انجمن ها و سبک های معتبر، هویت بخش فدراسیون ها هستند

متاسفانه از بدو فعالیت سبک های مختلف رزمی در کشور، سالهاست معادله غلطی در رزمی ایران ایجاد شده و اینکه فدراسیونها تصور می کنند آنها هستند که به سبک ها هویت بخشیده اند و لذا رشته های مختلف رزمی اعم از بین المللی و ابداعی زیرمجموعه و در اولویت دست چندم قرار دارند.

شعار سال: متاسفانه از بدو فعالیت سبک های مختلف رزمی در کشور، سالهاست معادله غلطی در رزمی ایران ایجاد شده و اینکه فدراسیون ها تصور می کنند آنها هستند که به سبک ها هویت بخشیده اند و لذا رشته های مختلف رزمی اعم از بین المللی و ابداعی زیرمجموعه و در اولویت دست چندم قرار دارند.

این نگاه بنا به دلایل کاملا منطقی، نادرست و بر خلاف رویه حاکم بر مدیریت جهانی رزمی است.

در تمامی دنیا و حتی کشورهای توسعه نیافته جهان سومی، سبک ها و یا بهتر است بگوییم مکاتب مختلف رزمی تشکیلاتی در قابل NGO یا غیر دولتی هستند که به صورت مستقل و در دوجوهای اختصاصی خود فعالیت می کنند. البته پیش فرض ما در این‌مبحث، سبک های اصیل و دارای هویت است و سبک های مجعول و من درآوردی در موضوع این‌مقال قرار نمی گیرد.

به همین دلیل است که ده ها نمایندگی از سبک های مختلف خارجی در کشورمان وجود دارد و به رزمی ایران معرفی شده اند، اما در ادامه کار یک خطای تاکتیکی بزرگ صورت گرفت و فدراسیون ها متولی سبک ها معرفی شدند و هویت ذاتی و حقیقی یک تشکیلات رزمی منوط به صدور مجوز فعالیت در یک فدراسیون شد! در حالیکه اساسا نیازی به چنین کاری نبود و روش های به مراتب منطقی تری برای نظارت بر فعالیت رشته های مختلف رزمی وجود داشت.

صحبت از نظارت شد؛ نظارت با چه هدفی؟ جلوگیری و برخورد با تخلفات؟ اما تعریف سیستم از تخلف چیست؟ احکام فنی داوری و مربیگری و دان فروشی؟

اگر چنین مواردی را مصداق هایی از تخلف بدانیم، کدام مقام مسئول دولتی در فدراسیونها می تواند ادعا کند در تمامی این سال ها هیچگونه تخلفی صورت نگرفته است؟ تخلفات متعدد وجود داشته و در نتیجه استدلال وجود یک فدراسیون به عنوان مرجع نظارتی به نمایندگی از دولت، کاملا مردود است.

وانگهی شکی نیست امروزه سبک های غیر معتبر در فضای رقابتی آزاد و بدون دریافت برخی رانت های فدراسیونی، محکوم به نابودی هستند زیرا علاقمندان به رزمی به خوبی سره را از ناسره تشخیص داده و در بسیاری موارد، مجوزهای برخی فدراسیون ها که فارغ از ضوابط اصولی کارشناسی و بعضا با سلایق شخصی برای برخی سبک ها صادر شده، خود عامل به اشتباه انداختن علاقمندان در انتخاب هایشان است.

متاسفانه یک فدراسیون که هویت فعالیت و فلسفه تشکیل خود را از سبک ها گرفته و در واقع اگر سبک ها نباشند، فدراسیونی وجود نخواهد داشت به جای حمایت دخالت و به جای پشتیبانی و خدمت رسانی سنگ اندازی می کند!

اینجاست که باید گفت در ورزش این مملکت سرنا را از ته گشاد آن می زنند و همه چیز برعکس شده است.

انجمن ها و سبک های اصیل رزمی، هویت بخش فدراسیون ها هستند و پیش از هر چیز مسئولان و متولیان رشته های مختلف رزمی که بدون بودجه دولتی و با جلب مشارکت های مردمی، ورزش خود را مدیریت می کنند باید برای خود ارزش و شخصیت قائل شده و حاضر به فعالیت در هر جا و با هر شرایطی نشوند.

در عصر ارتباطات و پیشرفت های علمی و تکنولوژیک دنیا، انتظار می رود استراتژی ها و مدیریت ها نیز از شکل سنتی به نوین آن و مطابق با عرف جهانی تغییر یافته و به پیش رود. در این عرصه روسای انجمن ها و سبک های معتبر رزمی می توانند سردمداران ایجاد تحول و مطالبه گری به حق و منطقی در ورزش کشور باشند.

یادداشت از دکتر حمیدرضا حصارکی

پایگاه خبری تحلیلی شعار سال برگرفته از کانال تلگرامی بدون تعارف با ورزش های رزمی