پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

فضایلی عضو رسانه ای دفتر نشر آثار رهبری در نقد برقراری رابطه با آمریکا بندهایی را بیان داشته اند که منطقا درست است. وی بیان داشته که به ضرس قاطع و با صدای بلند می‌گوییم مذاکره با آمریکا تأمین‌کننده منافع ملی ما نیست و هرگاه به شرایطی دست یابیم که منافع ملی ما با مذاکره تأمین می‌شود، قطعا هیچ خردمند و دلسوزی از آن چشم‌پوشی نخواهد کرد و .... . این صحبت ها مسلما، صحبت هایی منطقی است. هیچ کشوری در مذاکره با آمریکا سود خاص نداشته و نخواهد داشت. مسلما حتی چنین مذاکراتی ، هزینه هایی چند برای کشور خواهند داشت. اما سوال اینجاست که آیا بهتر نیست بجای این کار رو نکن، بگویند چه کاری باید صورت گیرد؟

رهبر معظم انقلاب اسلامی در سالروز قیام ۱۹ دی ۱۳۵۶ مردم قم، در دیدار هزاران نفر از مردم این شهر، ۴۶سال محاسبات و سیاست‌های غلط آمریكا در قبال ملت ایران را استمرار همان خطای محاسباتی آمریكایی‌ها در تحلیل قیام تاریخی۱۹ دی خواندند و با اشاره به ضرورت درس‌آموزی از قیام ۱۹ دی، تلاش «بی‌وقفه، پرحجم و مؤثر» رسانه‌ها و فعالان مجازی برای «پاره كردن پرده توهم اقتدار دشمن و مصونیت‌ بخشی به افكار عمومی» و تمركز كامل مسئولان بر منافع ملت و كشور در هر تصمیم و اقدام اقتصادی و فرهنگی را نیازهای جدی امروز برشمردند و گفتند: همه باید با امید و تلاش روزافزون، به حركت ملی به سمت تحقق اهداف اقتصادی و غیر اقتصادی ادامه دهیم.

رئیس شورای شهر تهران در مورد نامگذاری خیابان بیستون به نام شهید یحیی سنوار گفت: این موضوع منتفی شد و از ابتدا ابلاغ نشد و بررسی حقوقی کردیم و این موضوع را ابلاغ نکردیم وسر و صداها بیجا بود و ... . نکته جالب توجه در صحبت های این پیرمرد بالای هشتاد سال ، شورا حاکم پنداری بر سرنوشت شهری بجای خود انطباق دهی با اصول حکمرانی در شهر است. وقتی جماعتی به هر دلیلی تصمیم می گیرند که اسم شهرک اکباتان را تغییر دهند و با کمترین انتقاد، برچسب می چسبانند و به دنبال پرونده سازی برای منتقدین به اتهام صحبت درباره خط چهارم آدیداس هستند، حزفی برای گفتن نمی ماند. وقتی بارها و بارها درخصوص پیامدهای نامناسب تغییر اسامی خیابان ها هشدار می دهیم و تاکید بر المان سازی فاخر می کنیم و طرف اصلا فهمی از موضوع ندارد، حرفی برای گفتن نمی ماند. دوره شما هم تمام می شود آقای رئیس شورای شهر. تو می مانی و یک پرونده قطور از عملکرد دنیوی و اخرویت. وقتی که توان و تمایل شنیدن مشفقانه ها را نداشته باشی، منتظر پیاده شدن سنت های الهی باشد. البته که سربسته عرض شد.

ماده واحده «تعیین مناسبت جدید با عنوان روز قم در تقویم رسمی کشور» که در جلسه ۹۰۹ مورخ ۱۴۰۳/۰۹/۱۳ شورای عالی انقلاب فرهنگی؛ بر اساس مصوبه جلسه ۵۰۴ شورای معین شورای عالی انقلاب فرهنگی و بنا به پیشنهاد شورای فرهنگ عمومی به ‌تصویب رسیده بود، با ابلاغ رئیس جمهور، رسما اجرایی گردید. لازم به توضیح است که ثبت روز شهرها در تقویم در ابتدا توسط شورای فرهنگ عمومی استان مورد تصویب قرار گرفته و وفق دستورالعمل اجرایی آیین نامه نحوه نامگذاری روزها و مناسبت های خاص ، به شورای عالی انقلاب فرهنگی پیشنهاد می شود.

حزب مؤتلفه اسلامی (نام‌های پیشین: جمعیّت مؤتلفه اسلامی و هیئت‌های مؤتلفه اسلامی) یک حزب سیاسی–مذهبی و نسبتا پولدار کشور است که در سال ۱۳۴۲ از ائتلاف ۳ هیئت مذهبی بنام‌های؛ هیئت مسجد امین‌الدوله، هیئت مسجد شیخ‌علی و هیئت اصفهانی‌ها، با پیروی از امام خمینی شکل گرفت. این تشکل به جناح راست حکومت جمهوری اسلامی و اصول‌گرایان سنتی تمایل داشته و در محیط سیاسی ایران، عموما قشر «تندروهای مذهبی» را نمایندگی می‌کند. این حزب جهت دهی هایی را در نهاد مدرسه اسلامی و جامعه المصطفی نیز دارد.بخشی از هیئت مؤتلفه در فعالیت‌های تجاری شرکت می‌کند و بازار را در دست دارد و به نام موتلفهٔ بازار یا بخش اصناف جمعیت موتلفه در بازار تهران شناخته می‌شود و قوی‌ترین شاخه موتلفه‌است. هر چند موتلفه در زمینه سیاسی دولت‌گرا است ولی از نظر اقتصادی مخالف کنترل کامل وزارت بازرگانی و وزارت اقتصاد و دارایی بر همه فعالیت‌های تجاری و مبادلات اقتصادی می‌باشد.این تشکل همواره در انتخابات ریاست‌جمهوری ایران نقش فعالی داشته‌است. البته در بیشتر موارد نامزدهای مورد حمایت مؤتلفه در انتخابات ریاست جمهوری شکست خورده‌اند. در متن زیر به بهانه درگذشت علا میرمحمد صادقی عضو موثر موتلفه، اقدام به بررسی این حزب از جنبه های مختلف با تاکید بر موضع گیری ها و بیانیه های صادره،شده است.

سیاست در کشورهای جهان سوم امری،محرمانه و بعضا انحصاری قلمداد می شود در حالی که در اصل امری همگانی و مشارکتی است. سیاست همانند سایر حوزه ها و نهادهای اجتماعی، نیازمند تخصص و فناوری و الزاما سیاستگذاری است. وقتی سیاست را به سلیقه، انحصار، ادعا و بدعت تقلیل داده و محدود می کنیم ، مشارکت همگانی و تخصص گرایی از درونش رخت بر بسته و تبدیل به پدیده ایجاد نظم از راه سرکوب می شود. اشتباهی که غالب دیکتاتورها ، حکومت های تمامیت طلب و دولت های کودتا ، مرتکب آن می شوند. در دیدگاه سیاسیون در چنین جوامعی ، دموکراسی معنا نداشته و در حداکثر موارد، دادن حق رای به مردم برای انتخاب از بین گزینه های تعیین شده توسط سیاسیون است. این در حالی است که در معنای واقعی، دموکراسی یعنی حق و توان مردم در مواجهه و برخورد با کانون های قدرت. چنین برداشتی از دموکراسی، سیاست را تحت نظارت اجتماع قرار می دهد نه اینکه اجتماع تابع سیاست باشد. سقوط حکومت اسد ، درس های خوبی برای کشورهای گوناگون و دولت های مختلف می تواند داشته باشد. غلامعلی دهقان معتقد است که در نیم قرن گذشته خاورمیانه شاهد سقوط حکمران‌ها بوده که در سقوط‌شان عوامل متعدد ولی مشترکی وجود داشته است. دلیل اول مشترک سقوط این حاکمان این بود که در این کشورها چیزی به اسم مشارکت سیاسی مردم به معنای واقعی کلمه وجود نداشت. به تعبیری این رهبران به مقوله‌ای تحت عنوان توسعه سیاسی بی‌توجه بودند. در این کشورها اگر مشارکتی بود هم صرفا جنبه نمایشی و تصنعی داشت. وقتی توسعه سیاسی مفقود شد و مردم در امر سیاست کشور برای خود نقشی قائل نبودند، بدیهی است‌ در روزهای سرنوشت که پای نظام سیاسی کشور در میان است، به میدان نخواهند آمد.شخصی شدن قدرت و دور شدن از آحاد ملت زیربنای سیاست کشور را متزلزل و به تعبیری لق می‌کند و کافی است تندبادی بوزد و همه چیز را ویران کند. اتفاقی که در این کشورها رخ داد. به همین دلیل من معتقدم باید منافذ حضور مردم در امور سیاست را همیشه باز نگه داشت نه اینکه با بهانه‌های مختلف آنها را مسدود کرد. دومین ویژگی مشترک دولت های ساقط شده،اتخاذ رویکرد امنیتی در اداره کشور و دل خوش بودن به درآمدهای ناشی از اقتصاد رانتیر بوده(دولت رانتیر دولتی است که بیش از چهل درصد درآمدش از صادرات یک کالا تامین می‌شود) تا توده مردم در آرامش کاذب بسر برده و دور از دنیای سیاست باشند.دولت‌های ‌رانتیر پول و رانت می‌دهند و قدرت می‌گیرند. برخلاف کشورهای پیشرفته که مالیات می‌گیرند و‌ به جامعه قدرت می‌دهند. وقتی‌ دولت‌ رانتیر‌ شکل گرفت‌‌ دولت‌ها جا‌معه و شهروندان را به خود وابسته می‌کنند و نیازی هم به مشارکت واقعی و ‌حضور نخبگان سیاسی و‌ مشارکت طبقه متوسط نمی‌بینند. سومین عامل مهم سقوط حاکم در این کشورها شکل نگرفتن حتی یک طبقه اجتماعی حامی حکومت بوده است. کشورهای جهان سوم باید برای عبور از مرحله‌گذار به توسعه همه‌جانبه از حمایت بخشی از جامعه برخوردار باشند. در این کشورها هیچگاه طبقه حامی که در روزهای سخت به میان‌ آید ایجاد نشد. برای همین با یک تندباد سیاسی همه چیز یک شبه از میان رفت.در خصوص سوریه، واقعیت این است که اوضاع سوریه از دست جریان حاکم خارج و مخالفان اسد خیلی زود دست بالا را در تحولات جاری پیدا کردند. شرایط به شکلی بود که انگار نه حامیان بین‌المللی وی و نه موافقین داخلی عزمی برای حمایت از اسد نداشتند.

رهبر انقلاب در روز دوشنبه پنجم آذرماه ۱۴۰۳ در دیدار با بسیجیان کشور بیان داشتند که درجه اوّل بسیج یک «مکتب» است، یک «اندیشه» است، یک «تفکّر» است. بسیج در اصل، یک شبکه‌سازی فرهنگی و اجتماعی و البتّه نظامی است. آن چیزی که امروز ابتدائاً به ذهن می‌رسد، جنبه نظامی بسیج است، در حالی که جنبه نظامی با همه اهمّیّتش بیش از جنبه‌های فرهنگی بسیج و جنبه‌های اجتماعی بسیج نیست. منطق و پایه‌ای را که بسیج بر روی آن قرار گرفته در دو کلمه «ایمان» و «اعتماد به نفْس»؛ یا می‌توانید تعبیر کنید «خداباوری» و «خودباوری» قرار دارد. خیلی از تحولاتی که از بسیجیان سراغ داریم، البتّه در داخل سازمان بسیج اتّفاق نیفتاده، مال بیرون بسیج است؛ امّا آنچه برای ما مهم است این است: روحیه بسیجی، مکتب بسیجی و فرهنگ بسیجی. این را سعی کنید از دست ندهید.

در روز‌های اخیر، برگزاری کنسرت جنیفر لوپز در ریاض، پایتخت عربستان سعودی، واکنش‌های متفاوتی را در میان مسلمانان برانگیخته است. داستان این حاشیه‌ها هر چند خبری جعلی مانند رفتن جنیفر لوپز بر فراز نماد کعبه را به همراه داشت، اما شاید واضح‌ترین انتقاد باید به اجرای Rotate از باشد. Becky G & Burna Boy اجرایی که در آن پر است از نماد. نماد کعبه در این اجرا به وضوح دیده می‌شود. این اجرا البته متعلق به شب «الی‌صعب» نیست و برخلاف عکس‌هایی که از آن در فضای مجازی به‌غلط منتشر شده است متعلق به افتتاحیه مراسم «موسم‌ا‌لریاض ۲۰۲۴» است. برخی از مسلمانان با اشاره به نزدیکی جغرافیایی ریاض به مکه و کعبه، این رویداد را نامناسب دانسته و آن را با ارزش‌های اسلامی در تضاد می‌دانند. این گروه معتقدند که برگزاری چنین کنسرت‌هایی در سرزمینی که مقدس‌ترین مکان‌های اسلامی در آن قرار دارد، می‌تواند به احساسات دینی مسلمانان آسیب برساند.

ممیزی کتاب همانند گزینش های ادارات دولتی، از جمله مسائل و حوزه های ایجاد کننده نارضایتی و شائبه در ذی نفعان و ذی مدخلان است. تجربه ثابت کرده است که ورود حداکثری به بحث ممیزی کتاب نه تنها کارآمدی خاصی را دنبال نمی کندف بلکه با نوعی سلیقه گرایی همراه شده و اساس و شالوده یک اثر را از هم می پاشاند. این امر به کرات مورد اعتراض نویسندگان و ناشران قرار گرفته ولی متاسفانه جز معدود گشایش هایی ، ثمر دیگری نداشته است. بر این قاعده، داود علی بابایی مدیر انتشارات امید فردا در نامه ای به وزیر ارشاد، درخواست نموده است که بررسي قبل از چاپ كتاب را به ناشران بسپاريد. موضوعی که جای دارد در گام دوم انقلاب و گذشت بالغ بر 45 سال از انقلاب اسلامی، بشکل خاص بدان توجه نمود.

ارايه و اجراي انديشه و برنامه حكومتي امام خمینی روي سياست گام به گام استوار بود و نبایدبا سطحی نگری های احتمالی اقدام به نادیده انگاری جریان تکاملی اندیشه ورزی و اقدام ایشان نمود. موضوعی که کم توجهی بدان می تواند بعنوان آفتی در نظام جمهوری اسلامی ایران قلمداد گردیده و حتی سبب ایجاد انواع جریان های انحرافی گردد. قرائت های خاص آیت الله مصباح از برخی فرمایشات و اقدامات امام بستر ساز بوجود آمدن جریاناتی خاص در نظام های امنیتی و قضایی کشور شد. قرائت های خاص در دولت اول آقای محمود احمدی نژاد و منظومه فکری برخی از افراد در ابتدای دولت سیزدهم آقای رئیسی نیز ، نمونه هایی از پیامدهای نگاه غیر فراگیر به سیر تکاملی بیانات و اقدامات حضرت امام توسط مدیران اجرایی یا سیاستمداران و افراد تاثیرگذار ، می تواند تلقی شود.جریان تکاملی اندیشه و عمل حضرت امام در برداشتی، می تواند به پنج گام تقسیم بندی شود. نخستين گام امام خميني نفي سلطنت و طرح حكومت اسلامي در نجف بوده است. گام دوم: طرح جمهوري اسلامي در پاريس،گام سوم: طرح مساله زمان و مكان و تشخيص مصلحت، گام چهارم: طرح ولايت مطلقه، گام پنجم: بازنگري و راه بازنگري قانون اساسي. اندیشه ورزی و تعمق در سنت بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران از منظر مطالعه آثار، سیره و روش امام خمینی در تاسیس نظام و یک دهه اداره کشور توسط ایشان،می تواند راهی برای برون رفت از برخی آسیب های وضع موجود و حرکتی هدفمندتر به سوی آینده ای روشن ، قلمداد گردد.محمدکاظم تقوی در یادداشت زیر به دو مطلب در رابطه با مسئله «حکومت اسلامی» در اندیشه امام خمینی ،پرداخته است.

۱۹ آبان هر سال یادآور اعدام دکتر سید حسین فاطمی وزیر امور خارجۀ دولت ملی دکتر محمد مصدق و مدیر روزنامۀ «باختر امروز» در سال ۱۳۳۳ خورشیدی است. عبدالناصر مهیمنی روایت می‌کند که پس از اعدام فاطمی، گویا محمدرضا پهلوی، فرزند او را تحت حمایت قرار داده بود. یک بار در سال ۱۳۶۳ به پوشه و پرونده‌ای برخوردم که مربوط به سیروس فاطمی، پسر حسین فاطمی بود. متعجب شدم و گرفتم و با حوصله مطالعه کردم. از پراکندگی و نامرتب بودن نامه‌های پوشه حدس زدم که باید بعضی از نامه‌ها و مدارک و مکاتبات مرتبط تحت نام دیگری، مثلاً پریوش سطوتی، بایگانی شده باشد! گشتم و حدسم درست بود و نامه‌ها و پوشه‌های دیگری را در همان اتاق بایگانی یافتم و با رعایت تسلسل زمانی تا حدی که معلوم و مقدور بود مرتب و پرونده را یکجا و سپس مطالعه کردم. در آن پوشه و پرونده، من ده‌ها نامه از پریوش سطوتی دیدم که از محل سکونت‌اش در جایی در حومه لندن و یا در زمان‌های حضور و مراجعه به سفارت، خطاب به سفیر یا مقامات وقت سفارت ایران نوشته بود و وضعیت زندگی خودش و فرزندش و مخارج زندگی و نگهداری و تحصیل و مدرسه و معالجه خودش و فرزند نوشته و نسبتاً با تندی و اعتراض و طلبکارانه کمک مالی و افزایش مقرری‌اش را درخواست می‌کرد. نکته جالب این بود که تقریباً تمام آن نامه‌ها با طی سلسله مراتب اداری در داخل سفارت یا کنسولگری به وزارت خارجه در تهران و از آنجا به وزارت دربار می‌رفت و با پاسخ مرتبط و متناسب (و تقریباً همگی به طور کامل با پاسخ مثبت) برمی‌گشت و معمولاً بین یک تا ۲ ماه طول می‌کشید. تا آنجا که به خاطر دارم مکاتبات خانم پریوش سطوتی تقریبا از حدود سال‌های آخر دهه ۱۳۳۰ تا اوایل دهه ۱۳۵۰ و دوران کودکی و نوجوانی فرزند او را دربرمی‌گرفت. آنچه من در آن مکاتبات خواندم و دیدم بیشتر مسایل معیشتی و مالی بود و نیز یک نکته جالب دیگر این بود که هر بار که نامه‌ها و ضمایم آن به دربار می‌رفت، با نامه‌ها یا پاسخ‌هایی در حاشیه نامه‌ها بازمی‌گشت که حاوی عباراتی، چون «به شرف‌عرض رسید» یا «به شرف‌عرض ملوکانه رسید» و «مرحمت فرمودند»، «موافقت فرمودند» که درخواست او اجابت و نیاز او تأمین شود، از دربار پهلوی برمی‌گشت، و البته تقریباً به تمامی اجابت می‌شد، و ظاهراً معمولاً از محل همان امکانات و بودجه مالی که در اختیار سفارت بوده پرداخت می‌شد.

جلسه جوانان به طور طبیعی جلسه‌ی نورانی‌ای است. دل‌های جوان آلودگی‌های کمتری دارند، نورانیّت بیشتری دارند. دریغ است که در این جمع انبوه شما جوانان عزیز، من یک نصیحت معنوی به شما عرض نکنم. توصیه من توصیه به «ذکر» و «شکر» است. جوان‌های عزیزمان بدانند که ما در مقابله با استکبار همه آنچه باید و شاید برای آمادگی ملّت ایران انجام بگیرد، چه از لحاظ نظامی، چه از لحاظ تسلیحات، چه از لحاظ کار‌های سیاسی، هر آنچه لازم باشد حتماً انجام می‌دهیم و الان هم بحمدالله مسئولین مشغول انجام این کار‌ها هستند. اینکه در جمهوری اسلامی یک روز را به عنوان روز «مبارزه با استکبار» معیّن کرده‌اند، برای این است که ملّت ایران از این تجربه تاریخی غفلت نکند. شما جوان‌های عزیز، دانش‌آموز، دانشجو، دختر و پسر، در سرتاسر کشور در این زمینه می‌توانید نقش ایفا کنید؛ فکر‌ها را تقویت کنید، دانش‌ها را پیش ببرید؛ بدون علم، بدون تفکّر، بدون نقشه راه نمی‌شود کار درست انجام داد. ما در بخش‌های مختلف احتیاج به پیشرفت علمی داریم، احتیاج به پیشرفت فنّاوری داریم.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در تقریظ بر کتاب «ایستگاه خیابان روزوِلت» ضمن تجلیل از گزارشی متقن و پرفایده این کتاب از حادثه مهم تسخیر لانه‌ی جاسوسی در سال ۵۸، نبود چنین روایت‌هایی را یکی از خلأ‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی ما دانستند. نثر روان و رسا و تحقیق و تحلیل‌های منطقی و صادقانه و قانع‌کننده از دیگر ویژگی‌هایی بود که رهبر انقلاب در تقریظ بر این کتاب به آن اشاره کردند. به همین مناسبت اقدام به گفتگو با استاد قاسم تبریزی رئیس بخش تخصصی مطالعات انقلاب اسلامی کتابخانه مجلس شورای اسلامی با هدف واکاوی محور‌های این تقریظ مهم صورت پذیرفته است.

ایران حق دارد طبق ماده ۵۱ منشور سازمان ملل متحد - به تجاوز نظامی رژیم اسراییل پاسخ دهد. در این صورت، پاسخ ایران «تلافی‌جویانه» نیست، بلکه در چارچوب و قاموس حقوق بین‌الملل «دفاع مشروع» تلقی می‌شود. ضمن اینکه حمله تجاوزگرانه اسراییل - فارغ از اینکه نقض حاکمیت ایران بوده - منجر به شهادت چند افسر نظامی ایران شده و این موضوعی نیست که تهران به سادگی از آن چشم‌پوشی کند. برقراری یک آتش‌بس دایمی در غزه و لبنان احتمالا می‌تواند عاملی باشد که ایران را از پاسخ نظامی به اسراییل منصرف کند. منتها، این آتش‌بس باید با درک این واقعیت همراه باشد که دیگر نمی‌توان ملاحظات امنیتی، جایگاه ایران در نظم جدید منطقه و منافع ملی آن را نادیده گرفت.

دکتر سیروس فیضی استاد دانشگاه تهران در این کتاب به پیشینه تاریخیِ تمدنی به نام چیاگاوانه در تاریخ باستان و اهمیت تاریخی آن و داستان اکتشاف و مطالعات پس از آن در آثار به جای مانده، پرداخته است .کتاب الواح چیاگاوانه با هدف معرفی تاریخ درخشان تمدنی و فرهنگی این منطقه به ویژه بر پایه متون الواح گلی چیاگاوانه تهیه شده است. این کتاب، پژوهش و گردآوری چند مقاله علمی بسیار معتبر بین‌المللی درباره چیاگاوانه و ترجمه آن‌ها به فارسی است. نویسندگان این مقالات عبارت‌اند از محمود کُردوانی، کامیار عبدی، گری بِکمن، پائولو جنتیلی و دانیل پاتس. مقالات این کتاب که پژوهش‌های ارزشمند بین‌المللی و در عین حال، مستندی درباره فرهنگ و تمدن منطقه‌اند، ارتباط و تعامل فرهنگی و تمدنی این منطقه را با بین‌النهرین به خوبی نشان می دهند. مترجم کتاب می گوید، قصدم از ترجمه این منابع مهم، معرفی فرهنگ و تمدن کهن و والای این منطقه و فراهم آوردن انگیزه‌های بیشتری برای مطالعه و پژوهش درباره تمدن پَلوم است.

گرایش امروز مردم به ایران و نمادهای ملی از جنس باستان‌گرایی رمانتیک دوران پهلوی نیست که به نوعی از باستان‌گرایی به عنوان ابزار سرکوب و یا به تعبیر دیگر پیشبرد توسعه از بالا استفاده می‌کرد، بخشی از یک پروژه دین‌ستیزی نیست؛ بلکه در این ملی‌جویی و در این ایران‌گرایی امروز، تعادل، آشتی و شهروند‌محوری خواست جدی و ملاک اصلی است. روز کورش برای مردم صرفاً به معنای روز ایران است و توجه به اولویت توسعه ایران، روز زندگی برای همه ایرانیان. روزی ملی برای گرامی‌داشت دادگری که بنیان‌گذار اولین حکومت سراسری در سرزمین‌مان بود.

ربع رشیدی تبریز دانشگاه ۷۰۰ ساله ایرانی است که زیرخاک و در میان یک پمپ گاز، یک زمین فوتبال و خانه‌هایی که یقه آن را چسبیده‌اند، مدفون مانده است. کاوش‌های باستان‌شناسان ایرانی و آلمانی هنوز نتوانسته دانشگاه مدفون «ربع رشیدی» را از خاک بیرون بکشد. ربع رشیدی ۱۳ هکتاری، در خیابان عباسی تبریز واقع شده، در محله تاریخی «باغ میشه»، که پشت یک ایستگاه پمپ گاز و در میان حصاری پنهان مانده است. ربع رشیدی که جزو نخستین دانشگاه‌های بین‌المللی جهان معرفی شده است، حدود ۷۵۰ سال پیش، در دوره غازان‌خان ایلخانی توسط خواجه رشیدالدین فضل‌الله همدانی، وزیر معروف و علم‌دان دوره مغول‌ها، در شهر تبریز ساخته شد. محوطۀ آن، دهم آذرماه ۱۳۵۴ به شماره ۹۴۳ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد و عرصه و حریم آن در ۲۳ مرداد ۱۳۷۸ از سوی اداره کل ثبت آثار کشور به ثبت رسید.

به ادله محکمه پسند و شرعی می‌توان برخی از مدیران اجرایی در جمهوری اسلامی ایران را بی غیرت نامید. بی غیرتی در این مورد نه یک توهین بلکه ذکر صفت است. بیانیه‌ی مشترک اتحادیه اروپا و شورای همکاری خلیج فارس، اعتراضات گسترده‌ای را به وجود آورده. اما سوال اینجاست که چرا هیچ کسی در ایران، پاسخ مستقیم و عملیاتی به امارات نمی‌دهد؟ متاسفانه در دهه نود، لنگر ارزی کشور در دبی و بر روی درهم انداخته شده است. همین حالا هم نفت ایران به چین فروخته می‌شود، اما یوآن آن به درهم تبدیل شده و سپس خرج می‌شود. اتکای صادرات کشور به دبی نیز واضح است و حتی در تسویه مالی با عراق و افغانستان هم، درهم دبی است که کار اصلی را انجام می‌دهد. این وضعیت وابسته باعث شده تا امکان ارائه پاسخ جدی و جلوگیری از پیش‌روی شیخ‌نشین جنوبی بسیار محدود شود و اساسا کسی در تهران اراده‌ای برای آن را نداشته باشد. ما درخواست انحلال امارات و بازگرداندن ان به ایران را نداریم، اما انتظار گوش مالی شدید دیپلماتیک و سیاسی با همساه‌ای که بی ادبی را به حرمت شکنی رسانده، حداقل انتظار ما می‌باشد.

«دولت چهاردهم، دولت وفاق ملی است»، اما تا اینجای کار مشخص نیست که دولت از «وفاق ملی با کدام خوانش» صحبت می‌کند؟ سعید حجاریان در این گفتگو با تقسیم وفاق به دو دسته «وفاق فایده‌گرایانه» و «وفاق قراردادگرایانه» معتقد است دولت پزشکیان موزائیک جریان‌ها و نحله‌هاست که آن را به وفاق ترجمه می‌کند و نوع وفاق مد‌نظر دولتش از نوع فایده‌گرایانه است. وضعیت دولت ما، ترکیبی است از یک دولت بازتوزیع‌گر و از سوی دیگر دولتی تئولوژیک. برای برون‌رفت از این وضعیت، دو راه متصور است. راه اول این است که به سمت دولتی توسعه‌گرا و عقلانی پیش برویم و از آنجا چنانچه مقدور بود، به سمت دموکراسی صعود کنیم؛ مانند اتفاقی که در کره جنوبی رخ داد. راه دوم آن است که ابتدا پایه‌های دموکراسی را مستحکم کنیم و سپس به سمت توسعه برویم. غایت هر دو این‌ها می‌شود تلفیق توسعه و دموکراسی.

نظام تصمیم گیری در مجلس شورای اسلامی بدلیل ضعف شدید نظام پشتیبانی تصمیم، دارای آسیب‌های عدیده است. آسیب‌هایی که باعث از قواره اندازی مجلس شده و گروهی از نمایندگان را تبدیل به دلال و محلل نموده، گروهی را منفعل می‌سازد و اندک نماینده‌ای در مدار واقعی مجلس باقی می‌ماند. عدم شفافیت‌ها در اسامی و نقش مشاوران نمایندگان مجلس و کمیسیون‌های تخصصی و مشاوران هیات رئیسه، غیر چابکی مرکز پژوهش‌های مجلس و مواردی همانند، در بهترین حالت، سبب می‌شود که تصمیم گیری نماینده بر اساس تخصص و تجارب شخصی صورت پذیرد. این آسیب می‌توانست با تخصصی سازی ساختاری بنام فراکسیون ها، اندکی کاهش یابد. اما متاسفانه در عمل مشاهده می‌کنیم که فراکسیون‌ها هم سیاست زده شده اند. برای درک جایگاه فراکسیون‌ها و آشنایی با انواع و کارکردشان، متن زیر که به قلم عرفان بیوک‌نژاد تهیه شده، بازنشر می‌گردد.