شعار سال:  در همان روز‌های اوج گیری کرونا که دنیا در تلاش بود بتواند واکسن‌هایی را برای مقابله با ویروس کرونا تولید کند، تولید کنندگان ایرانی که بعضا اطلاعاتی از روند تولید پر دردسر و هزینه بر واکسن خبر نداشتند برای اینکه از غافله دنیا عقب نمانند و البته جیب‌های خالی خود را نیز پر کنند، برای تولید واکسن پیشقدم شدند، واکسنی که از نخستین مرحله تولید تا پایان آن نیاز به اطلاعات و تجربیات زیاد داشت، اما آن‌هایی که شرایط را مناسب برای سودجویی دیدند تمام نقدکنندگان که گفته بودند هر شرکتی توان تولید واکسن کرونا را ندارد را مزدور و دشمن خواندند و گفتند: این افراد نمی‌خواهند ایران پیشرفت کند در حالیکه همه امکانات و زیرساخت‌ها برای تولید واکسن با تکیه بر حضور افراد حاذق و دانشمند فراهم است و کسی نمی‌تواند مانع این کار شود!

نتیجه این واخواهی‌های غیر منطقی به اینجا رسید که همزمان چندین شرکت که برخی از آن‌ها حتی تولید یک قرص مسکن ساده را هم در روزمه کاری خود نداشتند با صرف هزینه‌های چند میلیارد تومانی از بیت المال شانس خود را برای کسب مقام قهرمانی در تولید واکسن کرونا امتحان کنند، اما در این میان اتفاق‌هایی افتاده و شانس قهرمانی از برخی از این شرکت‌ها مانند "برکت" گرفته شد که دلیل آن هم خلف وعده‌های مدیر وقت آن یعنی محمد مخبر بود که نتواست در تاریخ‌هایی که اعلام کرده بود واکسن‌ها را تحویل دهد آن هم نه وعده یک میلیون و ۱۰ میلیون، ۵۰ میلیون دز واکسن که هیچ وقت در شهریور ۱۴۰۰ به دست مردم نرسید.

واکسن‌هایی که به درد هیچ کس نخورد

طبق آخرین آماری که اردیبهشت امسال منتشر شده شرکت سیناژن شش میلیون، پاستور سه میلیون، رازی چهار میلیون، نورا ۲.۵ میلیون و اکتوورکو سه میلیون دُز واکسن روی دست‌شان مانده است که تاریخ مصرف آن در شُرف انقضا است و در حال حاضر با گذشت ۶ ماه از آخرین آمار ارائه بی شک تمام این واکسن‌ها دیگر کارایی ندارند.

از سوی دیگر دو تولیدکننده واکسن فخرا و اسوه هم اطلاعاتی درباره واکسن‌های رسوب‌کرده در انبارهایشان ندادند، اما همگی این هفت تولیدکننده واکسن حالا شاکی هستند و چندی پیش در نشست کمیته دارو و غذای کمیسیون بهداشت مجلس از دولت انتقاد کرده و گفته بودند نه بازار داخلی متقاضی مصرف واکسن‌هایشان است و نه بازار صادراتی برای آن وجود دارد خود دولت نیز از ذخیره ۵۰ میلیون دز واکسن تولید داخل و عدم نیاز به خرید واکسن خبر داده است که بی شک سهم عمده‌ای از این واکسن‌های ذخیره شده در انبار‌ها به بنیاد برکت تعلق دارد، هر چند که مدیران آن هم تاکنون آماری از ذخایر واکسن هایشان اعلام نکردند، اما در روز‌های پایان سال ۱۴۰۰ البته زمانی که محمد مخبر میز خود را در ستاد اجرایی فرمان امام ترک و راهی پاستور شد خبر تحویل ۵۰ میلیون دز واکسن روی خروجی رسانه‌ها قرار گرفت، اما این تحویل دادن به مثابه نوشدارو پس از مرگ سهراب بود.

واکسن‌های چند دلاری...

رقمی که شرکت‌های تولید کننده واکسن کرونا، در دنیا اعلام کردند حدود ۵ دلار بود، اما قیمت تمام شده هر دز واکسن ایرانی چیزی حدود ۴۷ دلار بود که با احتساب دلار در سال گذشته قیمت تمام شده آن ۲۰۰ هزار تومان اعلام شد یعنی ۹ برابر بیشتر از واکسن‌های خارجی که در این قیمت گذاری بی حساب و کتاب در یک تفاهم نامه‌ای روی واکسن برکت انجام شد که در آن زمان نیز تعدادی از خبرنگاران و فعالان حوزه سلامت، این رقم را با قیمت پایه واکسنی مانند آسترازنکا مقایسه کردند.

اما کیانوش جهانپور، سخنگوی وقت سازمان غذا و داروی ایران در واکنش به این قیمت گذاری گفته بود تجهیزات ساخت واکسن کرونا با ارز ۴۲۰۰ تومانی وارد نشد و برای واردات تجهیزات ساخت دارو و واکسن، از ارز نیمایی استفاده شد.

این درحالی است که در مردادماه سال ۱۳۹۸، نامه عبدالناصر همتی، رئیس کل سابق بانک مرکزی به رئیس‌جمهوری وقت درباره تخلفات ارزی شرکت‌ها منتشر شد. این نامه نشان می‌داد که ۲۰ شرکت در مجموع ۳.۵ میلیارد یورو ارز دولتی دریافت کرده‌اند و سرنوشت حدود یک میلیارد دلار از آن مبهم باقی مانده است.

از طرفی در فروردین ماه ۱۴۰۱ بانک اقتصاد نوین فهرست بدهکاران بزرگ خود را به بانک مرکزی ارائه کرد که در میان بدهکاران این بانک نام گروه دارویی برکت هم به چشم می‌خورد؛ اما تا به امروز نه محمد مخبر که پیش از این در بنیاد برکت مسئولیت داشت شفاف‌سازی کرده و نه مسئولان بعدی این بنیاد؛ تنها نکته‌ای که در این میان شفاف است پول‌های میلیاردی و جان مردمی است که بخاطر کوتاهی مسئولان وزارت بهداشت در دوران اوج کرونا از بین رفت.