شعار سال: ورزشکار در رینگ مسابقات بکس بعضی ‌وقتها چنان مشتی دریافت میکند که باعث‌ بیهوشی ‌و سرگیجه موقت شده و تا به خودش بیاید چندین ضربه دیگر ناک اوتش میکند . کرونا برای همه مردم جهان از این ضربه های گیج کننده بود و خیلی زمان میبرد تا همه به خود بیایند و ببینند چه خبر هست .

 دندانپزشکان هم از این ضربه در امان نبودند . این ضربه گیج کننده علاوه بر خود دندانپزشکان ، در مسئولین ذی ربط هم باعث سرگیجه و سردرگمی شده بود ، چیزی که همه ما آن را به صورت تصمیم های متناقض و تغییر تصمیم های لحظه ای در مراجع تصمیم گیری شاهد بوده و هستیم . وقت آن رسیده تا همه به خود بیاییم و با درک پیچیدگی های این شرایط راه بیرون رفت از این سردرگمی را پیدا کنیم . این نوشته معطوف به سیاست های کلان تصمیم گیرنده در دندانپزشکی .

 نخست نگاهی می اندازیم به مشکلات ایجاد شده .

 ۱ - دندانپزشکی جزو رشته های پر خطر در دوران کرونا است . هم از جهت ابتلا خود دندانپزشکان و پرسنل شاغل و هم از جهت سرایت به بیماران .

 ۲ - کمبود وسایل و تجهیزات حفاظتی . حتی ناکارآمدی مجموعه تجهیزات حفاظتی که در مجموع تا بهرحال در مطب های دندانپزشکی استفاده میشده است .

 ۳ - هراس مردم از مراجعه به دندانپزشکی و از آن مهمتر هراس خود همکاران از امکان ابتلا به صورتی که طبق آمارها اکثر همکاران مبادرت به بستن محل کار خود کرده اند .

 ۴ - غیر قابل پیشبینی بودن ماهیت و عملکرد ویروس و مدت زمان اپیدمی و اینکه با آینده ای نامعلوم از جهت ادامه اپیدمی ، هر نوع برنامه ریزی دشوار میشود .

 ۵ - تحریم ها و مشکلات اقتصادی مردم دست مسئولین را در اتخاذ تصمیم های درست بسته است بالطبع آشفتگی در تصمیم گیری های کلان نه تنها در رشته ما بلکه در سیاست های کلان کشور هم مشاهده میشود.

 با این شرایط چه باید کرد ؟

تصمیماتی که برای رشته ما گرفته میشود مطمعن متاثر از سیاست های کلان کشور است . برداشت محدودیتها بعد از فروردین یک تصمیم پر خطری بود که به اجبار برای چرخیدن اقتصاد مملکت اتخاذ گردید . عواقب آن چه خواهد بود به هیچ وجه معلوم نیست . در این شرایط کمیته مشورتی چاره ای ندارد غیر از اینکه مجدد شرایط را بعد از ۱۵ اردیبهشت بسنجد و لذا تصمیماتی اتخاذ میشود که مقطعی است و تنها برای پاسخ به شرایط فعلی گرفته شده ، نه بر اساس یک برنامه ریزی دراز مدت .

 آیا راه حلی وجود دارد که بدون متغیرهای وضعیت شیوع کرونا ، بتوانیم برنامه دراز مدت داشته باشیم ؟ به نظر من وجود دارد .

 اعمال محدودیت در فعالیت مطب ها تنها در صورتی پذیرفته هست که کل کشور یا منطقه ای از استانها که در وضعیت قرمز ممکن است قرار بگیرد و تصمیم به قرنطینه کامل گرفته شود . این قرنطینه با توجه ماهیت ویروس بین ۴ الی ۶ هفته خواهد بود . در غیر این صورت وقتی که جامعه در کل در حال فعالیت است نمیتوان با ادعای پرخطر بودن دندانپزشکی فعالیت های آنها را محدود کرد . تصمیم گیرندگان کلان در حوزه دندانپزشکی دقت کنند که فعالیت دندانپزشکی استادیوم ورزشی یا مدرسه نیست که تعطیل یا محدود شود . با جان مردم سرکار داریم و نمیشود در درازمدت مردم را به حال خود رها کرد .

 مورد بعدی اینکه بخواهند فعالیتهای مطب ها را به موارد اورژانس محدود نمایند این هم عملا امکان پذیر نیست . تعریف اورژانس در دندانپزشکی بسیار پیچیده است و از آن مهمتر اگر قرار است این وضعیت به عنوان مثال یک سال دوام داشته باشد درمانها عملا از حالت اورژانس خارج خواهد شد .

 نوع دیگر محدودیت ها که در بعضی تصمیم های مقطعی عنوان شد و بعد با روایت های مختلف تعدیل یا تفسیر گردید به این صورت است که درمان به مراکز خاص دولتی یا کلینیک ها محدود گردد . این تصمیم یا حتی تصور چنین تصمیمی فاجعه بار است . الان عرض میکنم چرا ؟

 فرض کنید در یک جامعه نمونه یک میلیون نفری در یک بازه زمانی مشخص هزار نفر به خدمات دندانپزشکی نیازمند باشند . از این هزار نفر یک تعداد از ترس کرونا با هر جور درد و دردسر کنار آمده و از مراجعه منصرف میشود . میماند پانصد نفر . اگر در این جامعه نمونه ۱۰۰ دندانپزشک وجود داشته باشد در همین بازه زمانی تعداد مراجعین به هر مطب ۵ نفر خواهد بود . در صورتی که ما محدودیت در فعالیت های مطب ها ایجاد کنیم به فرض همان مراکز با تراکم ده برابری مراجعین مواجه خواهد شد . کسانی که در سطح کلان تصمیم میگیرند این گونه افزایش مراجعین به یک مرکز را چطور میتوانند با توجه به ماهیت کار ما و قضیه ایروسل ها پیشنهاد کنند ؟

 بنا بر این پیشنهاد مشخص من این است که بدون توجه به میزان شیوع کرونا ، ایجاد هر نوع محدودیت در فعالیت مطب های دندانپزشکی اشتباه است مگر در شرایطی که قرنطینه کامل اعلام شود .
خوب طبیعی است که این تصمیم هم با مشکلاتی همراه خواهد بود . نبود تجهیزات حفاظتی کافی ، عدم رعایت پروتکل های بهداشتی از سوی بعضی همکاران . و غیره

این مشکلات درمسائل تدارکاتی و نظارتی کاری است که بایستی با همکاری جمعی و فعالیت دست اندر کاران به مرور رفع گردد . پاک کردن صورت مسئله و محدودیت در فعالیت مطب ها کار ساز نیست . اما شروع فعالیت ها و حتی تشویق همکاران به باز کردن مطب های خود و تلاش صنفی همکاران برای فشار به مسئولین جهت در اختیار قرار دادن تجهیزات حفاظتی و از طرفی افزایش نظارت معاونت های درمان به مرور وضعیت آشفته خدمات دندانپزشکی را به ساحل آرامش هدایت خواهد کرد .

 نکته آخر اینکه به شعور جمعی همکاران احترام گذاشته و به آن اطمینان کنیم . کلیه کانالهای همکاران را اگر نگاه کنیم ۹۰ درصد بحث ها در خصوص چگونگی فعالیت بی خطر همکاران برای مردم دور میزند . با بخشنامه و محدودیت و ایجاد فضای پادگانی نمیشود به بهداشت کمک کرد . دندانپزشکان خودشان متولی سلامت خود و مردم هستند به آنها و تصمیمشان احترام بگذاریم و صد البته به تعداد معدودی که بی ملاحظه ممکن است کارکنند نهادهای نظارتی حتمن بایستی نظارت داشته باشند . ایجاد هراس در بین مردم برای خدمات دندانپزشکی در نهایت به زیان درمان تمام خواهد شد . بی توجه به شرایط متغیر به نظر من همه همکاران بایستی با نهایت دقت و حداکثر حفاظت در دسترس ، کارشان را شروع کنند و تصمیم گیرندگان کلان کشور هم شرایط امن کار همکاران را فراهم سازند . با ایجاد بی مورد ترس بین همکاران از مشکلات قانونی احتمالی ، بهداشت روانی همکاران را بهم نزنیم . همه به اندازه کافی تحت فشار و استرس هستیم .

برگرفته از فضای مجازی