قدرت سیاسی بعنوان بخش مهم و تعیین کننده که ساختار زیست عمومی بشر را بوجود می آورد.
در تاریخ الگوهای متعددی بازتولید کرده است.
حلقه متاخر این الگومندی تحزبی است که پسا صنعتی بوده و ناشی از تنشهای طبقاتی غرب میان سرمایه داری -کارگری و طبقه متوسط می باشد.
در جریان تبلیغات انتخاباتی اخیر در آمریکا معلوم شد که در ارکان این نهاد خللهای قابل ملاحظه ای ایجاد شده است.
اما در کشور ما با بیش از یکصد سال سابقه ی دسته جات سیاسی و انبانی پر از خیزشها،جنبشها و انقلاب و قیام های سیاسی، نهاد سیاسی نه کارآمدی داشته و نه از حال و روز خوشی برخوردار بوده است.
در دستور کار آنهایی که خواسته اند کار سازمانی و حزبی داشته باشند، غیر از الگوبرداری از غرب،رفتار شناسی مردمان این سامان تاثیر در آنان بر جا نگذاشته است.
این رفتارهای تقلیدی ویترینی تلخ و تعلم برانگیز در انتخابات های اخیر حوزه ای مانند اسلام آبادغرب و دالاهو برجا گذاشته است.
مردمان این دیار از دیرباز بر غم حضور خورده عشیره ها و داشتن گرایشات متفاوت مذهبی، نوع خاصی از تعامل و سازگاری بوجود آورده اند.
بعد از انقلاب اسلامی، عده ای با کوششهای ناشیانه یا مقصد جویانه به بهره جوییهای فردی پرداختند و هرگز و تاکنون روندی مقتصد و میانه در این خطه کوچک ایجاد نشده است.

شکاف برآمده از این تلاش ها آسیب های جدی برجا گذاشته است.
این بذرافشانی ناشایست در یکی دو انتخابات اخیر به اوج رسیده است.
پیامد ناهنجار این روند، کج تابه ای است که در این سالها بعضی از بازیگران سیاسی این حوزه را بدجوری به ورطه رفتار های متناقض سوق داده است.
همین امر بعضی از واردشوندگان به این عرصه خارج از یک رویه به سامان منطقی به اوج پیروزی برده و تعدادی را به انتهای شکست کشانده است.
بازی پرهزینه و مخاطره آمیزی که گاه کم امیدترین ها را به اوج پیروزی برده و در مقابل رقیبان قدر بر صدر نشانده است.

در زمانی نیز مدعی ترین ها را به زیر آورده است. رفتار های سیاسی این سامان برای مدعیان کرسی وکالت، چنان جذابیتی ایجاد نموده، که هر فردی با برخورداری از کمترین توانایی و استطاعت به این وادی پرخطر وارد میشود و دل به پیروزی می بندد.
هیجان انتخابات گاه چنان اوج می گیرد و محیرالعقول می شود، انگار سرنوشت سیاسی جهان قرار است در این حوزه تعیین شود.
تناقض تناقض نما و یا رادیکال های این حوزه نیروهایی هستند که داعیه سیاسی بیشتری دارند. نیروهایی که به اشکال گوناگون خود را به رخ می کشند.
مجموعه‌ای از شخصیت ها ایلی، کاریزماتیک، باسواد دانشگاهی، مدعی طراز اول روشنفکری، تئوریسین و نظریه پرداز. زمان ظهور این افراد دوم خراد است.
ورودشان در آغاز همراه با خلجان و تکاپوی سیاسی بود، اما جرقه وار و ناپایدار و آرای بالای این افراد یازده هزار و خورده ای بود.
شعار این افراد که در پایان عمر هیجانات سیاسی-احساسی به صحنه آمدند بسیار بحث بر انگیز است.
بعضی چنان اعلام حضور کردند، گویی آمده بودند تا به رهبران سیاسی تاریخ ما درس بیاموزند.
قاطع در مقابل تشکل های اصلاح طلب ایستادند و جالب اینکه به فاصله ای اندک زمانی جذب همین تشکل ها شدند و در جایگاهی ایستادند که برای طرفداران این تشکل ها تکلیف می نوشتند.

انتخاب که به دور دوم و میان دوره ای کشیده شد در مقابل کاندیداهای اصلاح طلب موضع گرفتند. در میان دوره ای به نفع كانديداي اصولگرا موضع گرفتند.
چنین اعمالی از کسانی سر میزد که می خواستند به شخصه بر این حوزه تعیین سرنوشت کنند. امری که نقطه ی متضاد و مقابل شکل گیری نهادهای سیاسی است.
در لابه لای این کردار اعوجاج، معلوم میشود که گاه مدعیان تحزب به فرایند شکل گیری این نهاد ضربات مهلک تری وارد می کنند.

یادداشتی از : علی رسولی

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از سایت تحلیلی خبری تیتر نیوز، تاریخ انتشار 24 آبان 1395، کد مطلب:11200: www.ttnk.ir