شعار سال: عرصه ورزش بویژه فوتبال از جمله فضاهایی است که این ظرفیت و فرصت را برای یکایک افراد جامعه بخصوص خانواده‌ها فراهم می‌کند تا در کنار یکدیگر شادی جمعی را تجربه کنند و نشاط اجتماعی ملت را به اوج خود برساند. چهارشنبه گذشته امکان حضور خانواده‌ها در ورزشگاه آزادی برای تماشای مسابقه فوتبال ایران و اسپانیا نشان داد ایرانی‌ها، خانواده‌گرا هستند و ترجیح می‌دهند با اعضای خانواده خود، تعامل و گفت‌و‌گو کرده و تفریح کنند. اساساً اگر مردم را آزاد بگذاریم، به‌سمت تماشای خانوادگی مسابقات می‌روند. بنابراین معنای این ترس عجیب برای حضور زنان در ورزشگاه‌ها چه می‌تواند باشد. درحالی که حضور آن ها، اتفاقاً فضای اجتماعی را تغییر داده و از شکل مردانه و زمخت خارج می‌کند نباید فراموش کرد در شرایطی که جامعه با انواع چالش‌ها و مشکلات مواجه است تماشای خانوادگی فوتبال بر همبستگی و اتحاد ملی تأثیر مثبتی دارد به‌عبارتی فوتبال می‌تواند نشانه‌ای از هویت ملی و شور اجتماعی باشد. اگرچه موقتی است و پتانسیل نهادینه و دائمی شدن ندارد. اما همین شادی زودگذر نیز می‌تواند بخشی از نهاد اوقات فراغت تعریف شود. نهادی که امروز جای خالی آن در جامعه ما بشدت احساس می‌شود.ما هم‌اکنون به تفریح و شادی به‌عنوان یک عنصر بازآفرینی نیاز داریم. بویژه در شرایطی که زندگی خسته‌کننده و استرس زای مدرن، بر سر ما سایه انداخته است، کارکرد این گونه تفریحات بخصوص در حوزه ورزش نوعی بازآفرینی معنوی و روحی است. بنابراین ضرورت دارد چنین فضاهایی گسترش پیدا کند تا روحیه ملی را بالا ببرد. اگر این روحیه پایین باشد، احساس رضایت و خوشبختی هم کاهش می‌یابد و نتایج اجتماعی خوبی را به‌دنبال نخواهد داشت از سوی دیگر نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد ایرانی‌ها نسبت به سایر کشورها از احساس رضایت و خوشبختی کمتری برخوردارند.

پس ما باید این تغییرات را درک کنیم. هم‌اکنون خانواده‌ها و خانه‌ها کوچک شده‌اند، زندگی فشرده شده و ما نیاز به خروج از خانه هایمان داریم.شما می‌بینید که فشار زیادی روی این معدود فضاهای عمومی قرار دارد و اگر اجازه دهیم سیل جمعیت سرازیر می‌شود. براین اساس باید تعداد فضاهای فرهنگی و ورزشی را افزایش داد. اما نکته مهم این است که نیازی به نظارت‌های رسمی نیست. جامعه، خود آزادی اجتماعی را ایجاد کرده و قطعاً از آن مراقبت می‌کند. پس ترس اخلاقگرایان بی‌مورد است. اتفاقاً مهم‌ترین ابزار نظارت، نظارت اجتماعی است که با ابزارهای رسمی اتفاق نمی‌افتد. لذا در چنین فضایی هرچقدر محدودیت بیشتر باشد، اوضاع وخیم‌تر می‌شود. با این اوصاف دستگاه‌های رسمی نباید در نظارت اجتماعی دخالت کنند چرا که در این صورت مکانیزم‌های اجتماعی تأثیر خود را از دست می‌دهند و این مسأله موجب می‌شود تا یک پدیده شاد اجتماعی همچون تماشای دسته جمعی و خانوادگی مسابقات ورزشی به یک بحران و معضل اجتماعی تبدیل شود.

سایت شعار سال، با تلخیص و اضافات برگرفته از سایت روزنامه ایران، تاریخ انتشار 2 تیر 97، کد مطلب: 471343، www.iran-newspaper.com