شعار سال: آرش راهبر: کمی پیش از پرواز به سوی بلگراد، انتشار یک فایل صوتی از محمد بنا سرمربی نامدار تیم ملی کشتی فرنگی ایران در برخی رسانه‌ها نشان می‌داد که او نیز مثل بسیاری از کارشناسان و نزدیکان تیم ملی نسبت به کسب عنوان قهرمانی تیمی و افزایش تعداد مدال‌ها در قیاس با مسابقات سال گذشته قهرمانی جهان امیدوار است. در پایان مراسم اهدای مدال در فوق سنگین و جایی که دیگر مشخص شد دست ایران حتی به یک طلا هم نخواهد رسید، این رویا‌ها کاملا رنگ باخته بود.

تقریبا از همان روز نخست مسابقات جهانی مشخص شد که فرنگی‌کاران ایران مثل همیشه نیستند و حتی دیگر از توپ و تشر‌های جذاب محمد بنا و جوش و خروش رسول جزینی در کنار تشک نیز خبری نبود. این تنها شبحی از تیم ملی کشتی فرنگی ایران بود. ایران در مسابقات جهانی بلگراد تنها دو نقره بیش از اولین حضورش در این رقابت‌ها به دست آورد، اما انگیزه‌ها بسیار کمتر از آن روز‌های شورانگیز ۶۰ سال پیش بود.

در نخستین مسابقات جهانی که تیم ملی کشی فرنگی ایران در آن حضور یافت تنها علیرضا قلیچ‌خانی به مدال برنز رسید، اما بقیه کشتی‌گیران آنقدر دلاورانه کار کردند که کمیته برگزاری به تعدادی از آن‌ها مظنون شد و تست دوپینگ از آن‌ها گرفت. در یوکوهاما، هر چند درخشش فرنگی‌کاران زیر سایه غول‌های آزادکار ایران مثل آقا تختی، امامعلی حبیبی، مهدی‌زاده و آقا صنعت قرار گرفت، اما آبروی تازه‌ای برای کشتی ایران به همراه داشت.

اما در بلگراد شاید تلخ‌تر از هر شکستی، از دست رفتن جایگاه و آبروی کشتی فرنگی ایران بود که طرفدارانش را آزرد. به نظر می‌آید در بازگشت تغییراتی در انتظار تیم ملی فرنگی باشد و شاید بالاخره به تقاضای استعفای محمد بنا پاسخ مثبت داده شود. به زعم برخی از کارشناسان ترکیبی از دلایل و اتفاقات باعث شد که فرنگی‌کار‌ها چنین کارنامه ضعیفی از خود به جا بگذارند. یکی از مهم‌ترین دلایل را نه در تمرین کم که در بیش‌تمرینی و خسته کردن بیش از حد ملی‌پوشان جست‌و‌جو کرد. تمرین بیش از حد و نگه‌داشتن برخی از کشتی‌گیران در وزن کمتر از حد طبیعی آن‌ها مثل جذام، روح و جسم آن‌ها را آزرد و خسته کرد تا جایی که بیشتر کشتی‌گیران نای مبارزه را از دست داده بودند، فقط به کشتی‌های برادران گرایی و پشتام نگاه کنید!

از سوی دیگر بار مسئولیت سنگین بر دوش کشتی‌گیران که بسیاری از آن‌ها قهرمانی تیمی را می‌خواستند نیز کم به این جان‌های خسته لطمه وارد نکرد. بیش از هر کس کادر فنی تیم ملی بود که باید این حجم از ملال و بی‌انگیزگی و حتی غرور نابجا را تشخیص می‌داد و مانع از فشار توقعات بیجا می‌شد.

در عین حال به نظر اتوریته و مدیریت محمد بنا نیز نسخه موفقیت و کامیابی کشتی‌گیران نبود و حالا عده‌ای او را به یک دیکتاتور بدگمان تشبیه می‌کنند که به دست خود، شاگردانش را در این میدان سترون کرد. آیا این پایان راه بنا در کشتی فرنگی خواهد بود؟