شعار سال: شوروی زمانی به تولید و ساخت اتومبیل لادا روی آورد که با ماهواره اسپوتنیک خود فضا را فتح کرده و با سیستم‌های موشکی‌اش حرف اول را در جهان تسلیحات میزد. اما عجیب آنکه کشوری که نام ابرقدرت را یدک میکشید، مزخرف‌ترین اتومبیل‌های سواری را میساخت و مردمش برای به دست آوردن هر کالایِ مصرفی دیگری در مضیقه بودند. مشکل چه بود؟

 چرا کشوری با آن همه دانشمند برنده جایزه نوبل، با آن مغز‌های علمی، و با آن همه منابع طبیعی، انسانی و مادی نمی‌توانست اتومبیلی بسازد که توان رقابت با تولیداتِ سرمایه‌داری را داشته باشد؟ جواب به نظرم ساده است: وجود اقتصاد بسته و دستوری در حکومت‌های اقتدار گرا

 در این مدل از جکومت ها، اقتصاد بیش از آن که در خدمت مردم و نیاز‌های روزمره آن‌ها باشد در خدمت اهداف سیاسی حاکمان است و به حفظ و تداوم قدرت آن‌ها خدمت میکند و منابع مالی به جای جاری شدن به سوی صنایع تولید کننده کالا‌های مصرفی به سمت صنایع غیرمصرفی هدایت میشود؛ نمونه‌اش مصرف میلیارد‌ها روبل در صنایع فضایی شوروی بود!

 کارخانه‌های اتومبیل سازی به جای خدمت به نیاز‌های مردم، در واقع محملی هستند برای خدمت به سیستم حامی پروری؛ بنابراین می‌توان موشک فوق پیشرفته ساخت، اما نمیتوان یک ماشین استاندارد که در هر صد کیلومتر پنج لیتر بنزین بسوزاند، تولید کرد!

برگرفته از فضای مجازی