خصوصی سازی خاستگاهی داشته و نهضتی بوده و قرار نبوده و نیست که اگر سیاست و راهبردی در کشوری موفق بوده در کشور دیگر با ظرفیت های مختلف اقتصادی و فرهنگی و ارزشی با ایدئولوژی های متفاوت برای انقلاب، حتما موفق شود.

امید آن دارم که خط مشی گذاران ما قدری عقلایی تر نسبت به مسایل و موضوعات مختلف جامعه سیاست گذاری کنند و قبل از آن ظرفیت های جامعه و ساختار دولت را برای ان قانون ارزیابی کنند.

انتظار داریم نسبت به امر ورزش که سلامت و پویای جامعه به آن وابسته است قدری تامل کنند تا از این نابسامانی تصمیم گیری که به تصمیم سازی و سیاست گذاری متصل است، خارج شویم.

برای سیاست خصوصی سازی و اجرای بهینه این مهم که معتقدم در خیلی جهات موفق نبوده می بایست تغییر نگاه در دولت و مجلس بوجود اید چرا که ساختار فرسوده نظام اداری فعلی پاسخگوی این مهم نیست ورزش یا ارایه خدمات دولت است به مردم یا صنعتی است حرفه ای.

هر کدام باشد می بایست تعریف ساختار شود و نهایتا برنامه ریزی ومدیریت بر آن،یک بام و دو هوا نمی شود.

تا کی مردم کاسه چه کنم چه کنم برای این زیر ساخت مهم جامعه داشته باشند. حتما بروکراتهای سطح پایین ما با سیلی صورت خود را سرخ می کنند و با امکانات موجود بدنبال بهره وری هستند اما تا به کی؟
ما هم معتقدیم می بایست امور به دست مردم باشد اما فرایندی دارد.ارایه خدمات به مردم، توانمند سازی مردم و نهایتا واگذاری امور به دستشان.این میسر نمی شود مگر اعتقاد دولت و مجلس باشد و ساختار فعلی نظام اداری بالاخص در ورزش پاسخگوی نیاز حال و آینده مردم نیست.

این نگاه بایستی این اعتقاد را دارا باشد که یکی از مهمترین مواردی که تضمین کننده سلامت و پویایی و شادابی جامعه است ورزش است و این نیز مهترین زیر ساخت توسعه هر کشوری است.
حتما سرمایه گذاری در این بخش از هزینه درمان جامعه کاسته خواهد شد و این عقلایی است.این ها اصلاحات است که باید صورت گیرد.به همین دلایل می گویم که ما مجلس و دولت احساسی نمی خواهیم بلکه بایستی همه علمی باشند وخود کرده را تدبیر نیست.

وضعیت حال ما ناشی از سیاست های غلط و فرسوده سیاست گذاران گذشته ماست. مجلس را مانند سازمان های ما فربه نکنید.

پارادوکس ما اینجاست که اگرشما اعتقاد به واگذاری به مردم داشتید مردم را دولتی نمی کردید بلکه توانمند سازی می کردید و تسهیل و حمایت می کردید تولید روستاها، بنگاه های کوچک و سرمایه های شهرها را.

بایستی به سمتی رویم که نهایتا شهرها و روستاها محور توسعه کشور باشد و نقش آنان در تولید ناخالص داخلی مشخص باشد.

فرسودگی وضعیت حال ما اعم از اقتصاد و اجتماع و… ناشی از انگاره های ماست حال که بماند آینده ما نیز اصلاح نخواهد شد مگر در انتخابات،نگاهی نو، نگاهی علمی برای اصلاح آینده داشته باشیم.
به امید تغییر نوع نگاه ما برای ایجاد تحول جهت ساختن اینده ایروشن

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از پایگاه اطلاع رسانی خزر ، تاریخ انتشار سه شنبه 13 بهمن 1394 ، کد مطلب :10266 : www.shomalpress.com