شعار سال: روزگاری سیل های ویرانگر را بسیار تجربه نمود، خشکسالی های متمادی و زیانبار را، بلایای طبیعی بی شمار را، زخم های کاری و کشنده را و نیز امراض سخت و مشقت بار را از هر سو اما هیچ گاه خم به ابرو نیاورد، مدارا کرد، با طمانینه و خویشتن مدارانه از نو خویش را ساخت، تیمار نمود و احیا و دوباره سرپا ایستاد با صلابت چون کوه تفتان، استوار همچون نخل های راست قامت و پر امید مانند شهر سوخته که حتی پس از سوختن و خاکستر شدن از پای نیفتاد و نفس، ساخت خود را.  سیستان و بلوچستان روزی و روزگار به انبار غله ایران شهره بود و مرغوب ترین محصولات از جمله پنبه، خرما و مرکبات را در اراضی موجود کشاورزی و باغات پر ثمر و با کیفیت خویش کشت کرد و رشد داد و نمو در دل همین آب و خاک زرخیز. در گذشته محصولات کشاورزی و دامداری و صنایع دستی این سامان نیز نه تنها به داخل بلکه در خارج از مرزها و کشورهای همسایه نیز صادر شده که با همت آهنین همین بلوچان و عزم راسخ همین سیستانیان این استان یکی از مراکز مولد محور مهم بوده و تولیدات محلی آن تاثیرگذار بر اقتصاد ملی. یادمان نرفته است که تا دیروز و در دهه ۵۰  و ۶۰ هنر دستان زنان زمانه این استان در بزرگ ترین رخدادهای جهانی روشنابخش چشمان هنردوستان شد و علاقه مندان و دوستداران به فرهنگ و هنر غنی و کهن ایران و ایرانی. اما حال چه؟! زمانه دگر عوض شده و روزگار دستخوش دگرگونی و روحیات نیز متناسب با آن در تغییر و تلاطم؛ راه را گم کرده ایم گویا همه ما از این یکی که مردم باشد، گرفته تا آن دیگری که مسوول و مدیر و مدبر بالا و پایین دستی می خوانیم آن را و در این میان یکی شان از قضا من نگارنده نیز باشم بی تعارف عرض می کنم والله.  یا حتی آنکه وسع و توانی دارد و دستی گشاده بر کار خیر برای کمک به همنوع خویش او نیز سرگردان و بی هدف و حاصل چون همه ما دایره وار چرخی می زند بر دور خود حتی نمی داند مقصدش کجا می تواند باشد و مرادش از کار خیر، خیر است یا که نه بدون اینکه خود بداند شری را مروجی می شود که آن سرش ناپیدا خواهد بود! بله صحبت از دردی است سرطان گونه همرنگ زمانه خویش که این روزها مثل خوره به جان مردم و فرهنگ غنی بلوچان و سیستانیان افتاده و کس را یارای مقابله با آن نیست گویی، دردی نوظهور به نام ترویج فرهنگ فقرپروری و تن پروری! می دانید درد کجاست؟ و چگونه رنج این سرطان فقرپروری و تن پرورانه مضاعف می گردد و غیرقابل تحمل و عذاب آور و جانکاه؛ آنجا که به قول ما بلوچان خواهیم دید «انگشت را خود در چشم خویش می نماییم فرو» و اینگونه است عده ای از هموطنان ناآگاه به فرهنگ، مرام، روحیات و خلق و خوی مردم سیستان و بلوچستان با سفر به این استان و مشاهده نحوه زیست و سطح رفاه مردمان آن بلافاصله در قامت منجی به ظن خویش ظاهر می شوند و ژستی خیرخواهانه می گیرند و با «شوآف» و نمایش برای کاهش درد و رنج ایشان آستین بالا می زنند اما چگونه و به قیمت چه؟! طی سال های اخیر که سیستان و بلوچستان مقصد پر هیجان و شگفتی ساز و جذاب برای هموطنان از سراسر کشور گشته همزمان با بالا رفتن شمار این مسافرت ها کشیدن دست ترحم بر سر کودکان و نیز توزیع کنسرو، پتو، کفش، کیف، ساندیس و غیره و غیره در بین نیازمندان رشدی نگران کننده یافته تا جایی که بیم آن می رود با تداوم این وضعیت، فرهنگ مردمان این پهنه دستخوش آسیب شود و استحاله.

در همین اثنی عده ای از «ما» و «من» فعال اجتماعی و مسوول و مدیر و مدبر نیز از فرصت پیش آمده به خوبی بهره جسته و با افراد به ظاهر خیرخواه هم پیاله گشته با نیت دیده شدن و یا ثبت و ضبط این اقدامات شق در عملکرد اداری خویش و گزارش آن با فخر و سربلند به مقامات مافوق! پیش تر چندر غاز یارانه ماهیانه عده ای بسیار را تن پرور کرده بود و بیکار و کاهل و همین مستمری بی ارزش شد بلای جان تولید محلی و کشاورزی و دامداری و صنایع دستی روستاییان و عشایر اما اکنون یک پدیده نوظهور دیگر به نام خیرین گداپرور مردم را سوق داده به ورطه کشنده گداپروری و تکدی گری و نیازمندی؛ الله اکبر! 

اخیرا افراد یا گروه ها تا که از راه می رسند به ظن خویش قامتی منجی گونه و خیرخواهانه می گیرند برای مردم این استان و با توزیع اقلام غذایی کم ارزش و نشاندن نیازمندان جلوی دوربین و گرفتن فیلم و عکس و تهیه مستندات لازم و انتشار در شبکه های اجتماعی ضمن اینکه اقدام به تحقیر افراد نیازمند می کنند و در تشدید، عادی سازی و نهادینه کردن فرهنگ فقرپروری و تن پروری از هیچ کوششی دریغ نمی نمایند برای خویش از این قبل قبایی می دوزند و جوالی و اسم و رسم تازه ای به نام نیکوکار و خیر! یادمان باشد تا چند سال پیش همین مردم به رغم چشیدن طعم تلخ خشکسالی های طولانی مدت، سیل و انواع دردها و رنج ها و امراض اما هرگز از پای ننشستند و هر بار برخاستند و با کار و تلاش و عزت نفس بالا استوار ماندند بدون اینکه خم به ابرو بیاورند، خود را از نو ساختند ولی هرگز دست نیاز به سوی کسی دراز نکردند اینگونه!

با چه قیمتی عده ای برای اینکه در شبکه های اجتماعی به نام و نان و نوایی برسند با «شوآف» و نشاندن نیازمندان پای دوربین های تحقیر حتی از فرهنگ «آپ» یا همان آب خوردن مردم نیز نمی گذرند و همین را مستسمکی قرار می دهند برای ساختن چهره ای خیرخواهانه و منشی نیکو گونه و قدسی از خویش و زمینه ای برای تخریب چهره و شخصیت و فرهنگ این مردم مظلوم و نازنین؛ واقعا این رسم خیرخواهی و نیکوکاری نیست هموطن! عزت زیاد.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه اعتماد، تاریخ انتشار ۲۸ مهر ۹۹، کد خبر: -، magiran.com