شعار سال: ایران دیگر آمریکا را جدی نمی‌گیرد و باید تهدید به استفاده از گزینه نظامی را دوباره به میز بازگرداند. این کشور به بهانه خرابکاری‌های اسرائیل بسیاری از خطوط قرمز را رد کرده است و از آنجا که نسبت به انفعال و بی‌کنشی آمریکا و بقیه کشور‌های ۱+۵ اطمینان دارد رسیدن به دیپلماسی و توافق هم بسیار دشوار شده است.

در صورت ادامه کار به ترتیب فعلی خطر حمله خودسرانه اسرائیل جدی است و برای کاهش احتمال آن باید کاری کرد. ترس ایران نسبت به واکنش آمریکا را باید دوباره احیا کرد. باید بسته‌ای از اقدامات دیپلماتیک، اقتصادی، سیاسی، اطلاعاتی و نظامی را توامان پیش برد. از نطر سیاسی و دیپلماتیک تمام تلاش‌ها باید بر انزوای ایران متمرکز شود. ترامپ با خروج از برجام عملا آمریکا را منزوی کرد، ولی امروز باید انزوای ایران را در دستور کار قرار داد. چین دنبال اینست که خاورمیانه شلوغ نشود تا جریان انرژی وی آسیب نبیند و روسیه و اروپایی‌ها هم دغدغه‌های مشابهی دارند و از ناآرام شدن منطقه استقبال نمی‌کنند. با نشان دادن پیامد‌های ادامه مسیر فعلی ایران می‌توان ائتلافی قدرتمند برای انزوای ایران تشکیل داد. پیشنهاد فروش واکسن کرونا و کمک به حل مسئله آب را می‌توان به ایرانی‌ها داد و از آنجا که احتمالا رد می‌کنند همین می‌تواند به بهانه‌ای برای انزوای بیشتر آن‌ها بدل کند.

از نظر اقتصادی هم آمریکا نباید تحریم‌ها را بردارد بلکه تعلیق و ارائه بعضی امتیاز‌ها به ایران گزینه بهتری است که غنی سازی بیشتر را متوقف کند و سمت ساخت بمب نرود. از نظر نظامی هم مانور‌های مشترک با کشور‌های همسایه ایران و تشدید حضور نظامی و به رخ کشیدن قابلیت‌های رزمی بسیار مهم است؛ ایرانی‌ها حساسیت زیادی به مانور‌های نظامی یانکی‌ها دارند و آن‌ها را با دقت دنبال می‌کنند. تحویل سلاح‌های سنگین نظیر آن هیولای ۳۰ هزار پوندی (مناسب حمله به تاسیسات فردو در اعماق زمین) به اسرائیل و اعلام حمایت از حمله احتمالی آن کشور در صورت نرسیدن به توافق هم می‌تواند در دستور کار قرار بگیرد.

برای آنکه مجبور به جنگ نشویم باید بازدارندگی را احیا کرد. تهدید بجا و درست به استفاده از زور می‌تواند نیاز به اعمال واقعی آن را به حداقل برساند.

آنچه بالا آمد پیشنهاد‌های دنیس راس از بی‌اعصاب‌های یانکی است که در موسسه واشینگتن مشغول است. همانطور که می‌بینید ظاهرا قرار است این عدم ثبات و خطر جنگ حالاحالا‌ها بالای سر ما باشد؛ چیزی که سمی مهلک اقتصاد است! کاش اشتباه کنم، ولی این مملکت دارد به جا‌های خیلی خطرناکی می‌رود، والله اعلم. /دکتر امیرحسین خالقی