کدام گروه بیشتر از کارگران حمایت می کند

هر سال در روز اول ماه می که روز کارگر نامیده شده است در همه سرزمین ها ازسوی کارگران و هواداران آنها مراسمی برای بزرگداشت کارگران جهان برقرار می شود .در ایران نیز در دنیای مجازی و در سایتهای خبری داخلی و خارجی در این باره مطالب پرشماری نوشته و منتشر می شود .

شعارسال: یک بحث داغ اما در میان گروههای روشنفکری و سیاستمداران و البته نخبگان جامعه غیر از دو گروه بالا این است که چه کسانی حامی کارگران هستند ؟روشنفکران ایرانی به همراه همتایان خود در سایر کشورهای جهان دهه های طولانی با استنادبه تئوری های چپگرایانه که از ذهن و عمل سوسیالیست ها و کمونیست ها سرچشمه گرفته بودند به همراه گروهی سیاست ورزان با ورشان این بود که آنها طرفدار کارگران هستند و لاغیر .این دیدگاه بر پایه تضاد طبقاتی بنا شده است که بر اساس ماهیت آن ،کارگران همواره در برابر کار فرمایان و کارخانه داران قرار دارند و منافع این دو گروه هرگز در یک مسیر و در طول هم قرار ندارد و به همین دلیل است که کار فرمایان در همه سرزمینها از جمله در ایران هرگز با کارگران دوست نیستند و نمی توانند حامی کارگران باشند . واقعیت این است که طبیعت بشر زیاده خواه است و می خواهد بیشتر از بقیه درآمد و ثروت داشته باشد و در هر مبادله ای تلاش می کنند نفع خود را افزایش دهند و کارفرمایان نیز چنین هستند اما در عمل این اتفاق می افتد که هر دو طرف مبادله سود می برند و برنده می شوند . کارگران از وجود و حضور کار فرمایان و کارخانه داران سود بیشتری می برند و به نظر می رسد در این باره کار فرمایان از روشنفکران نسبت به کارگران دلسوز تر و مفیدتر هستند . یک کارخانه دار یا صاحب یک بنگاه خدماتی مثل صاحب بانک ،صاحب یک شرکت حمل ونقل و دیگر کار فرمایان همواره دغدغه این را دارند که بیشترین سود را نصیب خود کنند . آنها در رقابت با دیگر همتایان خود تلاش بیشتری می کنند و همین مساله می تواند منافع کارگران را افزایش دهد . سود بیشتر کارخانه دار بدون لحاظ کردن سود بیشتر کارگران در عمل محقق نمی شود و این در موارد استثنایی شاید خلافش دیده شود.تفاوت کار فرمایان و روشنفکران در برابر حمایت از کارگران چگونه قابل تشخیص ااست . یک روشنفکر هرگز زحمت سرو کار داشتن با خریداران کالای خود را ندارد و آنچه می گوید چون بر ایش هزینه ندارد و فروش یا فروش رفتن تولیدش اهمیت چندانی ندارد . اما کارخانه دار باید بتواند کالای خود را در بازار پر از رقابت بفروشد و این نیاز دارد که کیفیت کالا و قیمت آن پایین باشد و زحمت دارد . رنج فروش کالا ،سختی تهیه مواد اولیه و دشواری های تامین منابع مالی همه بر دوش کار فرمایان است که اصولا روشنفکران چیزی از آنها نمی دانند . روشنفکران به ویژه آن دسته از روشنفکران که زحمت حضور حتی یک روز در کارخانه ها را تحمل نمی کنند می توانند کارفرمایان را محکوم کنند که سود آنها از رنج کارگران است ،اما واقعیت این است که آنها رنج کارگران را به طور عینی ندیده اند . روشنفکران از بیکاری ومزد کم کارگران تصوری ذهنی و خیالی دارند ،این در حالی است که کارفرمایان برای بقا و توسعه کارخانه خود داستان مزد و رنج و بیکاری را از نزدیک احساس می کنند . کار فرمایان با عبور از خود پرستی روشنفکری و اینکه همواره باید پاک و پاکیزه ماند محبوب بود عبور کرده و خود را به وسط دعوا می اندازند و شاید در جامعه روشنفکری خوش نام نباشنداما حضورشان بنگاهها را از نیست به هست می آورد و کارگران در آنجا کار می کند و مزد می گیرند . گسترش رقابت کار فرمایان موجب شده است و می شود که سطح مزد کارگران افزایش یابد و رقابت واقعی راه را برای رفاه کارگران هموار کند . کار فرمایان عصر ما کسانی هستند که دارا ی تحصیلات عالیه هستند و می توانستند به جای امساک در خرج و هزینه که سرمایه اولیه آنها را فراهم کرده است همچون روشنفکران در کافه ها ،محافل روشنفکری بمانند و نامدار شوند اما رنج کار را بر خود هموار کرده اند . شاید یک کار فرما در شرایطی قرار گیرد که برای یک دوره مزدهها را در سطح ثابت نگه دارد اما طیف کار به او حکم می کند که مزدها افزایش یابد و رضایت کارگران جلب شود ،تا بهتر و قوی تر کار کنند و این چیزی است که روشنفکران از درک آن عاجز هستند . اگر چه دوره روشنفکران چپ گرای ضد سرمایه دار به سرعت در حال سپری شدن است و روشنفکران امروزی دیگر همان برج عاج نشنی های خرافاتی نیستند ،اما هنوز آثار و بقایای اندیشه آنها وجود دارد و باید از این بقایا نیز اجتناب کرد .

با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت خبری تحلیلی ساعت 24، تاریخ انتشار: 11 اردیبهشت 1396، کدخبر: 258331، www.saat24.com