شعار سال: قصه درد زوال و خشکیدگی جنگل‌های زاگرس برای نخستین بار در سال 78 بود که آغاز شد و تا همین الان که حدود 18 سال از آن می‌گذرد، به پایان نرسیده است. شاید بتوان عمق فاجعه را در این جمله ریاست جمهوری که «درد درختان بلوط کمتر از درد دریاچه ارومیه نیست»، درک کرد. به گفته کارشناسان اگر روند آتش‌سوزی‌های طبیعی و عمدی، بهره برداری‌های بی‌رویه، خشکسالی، ریزگردها، بیماری‌ها و آفات، تخریب اراضی جنگلی و.... به همین منوال ادامه داشته باشند تا 50سال آینده تنها خاطره‌ای از بزرگ‌ترین پهنه جنگلی کشور به یاد می‌ماند. گویا امسال ابر و مه و خورشید و فلک دست به دست هم داده‌اند و با بارش‌های بیشتر روند زوال درختان زاگرسی بخصوص بلوط‌ها را کند و بارقه‌هایی از امید به احیا را روشن کرده‌اند. با وجود این اکوسیستم زاگرس آسیب پذیر شده و هنوز هم خزان بی‌هنگام، قهوه‌ای شدن بافت چوب، تراوش صمغ سفید روی شاخه‌ها و تراوش صمغ تیره از تنه درختان پیر خبر از محکومیت به زوال و مرگ دارد. نخستین بار سال 78 بود که طرح کنترل و پیشگیری از خشکیدگی جنگل‌های زاگرس تصویب و تحقیقات در این خصوص شروع شد. با وجود اینکه در این طرح بخش بزرگی از جنگل‌های زاگرس مورد مطالعه قرار گرفته و طرح‌های پیشگیرانه و کنترل‌کننده مناسبی در آن اجرا شده، اما همچنان این جنگل‌ها در معرض خطر هستند. این خطر آنقدر جدی بوده که بهار سال93 ریاست جمهوری در سفرش به ایلام به‌عنوان استانی که بیشترین آسیب را در این خصوص دیده بر ضرورت تلاش برای جلوگیری از توسعه و گسترش پدیده خشکیدگی جنگل‌های بلوط زاگرس و تلاش در راستای احیای این جنگل‌ها تأکید و بودجه‌ای بالغ بر 25میلیارد تومان برای این موضوع تصویب می‌شود. البته آن طور که مسئولان این استان‌ها می‌گویند از این مبلغ تنها حدود 9 میلیارد ریال تخصیص یافته است. براساس جمع‌بندی سطح مناطق بیمار زاگرس یک میلیون و 131 هزار و 220 هکتار برآورد شده که عمدتاً در استان‌های، ایلام، لرستان، کرمانشاه، کهگیلویه و بویراحمد، فارس، چهارمحال و بختیاری و خوزستان پراکنده است. گسترش سطح آلودگی در ایلام نسبت به بقیه استان‌ها بیشتر بوده است، اما آنچه از بررسی‌های میدانی برمی‌آید به علت بارندگی‌های مناسب روند خشکیدگی درختان این استان نسبت به سال‌های قبل کمتر بوده است.