شعار سال: احسان (فرج اله) زارعیان جهرمی در یادداشتی با عنوان «کرونا، دولت ناکارآمد و مقصرانگاری مردم» نوشت:

کرونا با همه‌گیری جهانی اش تقریبا همه دولت‌های دنیا را با چالش و بحرانی اساسی رو در رو کرده است. چالشی که دولت‌های مختلف با روش‌های مختلف بر حسب میزان درگیری با این ویروس جهانی، راه‌حل‌هایی از قرنطینه مطلق و حکومت نظامی گرفته تا کاهش ساعات کاری و تعطیلی‌های مقطعی برای کنترل آن در پیش گرفته اند. به شکلی که در کشور‌های مرفه و توانمندتر از لحاظ اقتصادی قرنطینه مطلق، و در کشور‌هایی که پایه‌های اقتصادی بنیان محکمی ندارند، محدودیت‌ها و تعطیلی‌های نیم‌بند در نظر گرفته شده است. محدودیت‌هایی که هرچه بیشتر و قوی‌تر شده اند، اثرگذاری موثرتری در جلوگیری از پیشرفت بیماری داشته اند.

آنچه چینش پازل‌های مقابله با کرونا و سیاست گزاری در این خصوص را در کشور‌های مختلف، متفاوت می‌سازد بی شک مقوله‌ی اقتصاد و معیشت است. دولت به عنوان متولی و تامین کننده مقتضیات معیشت مردم، وظیفه تامین سلامت مردم را نیز به عهده دارد. اکنون عمده‌ی دولت‌ها بر سر دوگانه‌ای گیر افتاده اند که یک سوی آن خطر سلامت شهروندان آن‌ها و سوی دیگر آن خطر ثبات و بقای خود آن‌هاست. اگر چه این دو ماجرا به هم تنیده اند و دولت و حکومت بی شهروند اساسا محلی از اعراب ندارد. پس دولت نمی‌تواند خود را از ماجرا کنار بکشد و بیماری را به حال خود رها کند.

ایران یکی از کشور‌هایی است که سیاست یک بام و چند هوا در این خصوص در پیش گرفته است. نفت ارزان، تحریم‌های گسترده و همه جانبه و درگیری‌های منطقه ای، موقعیت اقتصادی کشور را در وضعیتی قرار داده است که توان تامین نیاز‌های مردم را در صورت اعمال قرنطینه اجباری و تعطیلی همگانی از دولت گرفته و دولت به محدودیت‌هایی مثل کاهش ساعات اداری و شیفت بندی کارکنان و تعطیلی برخی صنوف بسنده کرده است. از سوی دیگر شیوع گسترده ویروس که با اقتصاد و شرایط اقتصادی بیگانه است، پیکان انتقادات را به سمت دولت برده است که چرا با اعمال محدودیت‌های همه جانبه عرصه را برای شیوع این بیماری تنگ نمی‌کند.

دولت که پاسخش به این پرسش در وضعیت بحرانی اقتصادی اش نهفته است، توپ را به زمین مردم می‌اندازد. مردمی که در تورم افسارگسیخته موجود، بی هیچ راهکار و امتیازی از سوی دولت، مجبور به خانه نشینی شده اند و در صورت حضور در جامعه برای تامین نیاز‌های ضروری و گا‌ها اولیه‌ی خود متهم به بی مبالاتی و عاملی برای شیوع بیماری می‌شوند. دولت که برای ناکارآمدی خود در مهار بیماری (که چاره‌ای جز قرنطینه ندارد) دنبال بهانه‌ای می‌گردد، همه قصور را متوجه مردم می‌کند. مقصرانگاری مردم، اما از مسئولیت دولت کم نخواهد کرد و تا پایان کرونا هرچه بر بدنه اقتصاد و سلامت مردم خدشه وارد شود، دولت متولی و پاسخگوی آن خواهد بود.

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات بر گرفته از پایگاه خبری تحلیلی انصاف ، تاریخ انتشار: 18 فروردین 1399 ، کدخبر: _ ، www.ensafnews.com