جنایت ۲۵ اسفند ۱۳۶۶ حلبچه و شهادت پنج هزار غیرنظامی در چند ساعت

بمباران شیمیایی حلبچه یا کشتار حلبچه، یک حمله شیمیایی در قالب عملیات انفال توسط نیرو‌های دولتی عراق در شهر حلبچهٔ کردستان عراق بود که در ۲۵ اسفند ۱۳۶۶ و طی روز‌های پایانی جنگ ایران و عراق اتفاق افتاد. توقف پیشروی نیرو‌های ایرانی و پیشمرگه‌ها در جریان عملیات ظفر ۷ از دیگر اهداف این عملیات بود. در پی عملیات والفجر ۱۰ و تصرف بخش‌هایی از کردستان عراق به‌دست نیرو‌های ایران در اواخر سال ۱۳۶۶ که منجر به استقبال مردم این مناطق از نیرو‌های ایرانی شد، صدام حسین به پسرعمو و معاون خود، علی حسن المجید معروف به علی شیمیایی، دستور بمباران شیمیایی این مناطق را داد. در پی این حمله حدود پنج هزار تن از مردم حلبچه که عموماً غیرنظامی بودند در عرض چند ساعت به شهادت رسیدند. بر اساس بررسی‌های سازمان ملل متحد، در این حمله، از گاز خردل و چند ماده شیمیایی عامل اعصاب نامعلوم، استفاده شده‌است. ین حمله از سوی محکمه عالی کیفری عراق به‌صورت رسمی به‌عنوان نسل‌کشی مردم کرد عراق شناخته شد. فرمانده این عملیات، علی حسن المجید، توسط محکمهٔ عراق، به‌دلیل صدور فرمان انجام عملیات، گناهکار شناخته و در سال ۲۰۱۰ اعدام گردید. حمله شیمیایی به حبلچه، همچنان به‌عنوان بزرگ‌ترین حملهٔ شیمیایی مستقیم به یک منطقهٔ شهرنشین در تاریخ باقی‌مانده‌است.

شعار سال: نظام دیکتاتوری صدام در چنین روزی (۲۵ اسفند ۱۳۶۷/ ۱۶ مارس ۱۹۸۸) شهر کردنشین حلبچه را در شمال عراق هدف بمباران شیمیایی قرار داد که به شهادت پنج هزار و جراحت ده هزار نفر دیگر از ساکنان این شهر فقط در چند ساعت منجر شد.

این کشتار وحشتناک که هم اکنون در سالروز این جنایت قرار داریم، بزرگ‌ترین حمله در تاریخ استفاده از سلاح شیمیایی به منطقه‌ای مسکونی و غیرنظامی بود.

نتایج تحقیقات میدانی نشان داد که میانگین مبتلایان به سرطان و تولد نوزادان ناقص الخلقه در سال‌های بعد از این حملات جنایتکارانه در این منطقه افزایش یافته است.

این در حالی است که اگر حمایت غرب از دیکتاتور عراق در جنگ تحمیلی ضد ایران نبود، این جنایت زشت ضد کرد‌ها اتفاق نمی‌افتاد، زیرا همه ابزار‌های جنایت غربی بودند. حلبچه را هواپیما‌های میراژ و سوپر اتاندارد بمباران کردند که فرانسه به نظام صدام جنایتکار داده بود. بمب‌های شیمیایی را نیز آلمان از طریق ۱۵۰ شرکت آلمانی در اختیار این رژیم سفاک قرار داده بود.

با اینکه جنایت بمباران شیمیایی حلبچه نسل کشی کرد‌ها بود، غرب تلاش کرد با سکوت و چشم پوشی کامل رسانه ای، این جنایت و نسل کشی را پنهان کند و به فراموشی بسپارد تا نقش آن در این جنایت آشکار نشود.
حتی شورای امنیت سازمان ملل متحد در تلاشی بی شرمانه برای محو این جنایت، بنابر گزارش‌هایی که خاویر پرز دکوئیار دبیر کل وقت سازمان ملل ارائه داده بود، بیانیه‌ای صادر کرد و درمورد به کارگیری سلاح شیمیایی به دو طرف جنگ هشدار داد.

تنها طرفی که در برابر تلاش‌های خبیثانه غرب برای پنهان کردن جنایت و جنایتکار ایستاد و به نفع کرد‌ها در این زمینه به موفقیت رسید، ایران بود که فیلم‌ها و تصاویری را منتشر کرد که تصویربرداران ایرانی از این جنایت برداشته بودند.

ایران همچنین مجروحان این بمباران را برای درمان در برخی بیمارستان‌ها به داخل کشور منتقل کرد و همچنین شماری از آنان را به برخی از کشور‌های اروپایی از جمله آلمان، اتریش و سوئد انتقال داد و در نتیجه رسانه‌های غربی توانستند صحنه‌هایی از قربانیان کشتار حلبچه را از نزدیک ثبت کنند.

این اقدامات افکار عمومی را ضد حکومت دیکتاتوری عراق و شورای امنیت سازمان ملل برانگیخت به گونه‌ای که دبیر کل سازمان ملل متحد مجبور شد با اعزام کمیته حقیقت یاب به حلبچه و بیمارستان‌های ایران موافقت کند. تهران همچنین خبرنگاران و روزنامه نگاران را دعوت کرد تا از طریق خاک ایران از حلبچه دیدن کنند و جنایتی را که اتفاق افتاده است، از نزدیک ببینند.

با این حال برخی کرد‌ها متاسفانه در دام تبلیغات غرب افتاده اند که تلاش می‌کند خود را در چهره مدافع حقوق کرد‌ها و در مقابل ایران را مخالف حقوق آنان نشان دهد، در حالی که درس تلخ حلبچه بزرگ‌ترین دلیل بر نفاق غرب است که شریک صدام جنایتکار در جنایاتش ضد کرد‌ها بود.

در مقابل اگر ایران نبود، غرب آثار جنایت حلبچه را برای همیشه محو می‌کرد و آن را به فراموشی می‌سپرد، جنایتی که در تاریخ کرد‌ها نقطه عطف محسوب می‌شود.

احمد ناطقی، سعید صادقی و سعید جان بزرگی تصویربرداران ایرانی بودند که این جنایت را به تصویر کشیدند و حتی "سعید جان بزرگی" به سبب استنشاق گاز‌های سمی هنگام تصویربرداری از منطقه به شهادت رسید.
در همین حال این نیرو‌های ایرانی بودند که با همکاری ساکنان منطقه و نیرو‌های پیشمرگه قربانیان را در گور‌های جمعی موقت دفن کردند.
ایران مجروحان این جنایت را در حالی به بیمارستان‌های خود منتقل کرد که این بیمارستان‌ها پر از مجروحان جنگی بود جنگی که صدام جنایتکار با تشویق و حمایت آشکار غرب ضد ایران به راه انداخته بود.

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال، برگرفته از منابع گوناگون