شعار سال: درپاسخ به افرادی که با اعتقادات مردم بازی میکنند پاسخ محکمی را سایت ایکس شبهه بیان کرده است:هر که، به هر موضوعی، نقد سالمی داشت [اگر چه صحیح و وارد نباشد]، می‌توانید توجه کنید و پاسخ دهید؛ اما مسخره کردن که از عناد و لجاج و عقده برمی‌ خیزد، توجه و پاسخ نمی‌خواهد؛ به ویژه در حوزه‌ی دین عزیز اسلام.

همان‌گونه که در متن سؤال مرقوم نمود‌اید، روایت نقل شده [که باید صحت آن مورد بررسی قرار گیرد] و ترجمه‌ی آن به شرح زیر می‌باشد:

«إِذَا عَمَّتِ الْبُلْدَانَ الْفِتَنُ فَعَلَیْکُمْ بِقُمَّ وَ حَوَالَیْهَا وَ نَوَاحِیهَا فَإِنَّ الْبَلَاءَ مَدْفُوعٌ عَنْهَا»

ترجمه: وقتی فتنه همه بلاد را در برگیرد، بر شما باد که به قم و اطرافش پناه برید که بلاء از آن به دور است.

• -اولین نکته‌ای که در این موارد در فضای مجازی به چشم می‌خورد، مطالعات طولانی و عمیق مخالفان اسلام می‌باشد – که البته بیانگر یک کار تشکیلاتی است، نه مطالعات فردی! گاه برای القای یک شبهه و یا مستمسکی برای رد کردن یا حتی مسخره نمودن، یک آیه یا حدیثی را با تکیه بر یک کلمه‌ی از آن، چنان مطرح می‌کنند که حتی آنان که با علوم قرآنی آشنایی دارند، اذعان می‌کنند که ما خودمان صدبار این آیه و تفاسیرش را خوانده‌ایم، اما هیچ‌گاه به ذهن‌مان خطور نکرد که می‌توان با یک چرخش ظریف، چنین شبهه‌ای را ایجاد و القا نمود!
• -نکته‌ی دوم این است که این گروه، هیچ گاه به دنبال متن صحیح و پیام آن نمی‌روند و در استناد به روایات جهت منکوب و مسخره کردن نیز معمولاً به سراغ روایاتی می‌روند که به لحاظ “علم حدیث”، سند محکمی ندارند!

مگر هر حدیثی را که اولش “قال الصادق علیه السلام” بیاید و در آخرش سند زده باشد که “بحارالانوار، ج…» می‌توان پذیرفت که یقیناً سخن معصوم می‌باشد؟! پس “علم حدیث” برای چیست؟!

“علم حدیث”، ابتدا متن حدیث را به وحی و عقل ارجاع می‌دهد و اگر منافاتی نداشت، به سراغ ناقلین آن می‌رود؛ اگر تک به تک نقل کنندگان تا شخص معصوم مشخص باشند و همگی نیز موثق و سالم باشند، می‌شود آن را در زمره‌ی احادیث معتبر آورد و سپس تحقیق کرد که آیا متواتر است یا خبر واحد و یا ….؟!

• -روایت فوق، اگر چه در بحار الانوار درج شده، اما همه می‌دانند که علامه مجلسی رحمه الله علیه، در آن فرصتی که پس از چند قرن اختناق به دست آورده بود، ابتدا سعی نمود تا هر چه از اهل عصمت علیهم السلام نقل شده و می‌شود را جمع‌آوری نماید و نامش را “بحارالانوار” گذاشت، تا در فرصت‌های مناسب بعدی، توسط خودش و سایر اهل علم، این روایات از هم تفکیک شوند، و صحت و سقم هر کدام مشخص گردد، اعتبارش به لحاظ حدیثی مورد مطالعه قرار گیرد و … .

این روایت در مورد قم، به لحاظ حدیثی، جزو احادیث “مرسل” شمرده می‌شود و مرسل به حدیث یا روایتی گفته می‌شود که نقل کننده از تابعین باشد، اما خودش آن را از معصوم نشنیده باشد و در ضمن واسطه‌های نقلش نیز معلوم نباشند. اگر حدیث و روایتی نقل شود که سند آن مخدوش باشد و یا تمامی یا تعدادی از راویان آن تا کسی که خودش آن را از شخص معصوم علیه السلام شنیده، حذف شده باشند، به آن “حدیث مرسل” می‌گویند.

علامه مجلسی (ره)، این روایت را به نقل از کتاب “تاریخ قم” آورده است و نه در آن کتاب سند موثقی داشته و نه خود علامه سندی آورده و تأیید کرده که این روایت محکم و معتبر می‌باشد. و جالب آن که بدانیم، کتاب “تاریخ قم”، به فارسی نوشته شده و سپس علامه یا دیگران، ترجمه‌ی عربی آن را نوشته‌اند. پس جمله‌ی فوق، عین حدیث یا روایت نمی‌باشد.

قم:

در این که شهر قم، به واسطه‌ی حرم شریف حضرت معصومه علیهاالسلام، و بالتبع جمع شدن علما، فقها، مؤمنان در اطراف حرم ایشان و سپس تأسیس حوزه‌ی علمیه‌ای قدرتمند (به غیر از آن چه از دیرباز در قم وجود داشته)، توسط مرحوم آیت الله العظمی حائری یزدی رحمه الله علیه و دعوت از علما و فقهای ایرانی و مقیم نجف، برای تدریس در این حوزه و …؛ از امتیازات و ویژگی‌های بسیاری برخوردار شده است و البته روایات بسیار محکمی نیز درباره‌ی آن وجود دارد، تردیدی نیست؛ اما مقصود هیچ یک از روایات، مرزهای جغرافیایی شهری به نام “قم” نبوده است، بلکه به حرم ایشان و برکات آن و اطراف آن اشاره نموده‌اند.

در همین کربلایی که حرم سیدالشهداء، امام حسین و سایر شهدای کربلا علیهم السلام در آن می‌باشد، کفار و خائنین بسیاری نیز در همان روز عاشورا و دوران‌های بعدی کشته شده‌اند! پس برکتش، تا جایی که خاکش نیز شفا باشد، به خاطر بزرگان است، نه به خاطر ویژگی مرزهای جغرافیایی آن.

فتنه و بلا:

آیا به غیر از آن چه در تاریخ گذشته برای قم رخ داده است، آن جنایاتی که رضا پهلوی [پادشاه بی‌دین، ضد دین و دست نشانده‌ی انگلیس] در قم انجام داد، “فتنه و بلا” نبوده است؟!

آیا جنایات پسر او “محمدرضا” در قم، به گلوله بستن طلاب در مدرسه فیضیه و کشتن مردمان بسیار در کوچه و خیابان، و بازداشت و شکنجه‌ی علمای قم، “فتنه و بلا” نبوده است؟!

آیا در قم، زلزله و سیل نیامده است؟ هیچ نوع بیماری واگیردار به قم وارد نشده است و هیچ کدام از این وقایع، تلفات و خسارات به بار نیاورده‌اند؟!

بنابراین، شهر قم نیز مانند سایر شهرهای ایران و جهان، یک شهر است با انبوهی از جمعیت [ و البته کثرتی از مسافر] که ممکن است در ادوار گوناگون، دچار بلایای طبیعی، جرم و جنایت فاسقان، و نیز هجوم انواع میکروب‌ها و ویروس‌ها قرار گیرد. کافیست که چند نفر در میان این همه زائر، بهداشت را رعایت نکنند تا تمام شهر مبتلا گردد.

*** – بنابراین، آن فتنه‌ها و بلاها که در قرآن کریم یا احادیث به آنها تذکر داده می‌شود، نحله‌های فکری منحرف، فتنه‌های گمراه کننده، جریانات و جوّهای فاسد کننده‌ی دین و ایمان مردمان می‌باشد، نه ویروس‌ها یا بیماری‌های چون آنفولانزا یا کرونا.

بدیهی است که هر کس در این فتنه‌ها، به قرآن مجید، اهل عصمت علیهم السلام، علمای راستین، فقها و افراد مؤمن، متقی، اهل علم، اهل بصیرت و عمل رجوع کند، واکسینه می‌شود، در امن و امان قرار می‌گیرد و حتی اگر مبتلا شده باشد نیز معالجه شده و بهبود می‌یابد؛ البته به شرط آن که به نسخه عمل نماید؛ وگرنه قرآن کریم و شفا بخش در اختیار همگان است، اما حتی بسیاری از مسلمانان، آن را “مهجور” قرار داده و آن را نخوانده، علومش را فرانگرفته و به دستورها و رهنمودهای حکیمانه‌اش عمل نمی‌نمایند!

قرآن شفا بخش:

قرآن کریم، خودش شفا بخش است، چنان که خودش “حکیم” است «یس، وَالْقُرْآنِ الْحَکِیمِ»، چون کلام حکیمی است که هر چه فرموده از علم و حکمت او و برای رشد و کمال انسان و جامعه می‌باشد که مستلزم شفا و بهبودی امراض فکری و قلبی آنان می‌باشد.

اما، همین قرآن حکیم، نه تنها همگان را شفا نمی‌بخشد، بلکه سبب شدت مرض و خسران بیشتر برای یک عده‌ی دیگر [ظالمان] نیز می‌گردد:

«وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَهٌ لِلْمُؤْمِنِینَ وَلَا یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلَّا خَسَارًا» (الإسراء، ۸۲)

ترجمه: و ما از قرآن آنچه را براى مؤمنان مایه‌ی درمان و رحمت است، نازل مى‌کنیم و ستمکاران را جز خسارت نمى‌افزاید.

این ستمکاران، هر چه بیشتر قرآن و حدیث بخوانند، گمراه‌تر می‌شوند و هر چه بیشتر با قرآن و حدیث به ستیزه برخیزند، هلاک‌تر می‌گردند.

نکته:

دقت نماییم که تمامی نعمات الهی، از همین ویژگی برخوردار هستند، یعنی سبب رشد و صعود یک عده و سقوط هلاکت یک عده‌ی دیگر می‌شوند. مانند انبیای الهی علیهم السلام، که ضمن هدایت عده‌ای بسیار، مسبب سقوط نمرودها، فرعون‌ها، قاورن‌ها و سفیانی‌ها گردیده‌اند و می‌گردند. دو رکعت نماز، یا انسان را به معراج می‌برد و یا به اسفل السافلین و قعر جهنم می‌کشاند. مانند نماز منافق و ریاکار!

نجف، کربلا، مشهد، قم، حرم، علما، آیات، روایات … و تمامی جریان‌های اسلامی و تمامی مسلمانان حقیقی نیز همین‌طورند؛ پس ظالمان، منافقان، کافران، معاندان و آنان که «فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ» می‌باشند را گمراه‌تر می‌سازند؛ چرا که به عناد، لجاج و مقابله با “حق” بر می‌خیزند.

سایت شعار سال،  با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته  از سایت خبری شفقنا، تاریخ انتشار 17 اسفند    98، کد خبر:   901655، www..shafaqna.com