- چرایی وجود حاشیه ها در تشریفات دیدار مقامات ایرانی با مقامات روسی + توضیحات
- بستن تنگه هرمز به همین آسانی ها هم نیست برادر حسین
- برگزاری نشست دورهای شورای امنیت درباره قطعنامه ۲۲۳۱ و برجام ۲۸ آذر
- هشدار چین:ناتو از مرزهای جغرافیایی و حدود اختیارات خود تجاوز نکند
- پارلمان اروپا ارتباط مستقیم خود را با جمهوری اسلامی ایران «تا اطلاع ثانوی» قطع کرد
- نماینده مجلس: وزیر کشور و فرماندهی انتظامی، باید پاسخگوی رفتار لباس‌شخصی‌ها باشند
- تصویب سومین قطعنامه ضد ایرانی توسط شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی علیه ایران
- محمودوند و زیر سوال بردن ۲۲۷ نماینده امضا کننده بیانیه محارب خواندن معترضان+ قطع میکروفن
- هشدار فیاض به احتمال افزایش خودکشی و ضرورت ترویج فراگیر هنر
- جای رئیسی بودم تجدید نظر ویژه می کردم
- آشنایی با کتاب شبکه های خشم و امید + فایل خلاصه
پنجشنبه ۰۶ ارديبهشت ۱۴۰۳ - 2024 April 25 
شعار سال: غلامرضا ظریفیان در تحلیل برخورد امنیتی با اعتراضات دانشجویان می‌گوید: برخورد‌های امنیتی و حضور نیروهای لباس شخصی در برخورد با دانشجویان آتش زیر خاکستر را شعله‌ور می‌کند و باعث می‌شود شعله‌هایش در حادثه‌های دیگر فعال‌تر می‌شود.
غلامرضا ظریفیان معاون وزیر علوم در دولت خاتمی با اشاره اعتراضات در دانشگاه‌های مختلف و حضور لباس‌شخصی‌ها در دانشگاه می‌گوید: این تجربه‌ها را حداقل در ۲۰ سال گذشته در فضایی دانشجویی دیدم و بسته به اتفاقاتی که در کشور رخ می‌داد، دانشجویان اعلام موضع می‌کردند و واکنش نشان می‌دادند. تجربه شخصی ما این بود که هر زمان با دانشگاه همراهی، همزبانی و مدارا کردیم، نتیجه خوبی داشت و دانشگاه نیز صدای خودش را رساند، هشدار و پیامش را داد. هرگاه که با برخورد امنیتی کردیم و به جای اینکه موضوع را اجتماعی، سیاسی یا بحران ناکارآمدی ببینیم یا سعی کردیم از بیرون با آن‌ها برخورد کنیم، مانند اتفاق تلخی که در دانشگاه شریف رخ داد، فضای دانشگاه را از فضای اعتراضی به فضای خشم تبدیل کردیم.
او می‌گوید: نمی‌دانم چه زمانی قرار است از تجربه غنی‌ای که داریم در این رابطه استفاده کنیم؛ تجربه‌ای که در دوره‌های مختلف و با شرایط متفاوت آن را آزمودیم. دانشگاه فضای جوان و مطالبه‌گری دارد و بر اثر یک آسیب یا یک ترومایی که در کشور رخ داده است، در حال ابراز وجود و نظر است. طبیعی است بخشی از آن متناسب با فضای نسلی که وجود دارد، با هیجان ترکیب شود، که باز هم باید صدای آنان را شنید و با آن‌ها مدارا و همزبانی کرد. زمانی که دانشجو اقناع نشود و برخورد امنیتی هم صورت بگیرد، این تصور پیش می‌آید که مسئله را جمع کردیم، ولی اصل موضوع حل نشده است.
ظریفیان به حضور نیروهای امنیتی و لباس شخصی‌ها در دانشگاه‌ها و برخورد با دانشجویان اشاره می‌کند و می‌گوید این شیوه، شیوه آزموده شده و بسیار غلطی است و نتیجه آن باعث انزوای دانشجویان و آن‌ها را برای مهاجرت اقناع می‌کند لذا باید بگویم شرایط به گونه‌ای است که کنیه و نفرت را تقویت می‌کند. حضور نیروهای لباس شخصی و امنیتی کاملا غیرقانونی است و هیچ مجوزی برای حضور آن‌ها در دانشگاه وجود ندارد. واقعه ۱۸ تیر که رخ داد، به دلیل حضور نیروهای امنیتی در دانشگاه بود که نهاد‌های مختلف هم آن را محکوم و اعلام کردند نیروهای امنیتی نباید وارد دانشگاه می‌شدند.
او می‌گوید: شورای عالی انقلاب فرهنگی موضوعات درون دانشگاهی مانند اعتراضات و خواسته‌ها را به خود دانشگاه‌ها واگذار کرده است. اگر خطایی هم در دانشگاه صورت بگیرد، با سازوکار‌هایی کمیته انضباطی و امثال آن حل و فصل می‌شود. اگر دانشجو بیرون از دانشگاه خطایی کند، طبیعی است که با قوانین خارج دانشگاه و عرف جامعه با او برخورد می‌شود، اما درون دانشگاه به دلیل اهمیت و حساسیتی که وجود دارد، مسائل باید به آرامی و با قواعد حل شود. اتفاقاتی که در اعتراضات اخیر در دانشگاه‌ها شاهد هستیم، در سطح بین الملل ایجاد حساسیت می‌کند و به دلیل همین حساسیت‌ها، حل مسائل را به درون دانشگاه واگذار کردند.
ظریفیان با طرح این سوال که باید از مسئولان مربوطه پرسید که چه کسانی مجوز و اجازه حضور نیروهای امنیتی به دانشگاه‌ها را می‌دهند؟ گفت: برخورد‌های امنیتی چه سرخود چه غیر سرخود، به جای ایجاد آرامش، آتش را شعله‌ور می‌کند و باعث می‌شود شعله‌هایش در حادثه‌های دیگر فعال‌تر می‌شود.
او ادامه داد: نقش مسئولان و روسای دانشگاه در این شرایط بسیار مهم است. اگر آن‌ها درک درستی از دانشجو و فضای دانشگاه داشته باشند، می‌توانند دستگاه‌های دیگر را مجاب کنند که این اتفاق نباید رخ دهد یا اگر افراطی در دانشگاه رخ دهد، با اعتبارشان بتوانند جو دانشگاه را با آرامش و گفتگو حل کنند.
ظریفیان می‌گوید وقتی دانشگاه ساکت و خموش است، نظام و جامعه از کانون هشداردهنده خوب و مناسب بی‌بهره می‌ماند. بماند که این سرکوب تا چه اندازه روحیه دانشجویان را برهم می‌زند و روحیه مطالبه‌گری و پرسشگری آن‌ها را زیر سوال می‌برد. تبعات نشنیدن صدای دانشجویان و ساکت کردن آن‌ها به نظام و جامعه برمی‌گردد و همه ما متضرر خواهیم شد.
امیرخانی ادامه داده که، سال ۸۸، گفتگو واقعا یک راه‌حل بود، یعنی اگر می‌پذیرفتیم که مثلا بخشی از جامعه، دل خوشی از شخص آقای احمدی‌نژاد ندارند و در نسبت آمار رضایت از او به‌گونه‌ای هستند که از هر سه‌نفر، یک‌نفر به او رای نداده است؛ به‌نظرم باز هم گفتگو قسمتی از راه‌حل یا خود راه‌حل بود. در آن سال‌ها اگر تلویزیون به این نتیجه می‌رسید که از مخالفان خودش دعوت کند و صحبت می‌شد شرایط متفاوت می‌شد. اما در ۱۴۰۱، اول باید توجه کنیم به ۱۳ سال گذشته که خیلی چیز‌ها تغییر کرده است و نکته مهم‌تر اینکه به‌نظر من گفتگو اصلا راه‌حل نیست، حتی قسمتی از راه‌حل هم نیست. گفتگو شاید کمک کند که به راه‌حل نزدیک شویم، اما راه‌حل نیست، یعنی این‌جوری نیست که ما بیاییم گفتگو کنیم و مساله‌ای که در خیابان می‌بینیم، حل شود.