شعارسال : هر چقدر شهرها بزرگ می شوند به همان اندازه نیز مشکلات شهری زیاد می شود، بنابر این برای هر پروژه ای که در شهر اجرا می شود باید کار کارشناسی انجام گیرد تا باعث خسارات مالی و جانی نشود و طرح اجرا شده را زیر سوال نبرد. از این نمونه اجرای طرحهای انجام شده در شهرها بسیار فراوان داریم که برای پرداختن به هرکدام از آنها وقت و زمان بسیار زیادی نیاز است.

از جمله طرحهای اجرایی در شهرهای بزرگ، اجرای پل های روگذر در مسیر های پر ترافیک جهت استفاده عابران پیاده است که باید به مسئولین شهرها و در راس آن به شهرداران دست مریزادگفت و واقعا این گونه تلاشها جای تقدیر و تشکر دارد، اما از آنجا که بررسی نقاط قوت و ضعف این پروژه ها می تواند به کیفیت آنها کمک نماید و از بی ثمر بودن آن بکاهد، لذا بر حسب وظیفه به نکاتی اشاره می نمایم.

اینکه این طرح چقدر مفید است و در کاستن تصادفات و صدمات جانی بسیارموثر است جای هیچ تردیدی

نیست وبه دلیل آنکه اگر به نقاط قوت این طرح بپرازیم بحث طولانی خواد بود بنابر این در مورد نقاط ضعف

آن بحث می نمایم :با توجه به شرایط و دشواری عبور از این پلها، می توان چنین عنوان نمود که این پلها تنها برای قشر محدودی از افراد جامعه مفید خواهد بود و آن هم قشر جوان و شاداب است که البته این قشر از جامعه نیز به خاطر طراوت و شادابی و دارا بودن نیروی جوانی، در صورت نیاز به عبور از عرض خیابان به راحتی از زیر پل عبور می کنند (هر چند باید از افرادی که در هر شرایطی عبور از پل را ترجیح می دهند تقدیر و تشکر نمود ) اما درصد بالای افراد جامعه متشکل از افراد سالخورده، معلولان، جانبازان، مادرانی که فرزندان خود را بوسیله کالسکه جابجا می کنند، بیمارانی که بالا و پایین رفتن از پله برایشان بسیار مضر است و دیگر افرادی که به هر دلیل عبور از عرض خیابان با استفاده از پل ها برایشان ممکن نیست، استفاده از این پلها عملا غیر ممکن خواهد بود.

تازه این اول ماجرااست و مشکل از آنجا آغاز می شود که مسئولین شهرداری بعد از نصب این پلها و بعضا چندین ماه قبل از راه اندازی و تنها بعد از نصب ستونهای آن، اقدام به مسدود کردن مابین خیابان با نرده هایی با ارتفاع بالا می نمایند که اگر فردی قبلا با رعایت احتیاط می توانست عرض خیابان را طی نماید دیگر محلی برای عبور پیدا نخواهد کرد که در بعضی از این خیابانها اگر فردی بخواهد عرض خیابانی را عبور نماید و بنا به دلایلی توان عبور از پل را نداشته باشد ناگزیر خواهد بود تا یک مسیر 300 الی 400 متری را بپیماید تا به انتهای نرده های حائل برسد و دوباره از عرض خیابان عبور نماید و همان مسائل ایمنی را رعایت نماید با کمی دقت می توان به این نتیجه رسید که نصب پل عابر پیاده عملا هیچ مشکلی را برای این افراد حل نکرد که هیچ، بلکه باری بردوش آنان اضافه کرد چراکه همین مسیر اندک 300 الی 400 متری برای افراد ذکر شده بسیار طولانی خواهد بود.

برای رفع این ایراد میتوان از تکنولوژی های جدید استفاده نمود و همانگونه که در بعضی از این پلها از پله های برقی استفاده می شود می توان تمامی این پلها را بصورت برقی راه اندازی نمود هر چند خود این پل هایی که دارای پله های برقی هستند مشکلاتی برای افراد ویلچری و یا مادرانی که با کالسکه کودکان خود را جابجا می کنند، همچنین برای افرادی که از واکر استفاده می کنند فراهم خواهد کرد، برای برطرف کردن این مشکل نیز می توان از شیب برقی استفاده نمودتا برای همگان قابل استفاده گردد و تمامی افراد جامعه اعم از جوانان و سالخوردگان، افراد ویلچر دار و هر کس با هر نوع مشکلی بتوانند از این پلها استفاده نمایند و با نصب شیب های برقی بر ای پلهای عابر پیاده میزان استفاده از آن افزایش یافته و خود به خود فرهنگ سازی خواهد شد و بعد از گذشت اندک زمانی، دیگر شاهد عبور افراد از عرض خیابان نخواهیم بود و یا به حد اقل ممکن خواهد رسید.

البته به هزینه های بالای نصب و راه اندازی و نگهداری اینگونه پلها واقف هستیم، اما جهت رفاه عموم و جلوگیری از صدمات جانی و مالی و خسارات اینچنینی این هزینه ها آنقدر هم بالا نخواهد بود.

برای جبران هزینه های اجرا و نگهداری این پلها نیز می توان از طرق مختلف در آمد زایی کرد از جمله استفاده از زیر پله های شیبهای برقی به عنوان مغازه های تجاری و نیز فروش تابلوهای تبلیغاتی بالای پل ها و حتی ایجاد دکه های کوچه در روی پلها و در مسیر عبور عابران، می توان علاوه بر تامین هزینه های جاری این پلها، باعث ایجاد اشتغال نیز شد.

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از پایگاه اطلاع رسانی آناج ، تاریخ انتشار دوشنبه 15 تیر 1394 ، کد مطلب : 13312 : www.anaj.ir