مشخصات فنی هواپیمای مسافربری که روسیه از فروش آن به ایران خبر داد

شرکت سوخو، بزرگترین تولید کننده هواپیما در روسیه از امضای یادداشت تفاهمی برای فروش هواپیمای مسافربری سوپرجت ۱۰۰، با یکی از شرکت های هواپیمایی ایران خبر داده است. این هواپیمای مسافربری اما چه مشخصات فنی دارد؟

شعارسال: خبرگزاری اینترفاکس گزارش داده که این یادداشت تفاهم در سفر اخیر مقامات شرکت هواپیمایی سوخو با طرف ایرانی به امضا رسیده است. سوخو سوپرجت 100 یک هواپیمای مسافربری جت منطقه‌ای در دسته 75 تا 95 صندلی است. توسعه طرح ساخت هواپیما از سال 2000 در بخش هواپیماهای مسافربری شرکت روسی سوخو با همکاری بوئینگ به عنوان همکار اصلی شروع شد. اولین پرواز این هواپیما در 19 می 2008 و اولین پرواز مسافربری تجاری آن توسط خط هوایی آرماویا از ایروان به مسکو در سال 2011 صورت گرفت. معاون علمی و فناوری رییس‌جمهور پیش از این اعلام کرده بود که اگر روسیه شرایط مالی خوبی را پیشنهاد دهد بسیاری از ایرلاین‌های ایران مایل به خرید سوپرجت 100 خواهند بود. روس‌ها در سالهای گذشته بارها گفته‌اند که این هواپیما از لحاظ فنی تمامی دانش صنعت هواپیمایی شرق و غرب را به صورت یک‌جا دارد و سازندگان قطعات اصلی آن مثل موتور، ارابه های فرود، سیستم های الکترونیکی و دیگر قطعات شرکت‌های معروف آمریکایی و اروپایی مانند Goodrich و Sutton هستند. علاوه بر این سوخوی سوپر جت 100 اولین هواپیمای صد نفره دنیاست که به با ناوبری «Fly by Wire»(سامانه‌ الکترونیکی هدایت هواپیما) هدایت می شود.

نحوه کنترل این هوپیما برای خلبان و کمک خلبان هیچ فرقی با هواپیماهای مدرن «ایر باس» ندارد و با استفاده از فرمان‌های الکترونیکی کمترین میزان فشار و بیشترین میزان دقت را برای خلبان به همراه دارد. در مقابل رقبای غربی اما روس‌ها این هواپیما را با قیمت پایین‌ترین(35 میلیون دلار) به فروش می‌رسانند. مقام‌های سوخو همچنین می‌گویند سوپرجت 100 هزینه پروازی بسیار پایین‌تری نسبت به گزینه‌های مشابه خودش دارد. در خطوط داخلی هوایی روسیه سوپرجت 100 برای جایگزینی توپولف 134 در نظر گرفته شده است. یکی دیگر از خریداران سوپرجت مصر است. ولادیمیر پوتین توافق برای فروش این هواپیما را به همراه عبدالفتاح السیسی،رئیس جمهور مصر در جریان نمایشگاه هوایی ماکس اعلام کرد. باید گفت که در می 2012 یک هواپیمای روسی سوخو 100 در یک پرواز آزمایشی با 37 مسافر و 8 خدمه پرواز، پس از برخاستن از فرودگاه فرودگاه حلیم پرداناکوسوما جاکارتا در اندونزی، سقوط کرد و تمام سرنشین‌های آن کشته شدند.

شرکت‌های سازنده قطعات و مشارکت کننده در ساخت این هواپیما به این شرح هستند:

مدیر پروژه: یونایتد ایرکرافت کورپوریشن

شریک استراتژیک: Alenia Aeronautica

شریک سهیم در ریسک: Snecma

طراح اصلی: سوخو

مشاور: بویینگ

تهیه کننده سیستم‌های اصلی هواپیما: Thales (avionics), Liebherr (با Teploobmennik OJSC و PMZ Voskhod JSC) (سیستم‌های کنترل پرواز),[9] Messier-Dowty (سیستم لندینگ), اینترتکنیک (زودیاک) (سیستم سوخت), BE Aerospace (داخلی), Curtiss-Wright Controls (سیستم حفاظت از آتش), هانی‌ول (APU), IPECO (صندلی خدمه), پارکر هانیفین (سیستم هیدرولیک), Hamilton Sundstrand (سیستم برقی), Meggitt Vibro-Meter (حسگر لرزش موتور), Saint-Gobain Sully (پنجره‌ها), Aircelle (Nacelles و Thrust Reverser), SAMCO (درهای بار و مسافر), گودریچ کورپوریشن، Aircelle (engine nacelle).