شعار سال: من نبودم فرهنگ بود تقصیر تربیت بود!

محسن نامجو در پیامی تحت عنوان معذرت خواهی، در ابتدا با ارائه کلید واژه "کار نکرده" به شکل تلویحی، به مخاطبانش چنین پیامی مخابره میکند که با اینکه تقصیری ندارد اما به علت فشاری که از سمت فعالان حقوق زنان بر او وارد شده "مجبور" به عذرخواهی شده تا آنها را از سر خود واکند که احتمالا به سفارش تراپیست برای آرامش روحی به چنین کاری اقدام کرده است و این رویکرد وی با استناد با کلیپ های اولیه که او منتشر کرده کاملا مشهود است که او نه تنها نیازی به عذرخواهی نمی دیده بلکه حتی تماما این آزارها را انکار کرده بود.

او با گرفتن ژست حمایت گری از این جنبش، نقش پدر حامی اسطوره ای را بازی می کند که چنگ انداختن های کودکش را به حساب کم خردی او میگذارد و از او میگذرد، در این کلیپ ابتدا نامجو صراحتاً اعلام میکند کاری نکرده و سپس اعلام می کند" عذر می خواهد"، که بیشتر به بخشش و گذشت و بزرگواری خودِ نامجو از افترای وارد شده توسط فعالین حقوق زنان می ماند تا عذرخواهی!

وقتی میگوییم فمینیسم نیازی به مرد حامی ندارد بلکه به مرد فمینیست نیاز دارد در واقع از چه چیزی سخن می گوییم؟

حامی بودن مردان از جنبش فمینیسم انان را در موضع قدرت برتری مردانه تثبیت می کند، به آنان اجازه میدهد از جایگاه فراتر به زنان به مثابه ضعیفه های ناتوان از حق خواهی نگاه کنند و از نگرش برابر مرد نسبت به زنان ممانعت می کند، مردِ حامی فمینیسم هم از سفره مردسالاری می خورد هم از سفره فمینیسم. به طور کلی مردان یا فمینیست هستند یا نیستند و قرار گرفتن در جایی میان این دو، فرصت برای چنین سواستفاده هایی از این جنبش را فراهم می سازد.

مرد حامی فمینیسم می‌تواند هم آزارگر جنسی باشد و هم قول حمایت گری به فمینیسم دهد و امتیاز مرد نمونه میان فمینیست ها را نیز به خود اختصاص دهد، و به عنوان مرد اسطوره در اذهان، کاپ قهرمانی را هم از مخاطبان خود دريافت کند. بنابراین او به خود اجازه خواهد داد تا با مرضیح به زنان از راهکارهای ترمیم در مقوله آزارجنسی در مقام شامخ رهبری و هدایتگری مردانه سخنوری کند.

محسن نامجو بیشتر از آنکه نگران کسانی باشد که از وی آزاردیده اند، نگران از دست دادن قدرت و جایگاه خود و طرفداران است، او از موضع برتر قدرت سخن می گوید، مسئولیتی بر گردن نمی گیرد و تماماً فرهنگ و تربیت مردسالارانه را با توسل به حربه سیاسی سازی مسئله برای کسب حداکثری تشویق ها و حمایت های مردمی در نقش" مرد مظلوم ایرانی" فرو می رود.

مرد مظلومی که هرگونه عاملیتی را از خود سلب می کند و صرفاً انفعالی با مسئله ای همچون انسانیت و حقوق بشر برخورد می کند، این درحالیست که همین" فرهنگ تجاوز" که مرد را بی تقصیر در برابر تربیت مردسالار جلوه می دهد، به زنان قربانی آزارجنسی، نه از موضع انفعالیِ برخاسته از فرهنگ و تربیت، بلکه همواره از موضع عاملیتی خودخواسته با جملاتی نظیر "تو چی پوشیده بودی؟"" کرم از خود درخته"،"حتماً یه کاری کرده " نگریسته و قضاوت کرده است.

این ادامه «فرهنگ تجاوز» است که آزارگر نه تنها مسئولیتی برعهده نمی‌گیرد و" مرد بودن" بهترین مدعا برای آزار جنسی برشمرده می شود، بلکه جایگاه مردان در سلسله مراتب قدرت جنسیتی تثبيت، تشدید و تقویت می شود.
حامی فرهنگ تجاوز نباشیم.
پرستو فرخی

پایگاه تحلیلی- خبری شعار سال ،برگرفته از جامعه شناسی زن روز