«حسین خرمی» هنرمندی است که نان ازدل سنگ‌های قیمتی و نیمه قیمتی به سفره خانه‌اش می‌برد. از کارش هم راضی ست: «از کارگری که بهتر است.» به سنگ کلسیت اشاره می‌کند و می‌گوید: «این سنگ را کیلویی 50 هزار تومان می‌خرم. 50 نگین هم که از آن درآورم، هر نگین هم 10 تومان بفروشم، سودم را برده‌ام.» او در بیست و هشتمین نمایشگاه صنایع دستی مشتری‌های خوبی هم پیدا کرده است. مرد جوان سنگ‌های تراش نخورده او را زیر رو می‌کند و نزدیک به 10 نوع سنگ را برمی‌دارد. سنگ‌ها استفاده خاصی ندارند جز آنکه به صورت خام بخشی از تزئینات خانه می‌شوند. وقتی تعجب سایر بازدیدکنندگان نمایشگاه را از سماجت خود برای انتخاب سنگ‌ها با شکل و رنگ‌های مختلف می‌بیند، می‌خندد و می‌گوید: «من هم از خرید طلا توسط خانم‌ها تعجب می‌کنم.» خرمی هم می‌گوید: «سنگ یک نوع اعتیاد وعشق است.» «عقیق» خراسان جنوبی را نشان می‌دهد و می‌گوید 5 سال است که زندگی‌اش به سنگ گره خورده است. مشتری‌های خوبی هم دارد. کارهایش در شیراز، بندرعباس، تهران، تبریز و مشهد خریدار دارد. او مربی سنگ تراشی روستای خور هم هست. نزدیک به 30 تا 40 نفر از آنها را آموزش داده و کمیته امداد امام خمینی(ره) هم به هرکدام یک دستگاه برای بریدن سنگ داده است. اما همه دستگاه‌ها و دست‌ها در کار سنگ نیستند. بین 5تا7 نفر الان در روستا فعال هستند. او به 30 نفر دیگر هم آموزش داد: «اگر کسانی که الان دستگاه دارند ولی کار نمی‌کنند همچنان به تعهد خودشان عمل نکنند دستگاه‌ها را از آنها گرفته و به افراد جدید می‌دهیم.» بازار دورگردی سنگ هم راه انداخته است. سوار ماشین می‌شود و به شهرهای اطراف چون بندرعباس می‌رود. سنگ‌های قیمتی و زیورآلاتی که ساخته را می‌فروشد. گاهی هم سنگ می‌دهد و سنگ می‌گیرد؛معامله پایاپای. می‌گوید: «سنگ عقیق خور در خراسان جنوبی معروف است.»

با خواهر و عمه هایش حصیربافی می‌کند. بخشی از تولیداتش را سازمان میراث فرهنگی می‌خرد و از این مسأله راضی‌ است. فروش خوبی هم درچابهار و بندرعباس دارند. 10 سال است که کار حصیربافی می‌کند. مادرش هم حصیرباف است. حصیربافی را جزو مشاغل سخت می‌داند، چون فشاری زیادی روی گردن و بدن حصیربافان می‌آید. امینه جعفرزاده اما اعتقاد دارد در زمینه فروش آن حمایتی که باید از حصیر نمی‌شود: «مثلاً حصیر را در داخل ایران از تولیدکننده خیلی ارزان می‌خرند اما به چند برابر قیمت در خارج از کشور می‌فروشند. مثلاً حصیر را از ما300 تومان می‌خرند خارج از کشور30 هزارتومان می‌فروشند.» جعفرزاده بازار حصیر ایرانی را کشورهایی مثل عمان، قطر و دوبی می‌داند اما به گفته او سود فروش آن به جیب دلال‌ها می‌رود. او تا به امروز به 10 نفر آموزش داده است: «مواد اولیه، طرح و نقشه را هم به آنها می‌دهم.» نه خودش و نه بقیه همکارانش بیمه نیستند: «البته یک صندوق تشکیل داده‌ایم و هرماه به یک نفر وام می‌رسد.»

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت موسسه مطبوعاتی ایران ، تاریخ انتشار 20 شهریور 96، کدمطلب:199211، www.iran-newspaper.com