شعارسال: می‌گویند در ساختار حکمرانی جمهوری اسلامی امکان کودتای نظامی وجود ندارد؛ برای قبول یا رد این فرضیه خودم را صاحب صلاحیت نمی‌دانم اگرچه معتقدم هرجا نیروی مسلح باشد عقلا احتمال کودتا وجود دارد؛ ولو احتمال انقدر اندک باشد که به صفر میل کند، اما وجود دارد.

اما به عنوان یک دانشجوی حوزه علم سیاست گذاری عمومی بر این باورم که سیستم حکمرانی جمهوری اسلامی به دلایل اشتباهات بسیار فاحش در حکمرانی سال هاست که نه با سلاح بلکه به دلیل رسوخ اندیشه‌های منحرف و فاسد دچار کودتا‌های فراوانی شده است که آن را از پای در نیاورده، اما به شدت از آرمان‌ها و اهداف آن در تمامی حوزه‌های اقتصادی و اجتماعی دور کرده است و هزینه‌های آن دقیقا مثل یک کودتای داخلی کشتار انسان‌ها را در پی داشته است.

حوزه آب؛ سلامت غذایی و بهداشت و درمان؛ وضعیت صندوق‌های اجتماعی و کاهش ارزش پول ملی و. تا صنعت خودروسازی و آلودگی هوا را مجزا بررسی کنیم سوای از خسارت مالی وحشتناک؛ هر یک خسارت جانی بالاتر از یک جنگ داخلی ایجاد کرده اند.

اما به عنوان یک کارشناس حوزه سلامت معتقدم اگر به نتیجه بیست سال طی مسیر نقشه افق ۱۴٠۴ نگاه کنیم؛ قدر مسلم سوای از استقرار تقکرات چپ و راست و میانه؛ یا طرفداران طب ملی یا سیستم آزاد؛ به جز در برهه‌ای در دوران جنگ و تا سال‌های هفتاد و دو که نظام سلامت ما هنوز درگیر دو جا کاری یا اصطلاحا (duel practic) نشده است تفکرات مدرنی، چون تقدم پیشگیری بر درمان؛ تفذیه با شیر مادر و... قداست حرفه پزشکی؛ ارزش‌های اخلاقی خدمت در نهاد دانشگاه و. کاملا عیان بوده و بعد از آن این بخش دولتی است که روز به روز تضعیف می‌شود و اگرچه برخی از طرح‌ها مثل پزشک خانواده و نظام ارجاع مطرح می‌شود، اما چنان نظام سلامت ایران در همه ابعاد آن یعنی تامین مالی و سیستم پرداخت و حتی قانون گذاری درگیر فساد بزرگ تعارض منافع می‌شود که این غول هفت سر نه خواب خوش برای ملک گذاشت و نه ملک و نتیجه این شد که امروز در همان نقطه شروع پزشک خانواده ایستاده ایم؛ که معتقدم این انحرافات نتیجه غفلت بزرگ نظام حکمرانی ایران از فاسدترین جریان مدیریتی در سیستم سلامت ایران یعنی استقرار و استمرار و تقویت دوئل پرکتیس است.

خدا رحمت کند مرحوم طریقت منفرد را که می‌گفت از وزیر سلامت ترکیه پرسیدم که این رشد و ارتقا و سامان دهی نظام سلامت را چگونه شروع کردید که کوتاه گفت:" ریشه دوئل پرکتیس را در اوردیم "

بعضا در یک تراژدی مرگبار و خسارت بار و ویران گر و در یک کمدی چهره‌هایی را می‌بینم که ادعای بحث علمی در حوزه سیاست گذاری عمومی حوزه سلامت را دارند و تکه‌های از نظام سلامت کشور‌های دیگر را در گفتار خویش نشخوار می‌کنند و ادعای خیرخواهی برای کشور را دارند و نظام سلامت را دارند که در اولین پرسش باید از آن‌ها پرسید در کدام اندیشکده یا نظام سیاسی یا سیاست گذاری یا حکمرانی به یک فردی ولو سالم و ولو اندیشمند و ولو حاذق و با سواد که در بخش خصوصی فعالیت دارد صلاحیت اظهار نظر در مورد سیاست گذاری عمومی را می‌دهند؟!

در واقع شما این صلاحیت را بر اساس کدام ترم علمی یا اندیشه موفق دنیای سیاست گذاری به دست اوردی که شایسته سخن گغتن در مورد دست آورد‌های آن‌ها را داشته باشی؟!

قریب به ده سال از عمر حقیر به صد‌ها مصاحبه و گفتگو با افراد مختلف در سطوح مختلف حوزه سلامت گذشت اگر بخواهم در تعریف تجربه خویش از مواجه با این افراد بگویم که درسی برای خبرنگاران جوان و سیاست مداران کشور باشد باید بگویم در بهترین حالت از تنور آن‌ها آبی گرم نمی‌شود؛ و آدرس پرسیدن از ان‌ها مثل توقع خط راست کشیدن از صاحب چشم لوچی است که لحظه‌ای از منافع خویش غافل نمی‌شود. فرقی نمی‌کند که از اینان در مورد نظام بیمه‌ای بپرسی یا نظام ارجاع یا سیستم طب ملی یا آزاد یا برون سپاری یا تفکیک بخش درمان مستقیم تامین اجتماعی... این چشم لوچ و آن مغز لجوج در نهایت به چیزی جز افزودن یک ریال به دارایی خویش فکر نمی‌کند و فرقی ندارد که پای این مساله چه چیزی قربانی شود حاکم یا رعیت... فرقی ندارد؛ محیط زیست یا صنعت و یا سلامت و هرچه فکر کنید... عمرتان را پای سخنان آن‌ها هدر ندهید که آنان کودتاچیان بی سلاح، اما بسیار قهارند؛ آنان هر اندیشه نابی و هر فلسفه روشن و هر سعادت مبرهن و... را به لحن می‌کشند؛ زیرا کشتزار آن‌ها فقط با فاضلاب رونق می‌گیرد.

نویسنده: مهدی اسفندیار

پایگاه تحلیلی خبری شعار سال، برگرفته از کانال تلگرامی نه به عوام فریبی