردن ۲۲۷ نماینده امضا کننده بیانیه محارب خواندن معترضان+ قطع میکروفن
- هشدار فیاض به احتمال افزایش خودکشی و ضرورت ترویج فراگیر هنر
- جای رئیسی بودم تجدید نظر ویژه می کردم
- آشنایی با کتاب شبکه های خشم و امید + فایل خلاصه
دوشنبه ۲۲ ارديبهشت ۱۴۰۴ - 2025 May 12 
مهدی نصیری نوشت: برای مسئولان جمهوری اسلامی اگر دغدغه بقای خود و نظام و ایران را دارند، راهی جز دست کشیدن از توهمات ایدئولوژیک برساخته خود (و نه واقعا مورد نظر خداوند و انبیا و اهل بیت علیهم السلام) وجود ندارد و باید به چارچوب حکمرانی نرمال جهانی - و لو آن که دارای ابعادی غیر عادلانه باشد - برگردند و راه را برای پیشرفت و زندگی شرافتمندانه ملت که عاری از تنش‌های سیاسی چهل ساله باشد، باز کنند.
شعار سال: مهدی نصیری، سردبیر و مدیرمسئول سابق کیهان با انتشار یادداشتی تحت عنوان" نان اسم اعظم خداست" نسبت به وضعیت کشور هشدار داد.
مهدی نصیری نوشت:
مردی از دیوانه‌ای پرسید: «اسم اعظم خدا را می‌دانی؟»
دیوانه گفت: «نام اعظم خدا، نان است، اما این را جایی نمی‌توان گفت»
مرد گفت: «نادان! شرم کن! چگونه اسم اعظم خدا، نان است؟»
دیوانه گفت: «در قحطی نیشابور چهل شبانه روز می‌گشتم، نه هیچ جایی صدای اذان شنیدم و نه درِ هیچ مسجدی را باز دیدم؛ از آنجا بود که فهمیدم نام اعظم خدا و بنیاد دین و مایه اتحاد مردم نان است». (مصیبت نامه عطار ص ۳۵۹)
پر واضح است که در زمره اسامی خداوند، نان (خُبز) نیست و نام‌های خالق متعال در قران و سخن معصومین علیهم السلام مضبوط است، اما حکایت فوق با استفاده از صنعت ادبی تشبیه و مبالغه، مطلبی مهم را بیان داشته است.
در روایتی نبوی ص است که: اللهم بارک لنا فی الخبز لولا الخبز ما صلینا و ما صمنا (خدایا در نانمان برکت قرار ده چه آن که اگر نان نباشد نه نماز خواهیم گذارد و نه روزه خواهیم گرفت)
امیر مومنان علیه السلام از دستاورد‌های حکومت ۴ ساله خود را تامین نان گندم و آب سالم آشامیدنی و مسکن و سرپناه برای مردم می‌داند.
روشن است مقصود از نان و آب و مسکن، داشتن یک معیشت کافی و عاری از فقر و کمبود و بی عدالتی است که مقدمه‌ای ضروری برای هر تعالی و پیشرفت انسانی و معنوی است که رسالت انبیای الهی بوده است.
قرآن عظیم، مال و ثروت (فردی و جمعی) را مایه قوام و برپایی جامعه می‌داند و به مردم توصیه می‌کند که مدیریت آن را به سفیهان و نادانان و غیرکارشناسان نسپارند.
نکات مهم فوق در جمهوری اسلامی به شدت مغفول بوده است. اگر چه در قبل و دو سال آغازین انقلاب، مساله آبادی دنیای مردم دغدغه و مورد تاکید رهبران بود، اما دیری نپایید که شعار‌های انقلابی‌ای که در پی فتح جهان و به خاک مالیدن پوزه ابرقدرت‌ها و اتحاد مستضعفان جهان بود و ایران را ام القرای جهان اسلام و مقدمه ظهور منجی عالم و گاه خودِ منجی می‌پنداشت، بر همه ابعاد یک حکمرانی متعادل غلبه کرد و مساله پیشرفت مادی و غنای مالی و اقتصادی جامعه ایران به حاشیه رفت.
حالا دیگر شعب ابی طالب شدن ایران یک افتخار ایدئولوژیک محسوب می‌شد و علاوه بر آن وعده کربلا شدن ایران هم داده می‌شد! و این در حالی بود که غالب مسئولان و رهبران و سرداران و ایدئولوگ‌ها از زندگی مرفه و بعضا سرشار از رانت برخوردار بودند.
بدیهی است چنین حکمرانی‌ای به فنای دین و دنیای مردم می‌انجامد و پایدار نخواهد بود.
برای مسئولان جمهوری اسلامی اگر دغدغه بقای خود و نظام و ایران را دارند، راهی جز دست کشیدن از توهمات ایدئولوژیک برساخته خود (و نه واقعا مورد نظر خداوند و انبیا و اهل بیت علیهم السلام) وجود ندارد و باید به چارچوب حکمرانی نرمال جهانی - و لو آن که دارای ابعادی غیر عادلانه باشد - برگردند و راه را برای پیشرفت و زندگی شرافتمندانه ملت که عاری از تنش‌های سیاسی چهل ساله باشد، باز کنند.
این که جمهوری اسلامی ایران، مسئول حل مسائل جهان و منطقه و رفع ستم از عالم و شکست استکبار جهانی و در راس همه آمریکاست در حالی که خود آکنده از مساله و بحران و بی عدالتی و استکبار است، مایه دست انداختن هر ناظر خردمندی است. پس تا دیر نشده باید ریل حکمرانی را عوض کنیم و به مسیر عقل و عدل و شرع باز گردیم.
مهدی نصیری نوشت:
مردی از دیوانه‌ای پرسید: «اسم اعظم خدا را می‌دانی؟»
دیوانه گفت: «نام اعظم خدا، نان است، اما این را جایی نمی‌توان گفت»
مرد گفت: «نادان! شرم کن! چگونه اسم اعظم خدا، نان است؟»
دیوانه گفت: «در قحطی نیشابور چهل شبانه روز می‌گشتم، نه هیچ جایی صدای اذان شنیدم و نه درِ هیچ مسجدی را باز دیدم؛ از آنجا بود که فهمیدم نام اعظم خدا و بنیاد دین و مایه اتحاد مردم نان است». (مصیبت نامه عطار ص ۳۵۹)
پر واضح است که در زمره اسامی خداوند، نان (خُبز) نیست و نام‌های خالق متعال در قران و سخن معصومین علیهم السلام مضبوط است، اما حکایت فوق با استفاده از صنعت ادبی تشبیه و مبالغه، مطلبی مهم را بیان داشته است.
در روایتی نبوی ص است که: اللهم بارک لنا فی الخبز لولا الخبز ما صلینا و ما صمنا (خدایا در نانمان برکت قرار ده چه آن که اگر نان نباشد نه نماز خواهیم گذارد و نه روزه خواهیم گرفت)
امیر مومنان علیه السلام از دستاورد‌های حکومت ۴ ساله خود را تامین نان گندم و آب سالم آشامیدنی و مسکن و سرپناه برای مردم می‌داند.
روشن است مقصود از نان و آب و مسکن، داشتن یک معیشت کافی و عاری از فقر و کمبود و بی عدالتی است که مقدمه‌ای ضروری برای هر تعالی و پیشرفت انسانی و معنوی است که رسالت انبیای الهی بوده است.
قرآن عظیم، مال و ثروت (فردی و جمعی) را مایه قوام و برپایی جامعه می‌داند و به مردم توصیه می‌کند که مدیریت آن را به سفیهان و نادانان و غیرکارشناسان نسپارند.
نکات مهم فوق در جمهوری اسلامی به شدت مغفول بوده است. اگر چه در قبل و دو سال آغازین انقلاب، مساله آبادی دنیای مردم دغدغه و مورد تاکید رهبران بود، اما دیری نپایید که شعار‌های انقلابی‌ای که در پی فتح جهان و به خاک مالیدن پوزه ابرقدرت‌ها و اتحاد مستضعفان جهان بود و ایران را ام القرای جهان اسلام و مقدمه ظهور منجی عالم و گاه خودِ منجی می‌پنداشت، بر همه ابعاد یک حکمرانی متعادل غلبه کرد و مساله پیشرفت مادی و غنای مالی و اقتصادی جامعه ایران به حاشیه رفت.
حالا دیگر شعب ابی طالب شدن ایران یک افتخار ایدئولوژیک محسوب می‌شد و علاوه بر آن وعده کربلا شدن ایران هم داده می‌شد! و این در حالی بود که غالب مسئولان و رهبران و سرداران و ایدئولوگ‌ها از زندگی مرفه و بعضا سرشار از رانت برخوردار بودند.
بدیهی است چنین حکمرانی‌ای به فنای دین و دنیای مردم می‌انجامد و پایدار نخواهد بود.
برای مسئولان جمهوری اسلامی اگر دغدغه بقای خود و نظام و ایران را دارند، راهی جز دست کشیدن از توهمات ایدئولوژیک برساخته خود (و نه واقعا مورد نظر خداوند و انبیا و اهل بیت علیهم السلام) وجود ندارد و باید به چارچوب حکمرانی نرمال جهانی - و لو آن که دارای ابعادی غیر عادلانه باشد - برگردند و راه را برای پیشرفت و زندگی شرافتمندانه ملت که عاری از تنش‌های سیاسی چهل ساله باشد، باز کنند.
این که جمهوری اسلامی ایران، مسئول حل مسائل جهان و منطقه و رفع ستم از عالم و شکست استکبار جهانی و در راس همه آمریکاست در حالی که خود آکنده از مساله و بحران و بی عدالتی و استکبار است، مایه دست انداختن هر ناظر خردمندی است. پس تا دیر نشده باید ریل حکمرانی را عوض کنیم و به مسیر عقل و عدل و شرع باز گردیم.
شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از دیده‌بان ایران، تاریخ انتشار: ۴ مرداد ۱۴۰۰، کد خبر: ۱۱۳۲۵۱، www.didbaniran.ir
برگزیده ها