شعار سال: به اعتقاد خودش بهترین مسیر را برای زندگی‌اش انتخاب کرده و اگر ورزش را به صورت حرفه‌ای دنبال نمی‌کرد، با معلولیتی که داشت، معلوم نبود با این همه مشکلاتی که در زمینه‌های اجتماعی برای افراد جانباز و معلول وجود دارد، سر از کجا درمی‌آورد. با تشویق برادرش به ورزش گرایش پیدا می‌کند و از ۱۹ سالگی به خاطر علاقه زیاد، به پاراوزنه‌برداری می‌رود و بعد از یک سال به تیم ملی راه می‌یابد. او با اینکه تمام زندگی‌اش را روی ویلچر نشسته، اما با خوشحالی از انتخاب ورزش حرفه‌ای می‌گوید.

امیر جعفری سبک وزن‌ترین عضو تیم ملی پاراوزنه‌برداری کشورمان که دو مدال طلای بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸ را در کارنامه دارد و رکورددار آسیاست، از ۱۵ سال ورزش حرفه‌ای خوشحال و راضی به نظر می‌رسد. با او هم کلام شدیم تا در مورد این دوران صحبت کنیم. در پایین گفت‌وگو با این ملی‌پوش طلایی پاراوزنه‌برداری را می‌خوانید:

 متولد چه سالی هستی؟
در یکم دی ماه ۱۳۶۴ در تهران متولد شدم.

 تا به حال با امیر جعفری بازیگر سینما و تلویزیون اشتباه نگرفتن‌ات؟
نه. با اینکه شباهت اسم و فامیلی داریم، ولی تفاوت اصلی‌مان این است که او استقلالی است و من پرسپولیسی.  

 

چطور معلولیت پیدا کردی؟
از بدو تولد معلولیت همراهم بوده است.

 چگونه به سمت ورزش آمدی؟
به دلیل علاقه‌ای که به ورزش داشتم. از کودکی اخبار این حوزه را بیشتر از مسائل دیگر پیگیری می‌کردم. این زمینه‌ای شد تا با یک تلنگر کوچک از طرف خانواده‌ام به خصوص مهدی برادرم و پدر همسرش که مرا تشویق می‌کردند تا به سمت رشته‌های ورزشی و بالطبع پارالمپیکی گرایش پیدا کنم، وارد این عرصه شوم.

 چطور وزنه‌برداری را انتخاب کردی؟  
اولویت و انتخاب اولم همین رشته بود. رشته‌های زیادی را امتحان نکردم. البته به دلیل اینکه از شرایط تمرین این رشته در شهرستان کرج بی‌اطلاع بودم، دو هفته به پرتاب وزنه رفتم. وقتی خبردار شدم ورزشکاران پاراوزنه‌برداری در کجا تمرین می‌کنند، این ورزش را شروع کردم.

از چند سالگی پاراوزنه‌برداری را شروع کردی و چه سالی به تیم ملی رسیدی؟
از ۱۹ سالگی که از سال ۸۶ به اردوی تیم ملی دعوت شدم.

 

 تحصیلات در چه مقطعی است؟
دیپلم علوم تجربی دارم و بنا به دلایلی که آن موقع پیش آمد، وارد دانشگاه نشدم. خیلی از این اتفاق خوشحالم. دو سال پیاپی آزمون کنکور سراسری دادم و مطمئنا قبول هم می‌شدم، ولی یک سری موانع برای ورود به دانشگاه بود و به خاطر همین وارد وزنه‌برداری شدم.

چرا خوشحال هستی که ادامه تحصیل ندادی؟
چون یک مسیر کاملا موفق و تجربه‌ی کاملاً خوب را طی ۱۵ سال داشتم.

ارزشمندترین مدال‌هایی که به دست آوردی؟
بهترین مقام‌های که تا امروز توانستم کسب کنم، دو مدال طلای بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۱۴ اینچئون و  ۲۰۱۸ جاکارتا است.

بهترین خاطره ورزشی؟
بهترین خاطرات یک ورزشکار وقتی است که مدال می‌گیرد. مدال در پاراآسیایی ۲۰۱۴ اینچئون و ۲۰۱۸ جاکارتا جز بهترین خاطرات ورزشی‌ام است. یکی دیگر از خاطرات خوبم در بازی‌های پاراآسیایی اینچئون رقم خورد که توانستم مدال طلا بگیرم و رکورد بازی‌ها را به نام ایران ارتقا بدهم.

چه کسی الگو ورزشی‌ات است؟
یک ورزشکار موفق کسی است که بتواند ویژگی‌های خوب همه ورزشکاران را ببیند و از آن‌ها الگو بگیرد. مثلا رفتار‌هایی را از پهلوان غلامرضا تختی دیدم، مطالعه کردم و فیلمی ساخته شد که زندگی ورزشی او را خیلی دوست داشتم. مشکلات و سختی‌های زیادی را تحمل کرد و توانست از پایین‌ترین سطح جامعه خودش را به بالاترین جا برساند و چندین مدال جهانی و سه نشان المپیک بگیرد. به عنوان ورزشکار لذت می‌برم از اینکه به چنین جایگاهی برسم و دوست دارم مسیر ورزشی خوبی داشته باشم.

 الگوی اجتماعی هم داری؟
هر آدم موفقی را که ببینم، بشناسم و از حُسن رفتارش بشونم، در موردش فکر می‌کنم و سعی‌ام این است تا ویژگی‌های خوب آن افراد را من هم داشته باشم. الگوی خاصی ندارم، ولی افراد موفق را همیشه پیگیر هستم و دنبال می‌کنم.

 

 چه سالی ازدواج کردی و چند فرزند داری؟
سال ۹۵ ازدواج کردم و دو تا پسر به نام‌های ماهور و هامون دارم. در دنیا بیشتر خانواده‌ام را دوست دارم و اولویتم دوست داشتن خانواده‌ام است.

 آرزوت چیه؟
یکی از آرزو‌های من این است که کشورمان در همه زمینه‌ها رشد چشم‌گیری داشته باشد و در بین بهترین‌های دنیا قرار بگیرد. آرزوی شخصی ام هم ادامه روند رو به رشد و خوب ورزشی‌ام است و بتوانم سومین مدال بازی‌های پاراآسیایی به خصوص طلا را کسب کنم و مدال پارالمپیک را بگیرم. آرزویم در مورد خانواده و عزیزانم هم این است که همیشه موفق و به دور از مشکلات، زندگی خوبی داشته باشند.

ورزش ایران چه خاصیتی دارد؟
در ورزش ایران ورزشکار باید از صفر تا صد، تمام امکانات را خودش مهیا و سختی‌ها را خودش تحمل کند. وقتی که ورزشکار به یک شرایط مطلوب رسید و توانست مدال بگیرد، تازه به چشم می‌آید و مورد توجه قرار می‌گیرد. اگر از ابتدا یک شرایطی باشد که امکانات در سراسر کشور برای ورزشکاران به محض اینکه ورزش را شروع می‌کنند آماده باشد و حمایت لازم از یک مبتدی صورت گیرد، چندین برابر امروز قهرمان خواهیم داشت. با این سیاست و رویکرد به لحاظ فرهنگ سلامت و نگاهی که به ورزش می‌شد، الان شرایط‌مان خیلی بهتر بود.  

بزرگترین مشکل ورزش کشورمان چیست؟
یکی از بزرگترین مشکلات این است که هیچ‌گاه اولویت نیست؛ یعنی همیشه آخرین لحظه، نگاه‌ها به ورزش برمی‌گردد. وقتی که می‌خواهند برای تیم‌ها، فدراسیون‌ها و حتی مجموعه وزارت ورزش و جوانان، مدیری معرفی کنند، ورزشی بودن اولویت ندارد. کسی را انتخاب می‌کنند که آشنایی به ورزش ندارد. مدیریت‌ها اغلب سیاسی یا بر اساس روابط و دوستی که با هم دارند، اداره می‌شود. اگر یک مدیر واقعاً ورزشی باشد و آشنایی با این موضوع داشته باشد، می‌تواند به موفقیت بیشتری دست یابد. اگر اولویتی هم باشد، ورزش اولویت دهم است.

نظرت در مورد مهاجرت ورزشکاران چیست؟
به نظر من مهاجرت یک مسئله کاملاً شخصی است. فرد در یک شرایطی قرار می‌گیرد که ترجیح می‌دهد مهاجرت کند. یک سری مشکلات در مقابلش قرار دارد یا تحمل مشکلات را ندارد. ورزشکاران نیز به همین دلایل تصمیم به رفتن از کشور را می‌گیرند. نه موافق و نه مخالفم مهاجرت ورزرشکاران هستم و ضمناً در جایگاه آن افراد هم قرار ندارم که بخواهم صحبت کنم. نمی‌توانم بگویم کارش درست یا غلط بوده. هر فردی ممکن است به خاطر تحصیل، کار یا ورزش تصمیم به مهاجرت بگیرد. باید به تصمیمش احترام گذاشت.

دغدغه‌هایت چیست؟
یکی از مهمترین دغدغه‌ها، مشکلات مالی مردم است. یک عده خیلی اوضاع خوبی دارند و برخی نیز خیلی خیلی در فشار هستند. مسائل اقتصادی مسئله مهمی است و امیدوارم حل شود. یک دغدغه ورزشی مهمی هم که دارم، این است که امیدوارم امکانات در همه رشته‌ها در سطح کشور به گونه‌ای توزیع شود که توازن برقرار شود. هر کسی در هر رشته‌ای که دوست دارد در سراسر کشور انتخاب کند و در ادامه فعالیت و تلاش خوبی داشته باشد تا بتواند به موفقیت برسد.  

 

به غیر از وزنه‌برداری، به چه کار‌هایی مشغول هستی؟  
رفتن به سینما، سفر به شهر‌های مختلف، بازدید از موزه‌ها و مطالعه کتاب، کار‌هایی است که به غیر از وزنه‌برداری انجام می‌دهم. در این شرایط هم بیشتر وقتم به کتاب خواندن می‌گذرد.

فوتبال را دنبال می‌کنی؟ طرفدار کدام تیم هستی؟
فوتبال هم  نگاه می‌کنم و بازی پرسپولیس را بیشتر دنبال می‌کنم. طرفدار پرسپولیس هستم.

بین فوتبال و سایر رشته‌ها چقدر فاصله وجود دارد؟
البته هم اکنون شرایطی به وجود آمده و فاصله فوتبال با سایر رشته‌ها خیلی زیاد شده است. با اینکه طرفدار پرسپولیس هستم و این تیم را دوست دارم، بابت توجه بیش از حد به فوتبال انتقاد دارم. امکاناتی که در زمینه مالی برای فوتبال در نظر گرفته می‌شود، حداقل به ورزشی‌ها دیگر هم توجه شود. اینطور نباید باشد که به لحاظ اقتصادی، رسیدگی‌ها به فوتبال ۹۹ درصد باشد و برای مابقی رشته‌ها یک درصد.

بهترین خاطره زندگی ات؟
بهترین اتفاق زندگی‌ام ازدواجی بود که با عشق و علاقه انجام شد و تولد فرزندانم.

سیامند رحمان چه ویژگی‌های داشت؟
ویژگی خاص سیامند، روحیه جنگدنگی‌اش بود. چیزی که از او سراغ داشتم و دیدم، همیشه به دنبال پیروزی بود. متاسفم ورزش ایران و جامعه‌مان خیلی زود یک قهرمان و اسطوره را از دست داد. نباید در کتاب‌ها و داستان‌ها به دنبال اسطوره بگردید. کسانی که او را می‌شناختند، معنای واقعی توانمندی یک انسان را از نزدیک دیدند. هر زمان که اراده می‌کرد، می‌توانست وزنه‌های دلخواه را جابجا کند. اگر هرکول در داستان باشد، ما هم می‌توانیم بگوییم که هم عصر یک آدم خاص بودیم.

 علاقه‌ای به مربیگری داری؟
بعد از ورزش کردن، علاقه دارم تا این تجربه طولانی و خوب را به افراد دیگر و نسل آینده منتقل کنم. اما یکی از مشکلات ورزش ایران این است که ورزشکاران خیلی سخت می‌توانند وارد چارچوب مربیگری شوند. امیدوارم این مانع برطرف شود، چون جلوتر از من افراد باتجربه‌ای هستند که بیرون مانده و دانش خودشان را نمی‌توانند به نسل بعدی منتقل کنند. در تمام کلاس‌های مربیگری که توانستم و در اکثر کلاس‌ها علمی که نیاز است، شرکت کردم و مدرک مربیگری درجه دو را گرفتم. صددرصد علاقمندم بعد از دوران ورزشکاری به هر شکلی که صلاح باشد، کنار تیم باشم. داشتن تحصیلات در مربیگری دخیل است، اما هیچ چیزی جای تجربه را نمی‌گیرد. ورزشکارانی هستند که تجارب زیادی دارند و توانسته‌اند بیشتر کمک کنند و البته علم و تحصیلات هم موثر است.  

 

چطور تمرینات این روز‌ها را دنبال می‌کنی؟
روز‌هایی که درگیر کرونا هستیم، تمرین واقعاً به سختی دنبال می‌شود، چون تمرینات انفرادی بسیار خسته‌کننده شده. ماه‌های اول قابل تحمل‌تر بود و امیدوار بودیم این شرایط هرچه زودتر تمام شود.

عدم برگزاری اردو‌ها هم مشکلات را زیاد کرده است؟  
بیماری طولانی‌تر شده و نداشتن اردو و ندیدن بچه‌های تیم ملی این مسئله را سخت می‌کند. ما بیشتر از یک دهه است که با هم در اردو‌ها زندگی و تمرین می‌کردیم. این دوری همه را اذیت می‌کند و دیگر چاره‌ای نیست، ولی برای این شرایط ما باید یک برنامه داشته باشیم.

 با مربیان ارتباط داری؟
 به طور حتم با مربیان تیم ملی در ارتباط هستیم. فیلم تمرینی خود را برای مربی تیم ملی می‌فرستیم. امیدوارم که این شرایط تمام شود که ورزشکاران ضرر نکنند و هر چه زودتر ارود‌هایی را داشته باشیم که حداقل حسرت این روز‌ها را بعد از پارالمپیک توکیو نخوریم.

تا حالا مبتلا به کرونا شدی؟
 شخصاً نکات بهداشتی را رعایت می‌کردم و اصلا فکر نمی‌کردم به کرونا مبتلا شوم. یک بارکرونا گرفته‌ام و ۲۱ روز هم قرنطینه شدم. شرایط خیلی سختی بود و خدا را شکر به خیر گذشت. امیدوارم هیچ کسی دچار این بیماری نشود، چون روز‌های خیلی سختی است.
شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری فارس، تاریخ انتشار: ۸ آذر ۱۳۹۹، کد خبر: -، farsnews.ir