خانم زینب بهرامی از حجم اندکی، اما مفید پایان نامه‌های دانشگاه‌های ژاپن می‌گوید و از دادن حدود ۱۰ مدرک و گواهی فارغ التحصیلی برای کم نیازی به ارتباط اداری مجدد با دانشگاه و اجباری نبودن ارایه مقاله صحبت می‌کند. ضمن تشکر از بیانات ایشان باید گفت که پایان هشت صفحه‌ای را شاید نتوان پایان نامه نامید، همانگونه که پایان نامه‌های کیلویی ما را نمی‌توان پایان نامه دانست. مهم در پایان نامه‌های آن‌ها سه چیز است که در پایان نامه‌های ما نیست. موضوع و عنوان مبتنی بر نیازی واقعی، دقت در اصالت متن و محتوا و ممانعت از تقلب با انواع روش‌ها و در نهایت، کاربریابی بعد از اجرا. نظام بروکراتیک دانشگاه‌های آن‌ها با کمترین اقدام به روز شده اند و نظام بروکراتیک دانشگاه‌های ما فاقد یک سامانه دو ریالی و چلغوز برای اثبات اصالت و تائید مدرک، ارایه ریز نمرات و اخذ گواهی اتمام و ارایه نسخه کپی از اصل مدرک تحصیلی است. ارایه مقاله برای دفاع در آنجا اجباری نیست، اما در کشور ما اجباری است. چون علم سنجی و پیشرفت علمی و فناوری کشور ایران بر اساس همین مقالات عموما آبکی محاسبه می‌شود. تنبل بازی اعضای هیات علمی دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی با حقوق‌های چند ده میلیونی را دانشجوی بدبخت بشکلی زورکی و ارایه مقالات عموما آبکی می‌دهد. آقای زلفی گل، این‌ها را می‌دانند؟ اصلا وزارت عتف، سامانه رصد روزانه اخبار رسانه‌ای دارد؟ بعید می‌دانیم که این تنبل خانه، متمایل به این گونه حرکت زدن‌ها باشد. آقای زلفی گل را در مقام وزیر، دعوت به مناظره می‌کنیم.