اما در مورد تغییر ناگهانی نصراله سجادی و جایگزینی داورزنی در سمت معاونت توسعه ورزش قهرمانی با وجود غیر مترقبه بودن این موضوع از دید ما خیلی هم ناگهانی نبود و بعید می دانیم در این باره سجادی با سلطانی فر مشورت نکرده باشد و حضور داورزنی هم که از مدت ها قبل رسانه ای شده بود.

اما بهتر است استدلال های این تغییرات را دوباره بررسی کنیم.

داورزنی در مورد رسیدن به صندلی وزارت با وجود اینکه تمایل خود را به زبان نیاورده است اما شواهد و برخی تحرکات رسانه ای نشان می دهد این موضوع یعنی رسیدن به صندلی وزرات ورزش از اهداف داورزنی است و شاید زودتر از آنچه فکرش را می کند به خواسته اش برسد.

از سوی دیگر در مدت باقی مانده به عنوان معاون وزیر می تواند برای خود اعتباری در حد وزارت جمع آوری کند چرا که هنوز سلطانی فر نمی داند سرنوشت دولت پس از انتخابات آتی ریاست جمهوری چه خواهد شد؟

فارغ از اینکه چه کسی بر مسند ریاست جمهوری کشور عزیزمان بنشیند اما داورزنی با رسیدن به معاونت و آشنایی با فضای وزارت شانس بالایی خواهد داشت و از سوی دیگر حتی اگر سلطانی فر در سمت وزارت ورزش باقی بماند باز هم داور زنی متضرر نخواهد شد و در جایگاه معاونت باقی خواهد ماند.

و اما سلطانی فر با وجود اینکه از داورزنی سیاسی تر است در این بازی از داورزنی رو دست خورد.

داورزنی تحت هر شرایطی برنده است چه این دولت بماند و چه نماند.

یک سوی دیگر هم برای داورزنی وجود دارد وی کماکان با یک دست 2 هندوانه را حمل می کند و والیبال را به عنوان ملک شخصی حفظ خواهد کرد و این را می شود از صحبت های روز گذشته وی استنباط کرد چرا که وی اکنون رئیس خودش شده است و دغدغه ای ندارد.

اما عملکرد داورزنی در والیبال نکات قابل توجه زیادی را در پی دارد.

نسل امروز والیبال بدون شک مرهون زحمات مردی داست که در افتخارات امروز والیبال گم شد و یا گمش کردند، محمد رضا یزدانی خرم مردی که پایه والیبال ایران را نهاد و رفت تا داورزنی میراث دار ورزشی شود که امروز برای مردم مهم است.

اما واقعیت همیشه پنهان نمی ماند، والیبال اگر برای ما افتخار داشت برای داورزنی هم بد نبود، فدراسیونی موفق در جذب حامی مالی به لطف رسیدن به مهم ترین رقابت های جهانی و البته این بار رسیدگی به حساب کتابش هم مثل قبل با خود داورزنی است و این صندلی در حال حاضر نقش رزرو را برای وی بازی می کند.

سلطانی فر شاید پس از دوران کوتاه چند ماهه در وزارت ورزش با ورزش خداحافظی کند اما آنکه ماندگار شد داورزنی است.

در ورزش ایران قحط الرجال را بارها شنیده اید اما اینبار واقعا مصداق دارد.

سلطانی فر نشان داد در زمینه رفیق بازی هم ید طولایی دارد.

اول برانوش نیک بین جای گرشاسبی (باخت اول سیاسی آقای وزیر) بعد محمدیان روی صندلی شهریان (باخت دوم سیاسی آقای وزیر) و دیروز هم داورزنی جای سجادی (باخت سوم سیاسی آقای وزیر) و تفاوت با زمان گودرزی فقط تفاوت در نوع انتخاب دوست است که سلطانی فر با وجود اینکه تفکراتش را درست می داند اما سجادی فردی بود که بالا و پایین ورزش را دیده بود، اما داورزنی هنوز قصد دارد بالاتر ها را ببیند و این یعنی احساس خطر برای مدیر بالا دستی...

در مورد سجادی هم، شاید دیروز کمی مظلومانه رفت، اما مظلوم نبود و حق خودش را از ورزش گرفته و ما احتمال می دهیم خواهد گرفت.

انتخابات کمیته ملی المپیک نزدیک است و نصراله سجادی نامش با المپیک گره خورده و از وقتی که در دوره های متمادی سرپرست کاروان های اعزامی بود تا لحظه نگارش کتاب المپیک خودش را ازکمیته دور ندیده است و بعید نیست در این راه با سلطانی فر هم آهنگ باشد.

یکی دیگر از تغییرات وزرات ورزش و جوانان در حوزه معاونت ها حضور فریبا محمدیان روی صندلی معاونت بانوان و جایگزین رباب شهریان است.

در وصف خانم محمدیان همین بس که در فدراسیون اسکیت در مورد تمرین مشترک آقایان و بانوان گفت: اشکال شرعی در این موضوع وجود ندارد ... و امروز سکان این بانوان در دست محمدیان است.

به هر حال این تغییرات فقط جای برخی ها را گشاد تر کرد و فضای گسترده ورزش را کمتر، کاش داورزنی همان والیبال را که امروز بی سروسامان است سامان می داد و نیروهای متخصصی که خارج از گود ورزش به دور از ارتباطات دوستانه نشستند تا روزی ایده های خود را به نفع ورزش کشور خرج کنند روی کار می آمدند.

با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری باشگاه خبرنگاران جوان، تاریخ انتشار: 10 بهمن 1395، کدخبر: ۵۹۵۷۰۲۱، www.yjc.ir