شعار سال: برای آنکه ردی از آزار مسلمانان در میانمار بیابیم باید به سال 1962 بازگردیم، یعنی زمانی که دولت مستبد ژنرال نی‌وین فشارهای سیاسی را بر مسلمانان افزایش داد، وضعیتی که باعث مهاجرت بیش از نیم میلیون مسلمان به کشور‎های دیگر شد. در سال 1982 بود که قانون حقوق شهروندی تصویب شد و به واسطه این قانون، از میان 144 اقلیت موجود در میانمار 135 اقلیت حق شهروندی دریافت کردند و نُه دسته از اقوام اقلیت از حق شهروندی محروم شدند که بزرگ‌ترین این اقلیت‌ها، مسلمانان روهینگا بودند.

از سال 2011 تاکنون دولتی به اصطلاح مدافع حقوق بشر به رهبری خانم آنگ‌سان سوچی در میانمار به قدرت رسیده اما این موضوع نیز مانع از تداوم جنایت علیه مسلمانان نشده است. بحران و تنش در مناطق مرزی میانمار و بنگلادش در دو ماه اخیر به شکل بی‌سابقه‌ای افزایش یافت و اخبار عملیات قتل‌عام ارتش میانمار علیه مسلمانان روهینگا با تاخیر و باوجود همه بایکوت‌های خبری از سوی غرب، تبدیل به یکی از چند خبر اصلی رسانه‌های منطقه و جهان شد.

دولت میانمار در راستای سیاست سرکوب اقلیت مسلمانان، کوچ اجباری را به مسلمانان روهینگایی منطقه آراکان تحمیل کرده، آنان را بیگانه و بنگالی نامیده و با اعمال فشارهای بی‌رحمانه که گاهی منجر به قتل‌عام مسلمانان می‌شد، اقدام به اخراج آنان کرده است.

عمران آراکانی، فعال حقوقی میانمار در گفت‌وگو با خبرنگار آنا درباره فاجعه‌ای که در میانمار در حال رخ دادن است، گفت: «حکومت میانمار قصد دارد مسلمانان روهینگا را از اقلیم اراکان، واقع در غرب این کشور اخراج و آنجا را تبدیل به یک شهرک بودایی کند. آنگ‌سان سوچی قصد پاکسازی نژادی و اخراج روهینگایی‌ها را دارد تا بودایی‌های بنگلادش، سریلانکا و تایلند بتوانند در این شهر اقامت داشته باشند، حکومت میانمار اصلا خواهان برقراری ثبات در این کشور نیست.»

وی افزود: «ما هر سال یا هر دو سال یک‌بار شاهد شعله‌ور شدن آتش فتنه از سوی حکومت میانمار هستیم و آن‌ها می‌خواهند عرصه را بر ساکنان آراکان تنگ و از این موضوع در راستای منافع خود بهره‌برداری کنند. حتی بعد از اینکه میانمار ادعا کرد دستخوش تحولات دموکراتیک شده است، آزار و شکنجه مسلمانان روهینگا ادامه یافت و اوضاع برای آنان هیچ تغییری نکرد، به‌ویژه پس از انتخابات نوامبر 2010 (آبان 1389). از آن پس بود که باوجود ادعای حکومت میانمار درباره تغییر حکومت این کشور از نظامی به دموکراتیک، روند اخراج مسلمانان ساکن آراکان سرعت گرفت. انتخابات چیزی را تغییر نداد بلکه تهدیدات نظامی افزایش یافت.»

عمران آراکانی که مدتی است در مالزی حضور دارد و می‌خواهد در این سفر خارجی افکار عمومی را نسبت به اوضاع مسلمانان روهینگا آگاه کند، درباره اینکه چاره کار مسلمانان روهینگایی چیست؟ تصریح کرد: «مسلمانان روهینگا چاره‌ای جز این ندارند که به دو روش حقوق خود را استیفا کنند؛ نخست، اینکه آراکان تبدیل به یک دولت اسلامی مستقل شود. دوم، اینکه انتخابات مستقل و آزاد با نظارت سازمان ملل متحد در آراکان برگزار شود. در غیر این صورت، با ادامه وضع موجود و سکوت کشورهای عربی و نهادهای بین‌المللی، شاهد انقراض نسل مسلمانان روهینگایی در آراکان خواهیم بود.

به گزارش آنا، سکوت نهادهای بین‌المللی زمینه‌ای شد تا از او درباره کنفرانس سازمان همکاری‌های اسلامی که در آستانه، پایتخت قزاقستان در حال برگزاری‌ است بپرسیم. آراکانی در پاسخ به این سوال که چرا سازمان همکاری‌های اسلامی حتی در حاشیه نشست‌هایش به موضوع قتل‌عام مسلمانان در میانمار نپرداخته است، گفت: «این موضوع جای تاسف دارد. باید دلیل این موضوع را در این نکته دانست که کشورهای عربی و حتی غربی منافع اقتصادی خود را در سرمایه‌گذاری بر روی موضوع اقلیت روهینگای ساکن در آراکان نمی‌بینند و هرگاه از منظر اقتصادی (و مادی) به تحولات جاری در میانمار نگاه بیندازیم تنها یک خرابه می‌بینیم، نه بهشتی برای سرمایه‌گذاری اعراب و سران اروپایی.»

وی افزود: «از سال 2012 برخی رسانه‌های غربی بر روی موضوع اوضاع مسلمانان روهینگا در میانمار زوم کرده‌اند ولی این منطقه برای کشورهای بزرگ نفعی ندارد.»

آراکانی که نایب رئیس یک سازمان حقوقی محلی در آراکان میانمار است، درباره اینکه چرا اخبار درباره تعداد قربانیان فاجعه در این کشور متناقض است، گفت: «این موضوع به دو دلیل عمده بازمی‌گردد؛ نخست، اینکه حوادثی بسیار فجیع در حال رخ دادن است و هیچ موسسه رسانه‌ای و دیگر موسسات فعال در منطقه توان ورود به حوادث را ندارند و در عمل هیچ ارتباط کاملی با حوادث خونبار در عرصه میدانی وجود ندارد. دوم، اینکه نهادهای بزرگ بین‌المللی همچون سازمان ملل متحد و سازمان عفو بین‌الملل ترجیح می‌دهند وارد آراکان نشوند و طبعا نمی‌توانند آمار دقیقی را از فاجعه‌ای که در حال رخ دادن است ارائه کنند. در این حالت، رسانه‌ها به تصاویر ماهواره‌ای از روستاها و مناطق در آتش سوخته روی می‌آورند.

وی در ادامه به بعد دیگری از فاجعه در میانمار پرداخت و در پاسخ به این سوال که چرا خود مسلمانان روهینگا یا رسانه‌های وابسته به آن‌ها اخبار قتل‌عام را پوشش نمی‌دهند، تصریح کرد: «روهینگایی‌ها به زبان‌های بین‌المللی مسلط نیستند و طبعا پایگاه‌های اینترنتی و خبری که دارای زبان‌هایی غیر از زبان محلی باشد، در اختیار ندارند تا بتوانند تصاویر و اخبار خود را به زبان مردم مختلف جهان مخابره و ثبت کنند. اگر هم اندک خبرنگاری در این سطح وجود داشته باشد، نمی‌تواند حرف خود را به گوش رسانه‌های معتبر جهان برساند.»

آراکانی با انتقاد از سکوت مجامع بین‌المللی نسبت به قتل‌عام مسلمانان روهینگا، گفت: «هربار که مجامع جهانی به‌دلیل افزایش خشونت‌ها علیه مسلمانان روهینگا به حکومت میانمار فشار می‌آورند، کمیته تحقیقی تشکیل می‌شود و جدول کاری‌ با بازه‌های زمانی طولانی مدت تنظیم می‌کنند تا اینکه موضوع با گذشت زمان به باد فراموشی سپرده شود.»

این فعال حقوقی میانمار در پایان گفت: «میانمار قبله بودایی‌های جهان است و نخستین اقدامی که حکومت میانمار انجام می‌دهد این است که آراکان را تبدیل به محلی برای اقامت بودایی‌ها کند. در این راستا کتب اسلامی در مدارس تدریس نمی‌شوند، انجام شعائر دینی ممنوع است، علمای دینی و متفکران اسلامی بازداشت می‌شوند و کتاب‌های دینی و مساجد تاریخی در آتش می‌سوزند.»

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری دانشگاه آزاد اسلامی، تاریخ انتشار 19 شهریور 96، کدمطلب:273281، www.ana.ir