با مشاهده میانگین سنی مدیران کشور و مقامات نظام جمهوری اسلامی، بیش‌ازپیش؛ این فرضیه قوت می‌یابد که پس از حدود چهل سال از وقوع انقلاب اسلامی، این نظام نتوانسته و یا نخواسته مدیرانی را تربیت نماید که شایستگی مناصب مدیریتی کلان را داشته باشند و لذا باید همچنان از مدیران جوان اوایل انقلاب که تربیت‌شده در زمان پیش از انقلاب هستند بهره بگیرد. آیا چنین فرضیه‌ای به واقعیت نزدیک است؟

چند هفته قبل و در زمان معرفی وزیر پیشنهادی ارتباطات دولت دوازدهم به مجلس شورای اسلامی و اعلام این موضوع که او اولین وزیری است که متولد پس از انقلاب است سؤالی در ذهن جامعه و افکار عمومی زنده شد که آیا کشور ایران و نظام حاکم بر آن؛ پس از گذشت چهل سال از استقرار و حکمرانی، به‌تازگی باید مدیری از نسل جوان و رشد یافته در دوران جمهوری اسلامی را به‌کارگیرند؟ آیا این ظرفیت درگذشته وجود نداشته است و یا اینکه این ظرفیت، به همین یک مورد ختم می‌شود؟

بارها تجربه‌شده است که هنگامی‌که دوران انتخابات است و یا مدیری در معرض انتخاب یا انتصاب است و یا زمان سخنرانی و ارائه وعده‌ و وعید است واژه «جوان» و «ظرفیت جوانان»، از دهان افراد به‌طور مکرر شنیده می‌شود و گویی قرار است چنان از ظرفیت جوانان در مناصب کشور و مدیریت‌های کلان استفاده شود که ممکن است برخی دغدغه خلأ تجربه مدیران باسابقه را مطرح کنند و نگران شوند از بی‌توجهی به تجربه مدیران کارکشته، اما هنگامی‌که زمان اجرای وعده‌ها می‌رسد و همگان منتظر ورود جوانان به عرصه‌های مدیریتی هستند و جامعه، نوید فضای جدیدی را می‌دهد که مملو از شورونشاط خواهد بود ناگهان همان مدیران پا به سن گذاشته و کم‌رمقی که ابتکار جدیدی برای پیشبرد امور در برنامه‌های خویش ندارند به کار گمارده می‌شوند و برای آنکه مُهری بر دهان سائلان و منتقدان زده شود بار دیگر به وعده، متوسل می‌شوند و اعلام می‌کنند در مناصب میانی از جوانان استفاده خواهد شد؛ وعده‌ای که بازهم در عمل به واقعیت، تبدیل نمی‌شود.

هنگامی‌که به میانگین سنی کابینه نگاه می‌کنیم و آن را با وعده جوان‌گرایی رئیس‌جمهور در انتخابات، مقایسه می‌کنیم متوجه می‌شویم که باور به توانمندی جوانان در دیدگاه حاکم بر دولت، بسیار ضعیف است و هراس از ناتوانی مدیری جوان و متخصص، در اذهان «کابینه چینان»، بسیار وجود دارد.

رئیس‌جمهور و یارانش، ترجیح می‌دهند با مدیرانی کار کنند که چهل سال است در حال فعالیت و کار هستند و شناخت مناسبی از آنان وجود دارد و لذا ریسک به‌کارگیری مدیران جوان را متقبل نمی‌شوند.

به‌راستی باید از امثال آقایان زنگنه، حجتی، ربیعی، آخوندی، نجفی و مدیران سرشناس و باتجربه و توانمندی همچون ایشان پرسید که آیا توانسته‌اند مدیرانی جوان و بالیاقت، همانند خویش تربیت کنند که جایگزین مناسبی برای آنان شوند و میراث ماندگاری برای مدیریت کشور باشند؟ آیا تجربه سی‌ساله وزارت و ریاست و مدیریت را توانسته‌اند به مدیرانی جوان منتقل کنند که در سن سی‌سالگی، بتوانند وزیر جمهوری اسلامی و مدیرکل و معاون وزیر شوند؟ آیا مدیرانی که همگی در عنوان جوانی و بدون تجربه مدیریتی، در آن دوران پرتلاطم اوایل انقلاب، توانستند مناصب کلان مدیریتی را به دست‌گیرند نمی‌توانند به جوانان متخصص و توانمندی که در دوران استقرار جمهوری اسلامی، توانسته‌اند داناتر و باصلابت‌تر به مدارج علمی و کاری مقبول دست یابند اعتماد کنند و آنان را جایگزین خویش قرار دهند و خودشان برای رضای خدا از پذیرش مناصب، خودداری کنند؟

آیا تجربه اقدام دکتر واعظی در وزارت ارتباطات، قابل‌تعمیم به دیگر وزارتخانه‌ها و ارگان‌هایی از قبیل شهرداری نیست؟ آیا نمی‌توان به جوانان اعتماد کرد و آنان را به معاونت وزارت رسانید و سپس جای خود را به آنان داد؟ آیا نمی‌شود کابینه‌ای با مدیرانی متخصص تشکیل داد که همانند ابتدای انقلاب، میانگین سنی آنان سی‌وپنج تا چهل سال باشد؟

تا زمانی که به جوانان کشور اعتماد نشود و حلقه بسته مدیریت کشور در دست مدیرانی که از ابتدای انقلاب، بر مسند امور بوده و هستند باقی بماند و همچنان مدیران هفتادساله در دولت و شهرداری به کار گرفته شوند تا حکم بازنشستگی آنان توسط قابض الارواح صادر شود، فاجعه مدیریتی موجود گسترده‌تر خواهد شد و روزبه‌روز بر بی‌اعتمادی جوانان به مدیریت کشور و اداره شهر، افزوده خواهد شد و روزی فرامی‌رسد که کشور با خلأ مدیران متخصص و توانمندی که تجربه اجرایی لازم را ندارند، روبه‌رو خواهد شد.