شعارسال: نایب رئیس کانون انجمن‌های صنفی کارگران ساختمانی می‌گوید در حال حاضر تنها ۳۰ درصد کارگران ساختمانی مشغول کار هستند و کرونا باعث شده تا بخش اعظمی از کارگران ساختمانی به لحاظ کاری و معیشتی دچار مشکل شوند. به گفته وی تعداد زیادی از این کارگران در این روز‌ها ممکن است قادر به امرار معاش و تامین هزینه‌های زندگی نباشند، چون امیدشان به نقاشی ساختمان یا تعمیر لوله و تاسیسات خانه‌ها بود که به دلیل بیماری کرونا و کاهش تقاضا کار کمتر به آن‌ها پیشنهاد می‌شود و از این جهت اشتغال و معیشت آن‌ها به خطر افتاده است.

از زمان ورود این ویروس به کشور تا امروز که بیش از ۸ ماه از آن می‌گذرد و به اصطلاح در موج سوم شیوع آن قرار داریم چیز‌های زیادی تغییر کرده است. چیز‌هایی که شاید دیگر با گذر زمان هم به حالت سابق بازنگردد. از جمله پیامد‌های مهم این بیماری در کشور، تعطیلی مدارس و آموزشگاه ها، نیمه تعطیلی بازار‌ها و همچنین ممنوعیت دست فروشی در خیابان‌های شهر‌ها و استان‌های درگیر از جمله مازندران بود. اتفاقی که پس از گذر از موج اول اندکی دچار بی توجهی شد و اکنون دوباره در دستور کار قرار گرفته است.

از ممنوعیت عبور و مرور و تردد بین شهری گرفته تا اعمال محدودیت‌های صنفی برای شهر‌هایی که در وضعیت بحرانی قرار دارند، همه و همه نشان از آن دارد که کرونا دوباره اوج گرفته و بازهم مانند زمان نوروز شاهد تعطیلی‌های گسترده‌ای برای کنترل این بیماری خواهیم بود و این مسئله نه تنها اجتناب ناپذیر است بلکه امری ضروری و انتظار مردم از دولتمردان به شمار می‌رود. البته در این بین بدون شک کسانی بیشتر از بقیه تحت فشار قرار خواهند گرفت. "کارگران".

با شیوع بیماری در مازندران علاوه بر این که کارگران و خانواده‌هایشان در معرض ابتلا به بیماری قرار گرفتند، خطر بیکاری کارگران نیز افزایش چشمگیری یافته است. در این رابطه گزارش‌هایی از بیکار شدن کارگران ساختمانی، و کارگران مغازه‌هایی که در اثر شیوع کرونا بسته می‌شوند منتشر شده است؛ کارگران روزمزد و موقتی که بیمه نیستند و نمی‌توانند از مقرری بیکاری استفاده کنند و در معرض گرسنگی قرار می‌گیرند.

شاید تنها کسانی که دوست ندارند در این روز‌ها در خانه بشینند و مواظب سلامت خود باشند همین کارگران روزمزد هستند که اگر کار نکنند همسر و فرزندانشان باید سر گرسنه روی بالشت بگذارند.

اکثر کارفرمایان به دلیل شرایط بد اقتصادی و رکود ناشی از گسترش ویروس کرونا، تصمیم به تعدیل و اخراج نیروی انسانی خود گرفته‌اند. برخلاف قوانین کار در برخی کشور‌های پیشرفته، کارفرما در ایران به راحتی می‌تواند طی یک روز حکم اخراج یا تعلیق کارگر را صادر کند. این درحالی است که وزارت کار و دولت مدعی هستند که قانون کار از کارگران حمایت می‌کند. اما واقعیت ماجرا این نیست. برای مثال شرکت علی بابا، با انتشار بیانه‌ای مدعی شد پس از شیوع ویروس کرونا و لغو بیش از ۸۰ درصد سفرها، ناچار است ۱۸۲ نفر از کارمندان خود را تعدیل کند. اگرچه در این بیانیه توضیح داده نشده چرا در ابتدای سال که سود بیشتری تولید شد، پاداش بیشتری به کارکنان پرداخت نشد. اما بلافاصله در زمان مواجهه با بحران، نیروی کار انسانی باید هزینه ضرر را بپردازد. سود و ثروت در دوران بهره‌مندی در جیب کارفرما می‌رود، اما فشار و فقر را کارگران تحمل می‌کنند.

مقام معظم رهبری همواره دغدغه مردم را به عنوان دغدغه کشور مطرح فرموده اند و تاکید ایشان در ورود سازمان تامین اجتماعی به موضوع کارگران فاقد بیمه بیکاری یکی از خواسته‌های همیشگی کارگران بوده است. به گفته نایب رئیس کانون انجمن‌های صنفی کارگران ساختمانی، در حال حاضر شناسایی کارگران ساختمانی که در انتظار بیمه هستند انجام شده و اگر قرار است تامین اجتماعی فرمان رهبری را اجرا کند علاوه بر امکانات و ابزار مورد نیاز، اطلاعات افراد بیمه شده را در اختیار دارد. کسانی هم که بیمه نشده اند آمار و اطلاعات آن‌ها توسط انجمن‌های کارگران ساختمانی در سراسر کشور قابل گردآوری است و هر زمان که تامین اجتماعی بخواهد از طریق کانون در اختیار سازمان قرار می‌گیرد. اما مسئله این است که تامین اجتماعی که پس از گذر سال‌ها امروزه تبدیل به سازمانی ثروتمند و عریض و طویل شده که از دولت نیز میلیارد‌ها تومان طلب دارد، با وجود مشغله‌های فراوان دیگر وقتی برای رسیدگی به مشکلات اساسی کارگران در این روز‌ها خواهد داشت یا خیر.

همین حالا که به میدان خزر ساری که محل تجمع کارگران روزمزد بوده بروید متوجه خواهید شد که شاید خلوت‌ترین روز‌های خود را از زمانی که کارگزان تصمیم له تجمع در این مکان را گرفتند سپری می‌کند. کار آنچنانی هم برای انجام دادن نیست. بسیاری از ساختمان‌ها که تا چند روز پیش به فعالیتشان ادامه می‌دادند حالا دست از کار کشیدند و کارگرهایشان هم خانه نشین شدند.

همه می‌دانیم که خبری از پس انداز در زندگی کارمندان هم نیست چه رسد به کارگران روزمزد که نه بیمه‌ای دارند و نه مال و منالی که چنین روزی به آن دل ببندند. کسی هم انگار حواسش نیست. اما گرسنگی و اجاره خانه این حرف‌ها را نمی‌شناسد. بسیاری از این کارگران زحمتکش با پول کارگری روزشان، نان شب خانواده را تامین می‌کردند و در این روز‌های پاییزی بدون کار و بدون پول اوضاع سختی را سپری می‌کنند.

برای یک کارگر روزمزد، گذراندن یک روز بدون کار، مانند مصیبت است. تصور کنید کسی که روزانه حداکثر بین ۵۰ تا ۸۰ هزارتومان درآمد دارد، با وجود گرانی‌های لجام گسیخته، چطور می‌تواند چند روزی را بدون درآمد سپری کند؟ عدم درآمد روزانه برای این افراد، به معنای آن است که آن‌ها باید شب را گرسنه به خواب بروند. آیا دولتی که در برابر شکل‌گیری سندیکا‌ها می‌ایستد و قوانین کار را به سود کارفرمایان تفسیر می‌کند این روز‌ها حاضر به پاسخگویی است؟

با این شرایط توقع اینکه مردم در خانه بمانند و برای کار هم بیرون نیایند، شاید زیاده‌خواهی باشد. اما اگر دولت مسئولیت بیشتری بر عهده می‌گرفت و با توجه به اینکه خودش بزرگترین کارفرمای کشور است و منبع اصلی پول کشور را در اختیار دارد، حمایت ویژه‌ای را برای کارگران در نظر می‌گرفت، شاید توقع خانه نشینی قابل پذیرش‌تر بود.

ما، اما همچنان امید داریم تا در این روز‌های پیش از زمستان دولت از هر راهی که ممکن است، از بسته‌های معیشتی و خوراکی گرفته تا اختصاص یارانه ویژه، از این قشر زحمت کش، اما کم درآمد و آسیب پذیر به اندازه کافی حمایت کند تا شاهد فاجعه‌های انسانی پس از فاجعه کرونا نباشیم.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از عبارت، تاریخ انتشار: ۱۴ آبان ۱۳۹۹، کد خبر: ۵۶۲۱۴، www.ebaarat.ir