شعار سال: این دوچرخه‌سوار تهرانی از پیکارهای 2019 ازبکستان می‌گوید: «امسال آخرین سالی است که من در تیم ملی امید، رده زیر 23 سال هستم. خوشحالم که آخرین حضورم در مسابقات آسیایی این رده با مدال طلا همراه شد. البته فکر می‌کنم دیگر به این نقطه رسیده بودم که امسال مدال طلا بگیرم. دو سال اولی که در این رقابت‌ها شرکت کردم، برنز گرفتم و سال گذشته هم مدال نقره. البته یک مدال نقره و دو برنز هم در رده جوانان دارم.»
او به سطح کیفی این مسابقات اشاره می‌کند: «سطح مسابقات امیدها همیشه بالاست و از کیفیت خوبی برخوردار است. با توجه به اینکه همه می‌خواهند تیم پیدا کنند و لژیونر شوند، با بهترین آمادگی می‌آیند تا خودشان را نشان بدهند. قزاق‌ها حرف اول را در مسابقات جاده آسیا می‌زنند. رقیب اصلی من در این مسابقات سه قزاق و یک دوچرخه‌سوار ژاپنی بودند. سه دوچرخه‌سوار قزاق طوری رکاب می‌زدند و با هم همکاری می‌کردند که مدال طلا را مال خودشان می‌دانستند؛ اما خدا را شکر، من توانستم هر سه آنها را کنترل کنم و به قهرمانی برسم.»
گنج‌خانلو در شرایطی دشوار توانست به این قهرمانی برسد. او که همواره به دلیل مشکلات مالی از امکانات و تجهیزات لازم برخوردار نیست، با دوچرخه قرضی رقیبانش را یکی پس از دیگری جا گذشت و به خط پایان رسید. دارنده مدال طلای آسیا ادامه می‌دهد: «دوچرخه شخصی خودم فرسوده شده بود و توانایی این را هم نداشتم که یکی دیگر بخرم و جایگزین آن کنم. متأسفانه با بالارفتن نرخ دلار وضعیت ما خیلی سخت شده است. دوچرخه‌ای که می‌توانستیم با 30 میلیون بخریم، الان شده صد میلیون! مگر ما چه منبع درآمدی داریم که این‌قدر هزینه کنیم. برای همین از فدراسیون دوچرخه‌سواری خواستم یک دوچرخه به من قرض بدهند که با آن مسابقه بدهم. خوشبختانه دوچرخه خوبی هم دادند و من هم نتیجه گرفتم. زمانی که مسابقه تمام شد، مسئولان فدراسیون به من گفتند که باید آن را پس بدهی. من پیش خودم فکر می‌کردم که فدراسیون در این شرایط که من دوچرخه ندارم و مدال طلا هم گرفته‌ام، دست‌کم آن را به من قرض می‌دهد تا تمریناتم را ادامه بدهم؛ اما آن را پس گرفتند؛ حتی حاضر بودم بابت ضمانت به فدراسیون هم چک بدهم؛ اما قبول نکردند. البته فدراسیونی‌ها هم تقصیری ندارند؛ چون خودشان هم تجهیزات ندارند؛ اما این‌طور هم که نمی‌شود. خواسته‌ من از کمیته ملی المپیک این است که نه در سطح گسترده؛ بلکه دست‌کم درباره من امتیازی را قائل بشوند و یک دوچرخه به من بدهند تا کارم لنگ نماند. الان سه روز است که به مغازه دوستم می‌روم تا دوچرخه خراب خودم را تعمیر کند که هنوز درست نشده و به سطح تمرین‌کردن هم نرسیده است.»
عضو تیم ملی استقامت جاده در این شرایط باید تمریناتش را ادامه بدهد تا خود را برای حضور در مسابقات قهرمانی جهان 2019 لندن آماده کند. گنج‌خانلو توضیح می‌دهد: «البته رفتن ما به لندن قطعی نشده؛ اما فدراسیون قول داده سعی خود را بکند که این اعزام صورت بگیرد و من و یک نفر دیگر از بچه‌ها را به لندن بفرستد؛ اما در این شرایط ناچاریم که تمرینات‌مان را بکنیم و بدن‌مان را آماده نگه داریم. ما همیشه باید مثل آچارفرانسه باشیم. ان‌شاءا‌لله اگر فدراسیون حمایت کند، قول می‌دهم بهترین نتیجه را در مسابقات جهانی بگیرم.
قول مدال نمی‌دهم؛ اما می‌توانم جزء 10 نفر اول بیایم؛ اما لازمه این نتیجه این است که در رقابت‌های تدارکاتی خوبی شرکت کنیم. مسیری هم که برای مسابقات تعیین کرده‌اند، مسیر زیاد سختی نیست. من سال اولی که در تیم ملی امید بودم و به مسابقات جهانی رفتم، نفر 23 شدم که نتیجه بسیار خوبی بود. این در حالی بود که دوچرخه‌سوارانی که پیش از من به این رقابت‌ها رفته بودند، صدم می‌شدند». به جز محمد گنج‌خانلو، حسین محمدی‌ها و امیرحسین جمشیدیان در تیم ملی دوچرخه‌سواری جاده به ترتیب صاحب مدال نقره و برنز شدند. سمیه یزدانی نیز در بخش بانوان به اولین مدال تاریخ این رشته در ایران رسید.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه شرق، تاریخ انتشار 17 اردیبهشت 98، شماره: 3421