اگر علت را جویا شویم تنها به یک نکته خواهیم رسیدن و آن این است که روش سنتی تولید آسفالت با حجم خودروها و آب‌وهوای شهر سنخیتی ندارد و باید روش تولید این نوع روکش از اساس تغییر کند. روش تولید آسفالت در ایران یک روشی منسوخ‌شده است و دیگر در هیچ کشور توسعه‌یافته‌ای از این نوع آسفالت استفاده نمی‌شود. آسفالت ترکیب شن و ماسه با مواد پوششی و چسبان(قیر) و پرکننده بین شن و ماسه(فیلر)است که توسط ماشین‌آلات مخصوص و با میزان ترکیب مشخص مخلوط می‌شود. حال اگر میزان قیر کافی نباشد و یا از شن و ماسه درشت استفاده شده باشد چسبدگی و استحکام روکش کم شده و خیلی زود شاکله کار از هم می‌پاشد. آسفالت ازنظر نوع به دو دسته آسفالت گرم و آسفالت سرد طبقه‌بندی می‌شوند، در تولید آسفالت سرد مصالح شن و ماسه بدونِ اینکه گرم شوند با قیر مخلوط شده و برای استفاده بارگیری می‌شود. اما متأسفانه عدم دقت در خط تولید و کنترل نامناسب محصول نهایی سبب شده کیفیت آسفالت‌ها بسیار پایین باشد و این نکته اساسی با زیرساخت بد تشدید می شود.

بارندگی ، تابش نور خورشید، زیرسازی نامناسب و تردد نامتعارف خودروها سبب می‌شود تا عمر روکش آسفالت کم شود و خیابانی که برای 5 سال مفید روکش شده است ظرف مدت 6 ماه استاندارد خود را از دست دهد. کیفیت پایین آسفالت‌ها در جاده‌های کوهستانی و برف‌گیر به‌شدت بغرنج است به‌طوری‌که اگر جاده خاکی باشد تردد در آن بهتر صورت می‌گیرد. اما جای سؤال است که کشورهای اروپایی که با باران و سرمای بسیار بیشتری نسبت به ایران مواجه هستند چرا آن‌ها دچار چنین بحرانی نشده‌اند. در پاسخ باید گفت که آن‌ها با ادغام دانش و صنعت هم موفق شده‌اند عرصه‌های نوینی از محصولات زیرساختی را تولید کنند و همین مسئله ارزش کار را بالاتر می‌برد.

به‌طور نمونه اضافه کردن فرآورده‌های پلیمری برای کاهش سختی آسفالت و انعطاف‌پذیری آن در گرما و سرما سبب تولید نوعی آسفالت شده است که عمر مفیدی در حدود 10 سال دارد و کیفیت آن در زمستان و تابستان تغییری پیدا نمی‌کند. زیرسازی مناسب ، استفاده از پالت‌های بتونی و سکوهای ثابت‌کننده میان اسفالت و زمین خاکی سبب می‌شود روکش بر روی زمین ثابت‌تر باشد و تغییرات و فشار سبب تغییر شکل آن نشود. باید از شهرداری تهران این سؤال را پرسید که چرا برای روکش کردن خیابان‌ها این امر مهم را به شرکت‌های پیمانکاری سپرده می‌شود که قابلیت لازم را ندارند و بیشتر از آنکه کیفیت کار را بالا ببرند به فکر سود خودشان هستند و همین امر سبب می‌شود اتوبان تازه افتتاح‌شده پر است از چاله ها و ترک‌ها و خندق‌هایی که جان همه را به لبشان رسانده .

کشورهای توسعه‌یافته دست به تولید آسفالت هوشمند زده‌اند به‌طوری‌که با افزایش نور خورشید میزان جذب نور را افزایش داده تا چشم راننده اذیت نشود، در ژاپن برای اخطار به رانندگان با موانع بسیار کوچک سیمانی مسیر را طوری طراحی کرده‌اند که با عبور لاستیک ماشین صدای هشدار شنیده می‌شود. در این کشور 2 اتوبان موزیکال داریم که با عبور لاستیک از موانع سیمانی حاشیه جاده، موسیقی به گوش می‌رسد آن‌وقت در ایران یک برادر عزیز زحمت‌کش زمین را جارو می‌کند و ماشین حامل آسفالت ، آن را کمپرس کرده و چند کارگر دیگر آن را پخش می‌کنند و ... همین مسئله سبب می‌شود تا بودجه عمرانی شهرداری به هدر برود و مردم از وضعیت خیابان‌ها به‌شدت گله‌مند شوند.

امید است مسئولان شهرداری با برگزاری همایش‌ها سمینارها و برپایی نمایشگاه‌هایی پیرامون موضوع آسفالت و صنایع زیرساخت شهری از کشورهایی نظیر ژاپن ، آلمان و سوئد دعوت کنند تا در زمینه اصلاح خیابان‌ها راهکاری ارائه دهند. زیرا تا زمانی که تصمیم گیران شهری ما کارگران زحمت‌کش و غیرمتخصص باشند و آن‌ها بر اساس تجربه و سلیقه خود شهرسازی کنند و مهندسین محترم با چرتکه خود به فکر محاسبه سود دریافتی باشند وضعیت خیابان‌های شهر از این بهتر نخواهد شد.

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از سایت خبری تیترشهر، تاریخ انتشار: پنجشنبه 25 شهریور 1395، کد خبر: ۱۰۹۶، www.titreshahr.ir