پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

سرویس ویژه نمایندگی لنز و عدسی های عینک ایتالیا در ایران با نام تجاری LTL فعال شد اینجا را ببینید  /  سرویس ویژه بانک پاسارگارد فعال شد / سرویس ویژه شورای انجمنهای علمی ایران را از اینجا ببینید       
کد خبر: ۱۵۷۷۹۲
تاریخ انتشار : ۳۱ شهريور ۱۳۹۷ - ۱۳:۵۳
باجایگزین کردن آیین محرم و عزاداری به جای ایمان، به نوعی به دین آسانی رسیده ایم. دین آسانی یعنی این که، فقط کافی است در مجلس عزای امام حسین حاضر شویم و چند قطره اشک بریزیم، پیراهن مشکی به تن کنیم، در صف نذری بایستیم، و چیزهایی از این قبیل، تا به رستگاری برسیم.
شعار سال : باجایگزین کردن آیین محرم و عزاداری به جای ایمان، به نوعی به دین آسانی رسیده ایم.
دین آسانی یعنی این که، فقط کافی است در مجلس عزای امام حسین حاضر شویم و چند قطره اشک بریزیم، پیراهن مشکی به تن کنیم، در صف نذری بایستیم، و چیزهایی از این قبیل، تا به رستگاری برسیم. این چنین می شود که رستگاری را به کالایی دم دستی و آسان یاب تبدیل کرده ایم. چقدر بر منابر و مداحان گفته اند و می گویند که یک قطره اشک بر امام حسین، نجات بخش اخروی است، و "نجات"، را چنین آسان کرده اند.

این در حالی است که ایمان، تلاشی مستمر، سخت کوشی بنیادین و همیشگی در مسیر حقیقت جویی است. ایمان، رفتن و رفتن و گام نهادن در وادی سخت و ناهموار زیستنِ اخلاقی و خویشتن داریِ مداوم است.

ایمان چیزی نیست که بتوان آن را یک بار برای همیشه بدست آورد.
ایمان را باید دائما نو کرد. ایمان، گام زدن در جهت حقیقت خواهی و زیستن بر مدار عدالت طلبی است. آنان که خود را واصل به حقیقت می دانند به واقع ایمان از کف نهاده اند.
؛
رستگاری، کوشش مدام می خواهد. رستگاری، یعنی پذیرفتن تمام مشقات و رنج هایی که همه ی هستی آدمی را در می نوردد. تردیدهایی که روح و جان را در هم می پیچد. رستگاری یعنی در میان آتشی بر گرفته از هیزم تنومند خواهش ها و تمنیات و یک عمر فرسوده شدن. رستگاری حاصل فراز و نشیب ها و رنج کشیدن های مداوم است.

آیین ها که پررنگ می شوند بتدریج، ایمان، کم رنگ و کم رنگ تر می شود.
این چنین می شود که سوگواران، به جای مواجه شدن با خداوند، با آیین ها سرگرم می شوند و آیین را به جای ایمان می نشانند.

وقتی با آیین ساده و سهل سوگواری می توان به رستگاری رسید و یقین حاصل می شود که با ریختن اشک بر شهدای کربلا آدمی با گناهان تسویه می کند، آن گاه است که ضرورت مراقبت دائم و خویشتن داری مستمر امری بیهوده می شود. و چنین است که رستگاری را به آیین "قیمه" و "قمه" تبدیل می کنیم.

کسانی که خیالی آسوده دارند که می توانند در روز جزا، پرونده را با اشک هایی که ریخته اند بشویند و فاتحانه بهشت را تصاحب نمایند، چنین افرادی چرا باید تن به مراقبه و نظارت رنج آور بر رفتار خویشتن بدهند؟ چرا باید چون مولانا، بر سر ایمان خویش چو بید لرزان باشند و چرا تشویش درون و اضطراب آنها را فراگیرد؟

آن چه اکنون شاهدش هستیم جا به جا شدن حاشیه و متن است.
آیین، که امری حاشیه ای است به جای ایمان و اخلاق که متن و محور هستند، نشسته است.

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات بر گرفته از فضای مجازی


اخبار مرتبط
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار
پربازدیدترین
پربحث ترین